Το 5ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου μεγαλώνει και ανεβάζει επίπεδο κάθε χρόνο και το φετινό που θα πραγματοποιηθεί από 18 έως 27 Ιανουαρίου με επίκεντρο την Καλαμάτα αναμένεται πιο πλούσιο και ενδιαφέρον από ποτέ, ενώ είναι αφιερωμένο στην ισότητα των δύο φύλων. Μέρος του προγράμματος θα φιλοξενηθεί σε 7 ακόμη πόλεις που είναι το Άργος, η Σπάρτη, το Γύθειο, η Αμαλιάδα, η Δημητσάνα, καθώς επίσης η Πάτρα και η Πύλος.
Σε διάστημα 10 ημερών θα προβληθούν στο αμφιθέατρο «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας με ελεύθερη είσοδο για το κοινό 48 ξένα και 15 ελληνικά πολυβραβευμένα ντοκιμαντέρ, αρκετά σε πρώτη πανελλήνια προβολή, με παρόντες κάποιους από τους διακεκριμένους σκηνοθέτες που τα υπογράφουν.
Πιο συγκεκριμένα θα παραβρεθούν φέτος στο Φεστιβάλ για να παρουσιάσουν τις ταινίες τους και να γνωριστούν με το κοινό οι: Antti Haase (Φινλανδία), Keywan Karimi (Ιράν), Simone Mestroni (Ιταλία), Nurit Jacobs Yinon (Ισραήλ), Jean Lebon (Βέλγιο), Nicolleta Nesler & Marilisa Piga (Ιταλία), Pinar Senel (Τουρκία), Rajesh James (Ινδία), Jesse van Venrooij (Ολλανδία), Bernadette Weber (Γερμανία), Bernadette Tuza-Ritter (Ουγγαρία), Barney Spender (Αγγλία), Nefize Oksal Lorentzen (Νορβηγία), Laura Cini (Ιταλία), Ελένη Αλεξανδράκη, Ευαγγελία Γούλα, Δημήτρης Γεράρδης, Άγγελος Κοβότσος, Αννέτα Παπαθανασίου, Ιωάννα Νεοφύτου, Τάκης Σακελλαρίου και Κώστας Φόλλας.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η εκπαιδευτική ζώνη που απευθύνεται σε παιδιά και νέους και περιλαμβάνει επιπλέον 22 ντοκιμαντέρ. Το πιο δημιουργικό κομμάτι της διοργάνωσης είναι 7 σεμινάρια που θα υλοποιήσουν γνωστοί δημιουργοί στο Καλλιτεχνικό Στέκι στο ιστορικό κέντρο, με ελεύθερη συμμετοχή (απαιτείται δήλωση εγγραφής στο info@peloponnisosdocfestival.com), ενώ στο πρόγραμμα υπάρχουν επίσης ομιλίες, βραβεία, τρεις μουσικές εκδηλώσεις, αλλά και μια εικαστική έκθεση που θα λειτουργεί παράλληλα στο Πνευματικό Κέντρο.
Χθες το μεσημέρι στην «Μπουκαδούρα» η καλλιτεχνική διευθύντρια Τζίνα Πετροπούλου και η πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής Σοφία Πουλουπάτη παρουσίασαν τις λεπτομέρειες του Φεστιβάλ, ενώ η αντιπεριφερειάρχης Αντωνία Μπούζα, επεσήμανε τα παρακάτω:
«Για 5η συνεχή χρονιά συνδιοργανώνουμε με το Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας το Φεστιβάλ που θα εξακτινωθεί σε άλλες επτά πόλεις της Πελοποννήσου. Είναι μια πάρα πολύ σημαντική πολιτισμική και καλλιτεχνική προσπάθεια. Είναι κάτι το οποίο στηρίζουμε με θέρμη από την πρώτη στιγμή και βλέπουμε ότι έχει μια αξιοσημείωτη πορεία και ένα εκπαιδευτικό προφίλ, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Φέτος η θεματική αφορά την ισότητα των δύο φύλων και την ισότητα των γυναικών και πιστεύω ότι θα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και να παρακολουθήσουμε γενικότερα όλες τις εκδηλώσεις του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ».
Η κα Πετροπούλου με ιδιαίτερη ικανοποίηση αναφέρθηκε στην ποιοτική αναβάθμιση του φεστιβάλ που πλέον έχει αρχίσει να γίνεται θεσμός κερδίζοντας την ανταπόκριση του κόσμου και των μαθητών.
