Η εθνική τραγωδία των Τεμπών όλους μας συντάραξε. Το αδιανόητο δυστύχημα που στέρησε άδικα τη ζωή σε τόσους συνανθρώπους μας και βύθισε στο πένθος τόσες οικογένειες, αλλά και τη χώρα ολόκληρη, αποκαλύπτοντας την παθογένεια της ελληνικής πραγματικότητας σε όλα τα επίπεδα.
Αυτά που παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση από μια μερίδα δημοσιογράφων, πολιτικών και άλλων «καλεσμένων», είναι επιεικώς θλιβερά και απαράδεκτα. Για άλλη μια φορά μετά την τραγωδία αρκετοί έγιναν «μετά Χριστόν προφήτες», από πολλούς ακούστηκαν τα γνωστά «aν», κάποιοι δυστυχώς ανακαλύπτοντας ετεροχρονισμένα «τον τροχό» επιδόθηκαν σε κραυγές και κάποιοι αποποιούμενοι τις ευθύνες τους προσπάθησαν να διαχειριστούν επικοινωνιακά το τραγικό γεγονός.
Σε τέτοιες στιγμές νομίζω ότι «η σιωπή είναι χρυσός», και μόνο τα συλλυπητήρια και η έκφραση συμπάθειας, κουράγιου και στήριξης στις οικογένειες των θυμάτων ταίριαζαν και ευχές για ταχεία ανάρρωση των τραυματιών.
Δυστυχώς, οι παραλείψεις και οι κακοτεχνίες σε αυτήν τη χώρα τρώνε τα παιδιά της. Όχι, όμως, τυχαία. Ευθύνονται η έλλειψη αξιοκρατίας, η μειωμένη σε κάποιους αντίληψη της ευθύνης, η τοποθέτηση ακατάλληλων προσώπων σε καίριες θέσεις, η ανοχή σε καθυστερήσεις υλοποίησης συμβάσεων, η ευθύνη της πολιτείας να λάβει έγκαιρα μέτρα και να επιβάλει κυρώσεις και τόσα άλλα.
Ευθυνόμαστε, όμως, και όλοι εμείς που με τη συμπεριφορά και διαχρονική ανοχή μας επιτρέψαμε να διαιωνίζονται τέτοια σημάδια παρακμής.
Ύστερα από αυτό το οδυνηρό γεγονός πρέπει όλοι ν’ αξιώσουμε την αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς και την εξαφάνιση κάθε ίχνους εφησυχασμού από κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, Αυτοδιοίκηση και κάθε υπεύθυνο. Πρέπει να αποτελέσει ηθική υποχρέωση όλων μας. Είναι το ελάχιστο που οφείλουμε απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που χάθηκαν άδικα.
Η χρήση της τεχνολογίας σήμερα στις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου κυριαρχεί στην καθημερινή ζωή και προλαβαίνει τέτοια γεγονότα. Εμείς, αντίθετα, ως χώρα πολλές φορές είχαμε διαλέξει άλλον βηματισμό, δηλαδή τα μεγάλα λόγια και την ανακολουθία λόγων και πράξεων.
Μπορεί, έστω και τώρα, σαν μάθημα από την μεγάλη τραγωδία, να μετασχηματιστεί το πολιτικό εποικοδόμημα, ώστε να αντιστοιχηθεί στις σημερινές κοινωνικές διεργασίες και απαιτήσεις και να οδηγήσει τη χώρα μέσα από μια νέα αντίληψη διακυβέρνησης σε πιο ασφαλείς δρόμους, όπου οι βασικές λειτουργίες του κράτους, όπως η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια, η πολιτική προστασία, η ασφάλεια των μεταφορών κ.ά., να αναβαθμιστούν για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών;
Μπορεί, επιτέλους, να εφαρμοστεί μια στρατηγική σε κάθε τομέα με σαφείς στόχους, με αυστηρά χρονοδιαγράμματα, με κίνητρα, με επιβραβεύσεις για τους άξιους και όσους κάνουν καλά και ευσυνείδητα τη δουλειά τους, αλλά και με κυρώσεις για τους επιλήσμονες, τους ασυνείδητους και τους ανάξιους;
Θα υπάρξει, επιτέλους, η αξιολόγηση των στελεχών που μας κυβερνούν και που καταλαμβάνουν τις δημόσιες θέσεις, ή θα αρκεί μόνο να είναι κανείς «προστατευόμενος» του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος;
Κλείνοντας, ελπίζω και εύχομαι οι επερχόμενες εκλογές (εθνικές και αυτοδιοικητικές) να μη γίνουν με την ίδια λογική των συμβιβασμών, προκειμένου να επιτευχθεί η νίκη, αλλά να προσλάβουν και ποιοτικά χαρακτηριστικά, ώστε ο ψηφοφόρος με αξιολογικά κριτήρια, που θα υπερβαίνουν το «φίλος, κομματικός φίλος και συγγενής», να επιλέξει από τους καλούς τους καλύτερους.
Μόνο έτσι μπορεί να ελπίζουμε ότι κάτι θα αλλάξει και δε θα διαιωνιστούν οι γνωστές παθογένειες που όλους μας πληγώνουν, όλοι τις κατακρίνουμε, αλλά δε φροντίζουμε να διορθώσουμε.
Του Β. Τζαμουράνη
Πολιτικού μηχανικού, υποψήφιου δημάρχου Καλαμάτας