Όπως τόνισε η ίδια τη διοργάνωση στηρίζουν το Υπουργείο Πολιτισμού και χρηματοδοτείται μέσω ΕΣΠΑ, ενώ συνδιοργανωτές είναι η Περιφέρεια Πελοποννήσου και οι Δήμοι Καλαμάτας, Πύλου, Πατρέων και Ίλιδας.
Στις 26 και 27 Ιανουαρίου θα πραγματοποιηθεί το καθιερωμένο θεματικό μέρος, «φωτίζοντας» με 12 ταινίες την ισότητα των φύλων, ενώ θα βραβευθούν η καλύτερη ελληνική και ξένη από την Γενική Γραμματεία Ισότητας.
Το φετινό Φεστιβάλ εγκαινιάζει και δύο σημαντικές συνεργασίες με την Σχολή Καλών Τεχνών και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ειδικότερα 12 μεταπτυχιακοί φοιτητές της ΑΣΚΤ θα βρεθούν στην Καλαμάτα για να συμμετάσχουν στο σεμινάριο «γράφοντας και σκηνοθετώντας για ντοκιμαντέρ» που θα κάνει ο Ολλανδός σκηνοθέτης Robert Rombout, ενώ τα αποτελέσματα της δουλειάς τους θα παρουσιαστούν στις 19 Ιανουαρίου.
Επίσης, τριτοετείς και τεταρτοετείς φοιτητές του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας & Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου θα επιλέξουν να αποδώσουν εύφημες μνείες στο καλύτερο ελληνικό και ξένο ντοκιμαντέρ.
Έξι ακόμα σεμινάρια θα διοργανωθούν για το κοινό από ξένους σκηνοθέτες, σε συνεργασία με το Καλλιτεχνικό Στέκι που θα τα φιλοξενήσει στους χώρους του.
Η Σοφία Πουλουπάτη ξεκίνησε την σύντομη ομιλία της ευχαριστώντας ιδιαίτερα τους εθελοντές που δούλεψαν επί 3-4 μήνες για να έχει αυτό το αποτέλεσμα το 5ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στις υπόλοιπες παράλληλες εκδηλώσεις.
Η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ (18/1) θα κλείσει με συναυλία τζαζ με το κουαρτέτο του Αρίωνα Γυφτάκη (έναρξη 10 μ.μ.). Καιρού επιτρέποντος το Σάββατο 19 Ιανουαρίου στις 12 το μεσημέρι στην κεντρική πλατεία Καλαμάτας η ομάδα ARTETEKA θα παρουσιάσει ένα μουσικό ταξίδι για όλες τις ηλικίες με ήχους και τραγούδια παραδοσιακής μουσικής της Ιταλίας και της Νότιας Μεσογείου, ενώ το ίδιο σχήμα θα δώσει τον μουσικό τόνο στην τελετή λήξη το βράδυ της 27ης Ιανουαρίου.
Επίσης, στις 6 μ.μ. την Παρασκευή 18/1 στο Πνευματικό Κέντρο θα εγκαινιαστεί στο Πνευματικό Κέντρο (και θα παραμείνει μέχρι την ολοκλήρωση του Φεστιβάλ) έκθεση κεραμικής και γλυπτικής με έργα 20 Ελλήνων καλλιτεχνών που αναδεικνύουν την ισότητα των δύο φύλων.
-Όλα τα νέα και το αναλυτικό πρόγραμμα των προβολών και των παράλληλων δράσεων του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.peloponnisosdocfestival.com/
Το πρόγραμμα της Καλαμάτας
18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
5 μ.μ. Eduardo Galeano Vagamundo | Felipe Nepomuceno (72’)
Έπειτα από το θάνατο του συγγραφέα, φίλοι, χαρακτήρες και αναγνώστες από όλο το κόσμο αποτίουν φόρο τιμής με την ανάγνωση των βιβλίων του.
Ένα ντοκιμαντέρ γεννιέται, μια ουτοπία.
Μια ταινία-αγκαλιά για έναν από τους μεγαλύτερους αφηγητές της Λατινικής Αμερικής.
6.15 μ.μ. Taste of cement | Ziad Kalthoum ( 85’_
Μια απεικόνιση εργατών στην εξορία. Μια εμπαθητική συνάντηση με ανθρώπους που έχουν χάσει το παρελθόν τους και το μέλλον τους, κλειδωμένοι σε ένα επαναλαμβανόμενο παρόν. Ο Ziad Kalthoum δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ – έκθεση για τους Σύριους οικοδόμους που χτίζουν νέους ουρανοξύστες στο Beirut, στα ερείπια του Λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου. Την ίδια στιγμή, τα ίδια τους τα σπίτια τα βομβαρδίζουν στη Συρία. Η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν τους επιτρέπει να φύγουν από το χώρο της οικοδομής μετά τη δουλειά. Κάθε νύχτα σε τρύπες κάτω από τον ουρανοξύστη, νέα από την πατρίδα τους και αναμνήσεις του πολέμου τους στοιχειώνουν. Βουβοί και φυλακισμένοι στο τσιμέντο πρέπει να αντέξουν μέχρι να έρθει η νέα μέρα όπου ο ήχος από τη σφυρηλάτηση και τη συγκόλληση πνίγει τους εφιάλτες τους.
Βραβευμένο μεταξύ άλλων με το Nyon Visions du Réel 2017
8 μ.μ. ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ
8.30 μ.μ. Queen Mimi, Yaniv Rokah, 75′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Best Documentary @ Hot Springs Documentary Film Festival 2015
Όταν νιώθεις βασίλισσα, ακόμα και ένα καθαριστήριο μπορεί να φαντάζει παλάτι! Η Marie “Mimi” Haist, στα 50 της, παράτησε τον μοιχό σύζυγό της και μετακόμισε…. στους δρόμους, ζώντας σε παρκινγκ και εισόδους πολυκατοικιών μέχρι που μια βροχερή νύχτα, βρήκε το “σπίτι” της ανάμεσα σε σειρές από αυτόματα πλυντήρια σε ένα καλιφορνέζικο καθαριστήριο.
Κάτι παραπάνω από γενναιόδωρος, ο ιδιοκτήτης τής επέτρεψε να μείνει. Η φιλοσοφία της Μίμι, “Το παρελθόν είναι παρελθόν” την έκανε αγαπητή στους πελάτες της, για τους οποίους η Μίμι δίπλωνε τα ρούχα για παραπάνω από 20 χρόνια. Στην πάροδο αυτών των ετών, η Μίμι έκανε πολλούς φίλους, από ντόπιους μέχρι αστέρες του Χόλιγουντ όπως ο Ζακ Γαλιφιανάκης και η Ρενέ Ζελβέγκερ.
Τα γυρίσματα της ταινίας, από τον σκηνοθέτη-ηθοποιό-μπαρίστα Yaniv Rokah, ο οποίος δούλευε σε ένα καφέ απέναντι από το καθαριστήριο, κράτησαν 5 χρόνια. Τώρα, στα 90 της, η Μίμι μάς μαθαίνει ποτέ να μην τα παρατάμε ή να ενδίδουμε και πως αν βρεθούμε σε μια άσχημη κατάσταση, δεν πρέπει να πάψουμε να κοιτάμε τ’ άστρα.
10 μ.μ. Συναυλία τζαζ με το κουαρτέτο του Αρίωνα Γυφτάκη
Το κουαρτέτο αποτελείται από τους Τζώρτζη Τσιρόπουλο στο σαξόφωνο, τον Τρύφωνα Τύπου στο πιάνο, τον Αναστάση Γούλιαρη στα τύμπανα και τον Αρίωνα Γυφτάκη στο κοντραμπάσσο.
19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΟ
12 μ. Συναυλία στην Κεντρική πλατεία
Η ομάδα ARTETEKA παρουσιάζει ένα μουσικό ταξίδι μέσα από την παραδοσιακή μουσική της Ιταλίας και της Νότιας Μεσογείου – Eνα ρεπερτόριο χωρίς ηλικία, φτιαγμένο από τραγούδια, χορούς και καντάδες.
Thibaut Preciat (FR): ακορντεόν, κρουστά, φωνητικά, Pol Seif (LB): φωνητικά, τζουράς, κλαρινέτο, κρουστά, Akram Chaib (AL/JAM): κλαρινέτο, Deborah Luca (FR/IT): βιολί, φωνητικά, Francesco Quartuccio (IT): φωνητικά, κρουστά, διατονικό ακορντεόν.
3 μ.μ. Ζωγραφίζοντας…, Ιωάννα Νεοφύτου, 25′
ΛΙΝΚ ΤΡΕΙΛΕΡ: https://www.youtube.com/watch?v=25rTbK338to
Μια ομάδα παιδιών από το Αφγανιστάν στο Κέντρο Φιλοξενίας Σκαραμαγκά, ηλικίας 10-13 ετών, ζωγραφίζουν τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες από τον πόλεμο και το ταξίδι τους. Περιγράφουν μέσα από τις ζωγραφιές τους την πόλη τους όπως τη θυμούνται, την πόλη που τους φιλοξενεί και την πόλη στην οποία θα ήθελαν να ζήσουν στο μέλλον.
3.30 μ.μ. Κάποτε ήμασταν αντάμα, Ιωάννα Νεοφύτου, 15’
Βασισμένο στην πρωτότυπη ιδέα του Δημήτρη Σταμάτη
Το ντοκιμαντέρ αφορά τα χωριά Αγία Μαρίνα και Κοσσοβίτσα που πριν την χάραξη των συνόρων αποτελούσαν δύο συνοικίες του ίδιου χωριού, ενώ από το 1945 με την τελεσίδικη οριοθέτηση της συνοριογραμμής, βρίσκονται αποκομμένα και χωρισμένα μεταξύ των συνόρων Ελλάδας – Αλβανίας. Η βίντεο-εγκατάσταση «Πανηγύρι» εξετάζει την εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο χωριών, υπό το πρίσμα των πανηγυριών του Δεκαπενταύγουστου που διεξάγονται αντίστοιχα και στα δύο χωρία. Τα πανηγύρια, η γιορτή, η διασκέδαση, λειτουργούν στην Κοσσοβίτσα και στην Αγία Μαρίνα, ως συνεκτικοί δεσμοί των δύο χωριών, προβάλλοντας την ενοποιητική λειτουργία της μουσικής και του χορού. Είναι μια συνθήκη όπου το τοπικό γίνεται υπερεθνικό, εισάγοντας ερωτήματα για την δυνατότητα διατήρησης των δεσμών ανεξαρτήτως συνόρων. Στην συγκεκριμένη ιστορία, τα σύνορα, ως τεχνητοί φραγμοί πάνω στο σώμα της φύσης, αποτελούν παράξενα και ακατανόητα εμπόδια στην επικοινωνία, στην κοινή διασκέδαση και στο μερισμό της δημόσιας σφαίρας.
4 μ.μ. Stealing Rodin, Cristóbal Valenzuela Berríos, 79′
Όταν ένα δημοφιλές γλυπτό του Rodin εξαφανίστηκε για λίγο από μία έκθεση στο Santiago, η “κλοπή” αποδείχτηκε μια προκλητική δήλωση, οργανωμένη από έναν, πρόωρα, ώριμο φοιτητή τέχνης. Οι πράξεις του προκάλεσαν δημόσια κατακραυγή και ένα θηριώδες ντιμπέιτ για τη φύση της ίδιας της τέχνης. Αυτό το ζωντανό και διορατικό ντοκιμαντέρ ξαναγυρίζει στη σκηνή αυτού του ασυνήθιστου γεγονότος, το οποίο κατέκτησε την προσοχή του κόσμου και δίχασε την παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα.
5.30 μ.μ. Σκιές Ονείρων, Δημήτρης Γεράρδης, 80’ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Η ταινία πραγματεύεται διαφορετικές αντιλήψεις του βιωμένου χρόνου.
Οι ήρωές της, συμπορεύονται ή πολεμούν το χρόνο. Μετά από́ χρόνια, όμως, βρήκαν έναν τρόπο να ζουν με τα όρια που τους επιβάλλει.
Πώς αντιλαμβάνεται τον χρόνο ο Seppo Leinonen τρέχοντας στο Σπάρταθλο για 35 ώρες; Ο 29 χρόνια φαροφύλακας Κουλουλίας Πρόδρομος, στο ακρωτήρι Πάπας, στην Ικαρία;
Ο Djordje Mihailovic φύλακας του συμμαχικού́ νεκροταφείου για όλη του τη ζωή; Η χορεύτρια Στέλλα Ζάννου πάνω στη σκηνή́;
Ως η πιο άυλη και άμορφη διάσταση, ο χρόνος εξακολουθεί́ να αποτελεί́ το κοινό́ ερωτηματικό́ αντίληψης της ζωής, τόσο σε ειδικά́ επιστημονικό́ όσο και σε καθολικά́ ανθρώπινο επίπεδο.
Το ντοκιμαντέρ χρειάστηκε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί́. Γυρίσματα έγιναν σε Αθήνα, Σπάρτη, Θεσσαλονίκη, Ικαρία, Κέρκυρα, Φινλανδία.
7 μ.μ. After Prayers, Simone Mestroni, 61’ Italy (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Στο Ινδικό Κασμίρ, το κάλεσμα για προσευχή και η καθημερινή ζωή συνυπάρχουν με την αιρετική πολιτική, το Ισλάμ και τη ρουτίνα της βίας. Από τις τραυματικές αναμνήσεις της κηδείας ενός αντάρτη στις σημερινές αντι-ινδικές διαμαρτυρίες στους δρόμους, σε όλη την ιστορία του Μουχατζιντίν (σ.σ. muhajideen), το πεπρωμένο των ανθρώπων φαίνεται να διαμορφώνεται από ελπίδα και θυμό, αγάπη και θλίψη, ποίηση και βιαιότητα. «Τρεφόμενο» από το αίμα των μαρτύρων το όνειρο της ανεξαρτησίας του Κασμίρ, μαζί με τον εφιάλτη της σύγκρουσης, διατηρείται ακόμα ζωντανό.
8 μ.μ. A tree remembers, Κωνσταντίνος Φόλλας, 86′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Αυτή είναι η ιστορία του Λίντιτσε, που οι Nαζί ισοπέδωσαν και εξαφάνισαν –κυριολεκτικά– ως αντίποινα για τη δολοφονία του Ράινχαρντ Χάιντριχ. Ωστόσο, αυτό το μικρό τσεχικό χωριό που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος- είναι αδελφοποιημένο με το Δίστομο -όχι μόνο δεν σβήστηκε από τον χάρτη αλλά αποτελεί σύμβολο στον αγώνα κατά του φασισμού.
SPECIAL YOUTH JURY AWARD@20th Thessaloniki Documentary Festival
Thessaloniki
9.30 μ.μ. Ghost Hunting, Raed Andoni, 93′
Ο σκηνοθέτης Raed Andoni βάζει μια αγγελία σε εφημερίδα στη Ramallah. Ψάχνει για πρώην κρατούμενους του ανακριτικού κέντρου Mοskobiya της Ιερουσαλήμ. Στην αγγελία του ζητάει οι άνδρες που θα πάνε να έχουν εμπειρία ως τεχνίτες, αρχιτέκτονες ή ηθοποιοί. Έπειτα από μια ακρόαση που μοιάζει σχεδόν με παιχνίδι ρόλων, στήνει ένα αντίγραφο των δωματίων ανακρίσεων και κελιών του κέντρου σε κανονικό μέγεθος μέσα σε ένα διάδρομο, κάτω από αυστηρή επιτήρηση από τους πρώην κρατούμενους με βάση τη μνήμη τους. Σε αυτό το ρεαλιστικό σκηνικό οι άνδρες στη συνέχεια αναπαριστούν τις ανακρίσεις τους, συζητούν λεπτομέρειες για τη φυλακή και εκφράζουν τον εξευτελισμό που δέχτηκαν στην τιμωρία τους. Χρησιμοποιώντας τεχνικές που θυμίζουν το αποκαλούμενο “θέατρο των καταπιεσμένων” δουλεύουν μαζί για να δραματοποιήσουν τις αληθινές εμπειρίες τους. Αυτή η αναπαράσταση, τούς φέρνει μπροστά σε πολλά καταπιεσμένα συναισθήματα και τραύματα με τα οποία δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι μέχρι τότε. Παίρνοντας μέρος στη ταινία, αυτοί οι άνδρες πληρώνουν το τίμημα -φυσικό και πνευματικό. Ο σκηνοθέτης εμφανίζεται μπροστά στη κάμερα, όχι μόνο δημιουργώντας σκηνή για τους πρωταγωνιστές του, αλλά έρχεται και ο ίδιος σε επαφή με τις δικές τους αποσπασματικές αναμνήσεις από τη φυλάκισή του στη Moskobiya τριάντα χρόνια πριν.
20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΗ
ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
11 μ.μ. Shut up and play the piano | Philipp Jedicke (82’)
O Τσίλι Γκονζάλες είναι ένας βραβευμένος με Grammy συνθέτης, βιρτουόζος πιανίστας και αρτίστας. Ενας συνθέτης που κινείται μεταξύ ραπ, electro και σόλο πιάνο, αυτός ο ξεχωριστός ερμηνευτής αυτοπροσκλήθηκε στον κόσμο της κλασικής μουσικής. Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης εμπνέει και συνεργάζεται με τους Feist, Jarvis Cocker, Peaches, Daft Punk και Drake. Η αλλαγή φαίνεται να είναι η μόνη σταθερά στο ταξίδι του Γκονζάλες. Κάθε φορά που το ακροατήριό του νομίζει ότι τελικά τον κατάλαβε, κάνει μια ριζική κίνηση και ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ «Σκάσε και παίξε πιάνο» ακολουθεί τον Γκονζάλες από τη γενέτειρά του του, τον Καναδά, στο underground Βερολίνο στα τέλη της δεκαετίας του 90, και μέσω του Παρισιού στις μεγάλες αίθουσες Φιλαρμονικής ανά τον κόσμο, ενώ βουτά βαθιά στην αμφίπλευρη σκηνική περσόνα του Γκονζάλες, όπου η αυτο-αμφιβολία και η μεγαλομανία είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο παιχνιδιάρικος χαρακτήρας του είναι κάτι που φαίνεται έντονα στην ταινία. Χρησιμοποιώντας το εκτενές αρχείο βίντεο του Γκονζάλες με έναν μάλλον ανορθόδοξο τρόπο, το «Σκάσε και παίξε πιάνο» εξερευνά τον χαρακτήρα του του σε συνάρτηση με τις πρόσφατες καταιγιστικές συνεντεύξεις του σε συνδυασμό με σκηνές από συναυλίες διαφορετικών χρονικών περιόδων. Πραγματικότητα και φαντασία ξεδιπλώνονται μαζί καθώς ξεκινάμε ένα ταξίδι στον κόσμο του Τσίλι Γκονζάλες».
1 μ.μ. Επιστροφή στην κορυφή / Back to the Top, Στρατής Χατζηελενούδας, 95’
O Λεωνίδας, ένας 33χρονος πανκ με παραπληγία, και η παρέα του θέλουν να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Τελικά για ποιον θα είναι πιο δύσκολο;
Το ντοκιμαντέρ του Στρατή Χατζηελενούδα ακολουθεί και καταγράφει μια επική αναμέτρηση με τη φύση, το αιθέριο βουνό και το όνειρο, έστω και περιστασιακής, υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων.
Ο Στρατής Χατζηελενούδας γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα όπου μένει και εργάζεται ως σκηνοθέτης/σεναριογράφος. Έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά, βιντεοκλίπ αλλά και αρκετές ταινίες μικρού μήκους οι οποίες έχουν προβληθεί και διαγωνιστεί σε διεθνή φεστιβάλ
2.30 μ.μ. Τhe Μoney Stone, Stuart Harmon, 93′
Το ντοκιμαντέρ είναι η ιστορία ενηλικίωσης δυο αγοριών που παλεύουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους μέσα από τα -θανατηφόρα- παράνομα ορυχεία εξόρυξης χρυσού της Γκάνα. Ενώ ένας σύγχρονος “πυρετός χρυσού” έλκει τις διεθνείς εταιρείες όσο και τους τοπικούς χρυσοθήρες που ψάχνουν τον εύκολο πλουτισμό, οι οικογένειες που αγωνίζονται πρέπει να αποφασίσουν εάν θα πιστέψουν στο σχολείο ή θα παίξουν στο τυχερό παιχνίδι. Μέσα από τις δραματικές ιστορίες του Τζάστις και του Μάξουελ, το ντοκιμαντέρ ρίχνει φως στις σκληρές επιλογές που έχουν κάποια παιδιά να αντιμετωπίσουν, με την ελπίδα να βρουν ένα καλύτερο μέλλον.
4 μ.μ. Stranger in Paradise, Guido Hendrikx, 77’
Σε μία τάξη, νεοαφιχθέντες πρόσφυγες μαθαίνουν για μια πολυποίκιλη Ευρώπη. Μια δημιουργία στα όρια της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, το “Stranger in Paradise” αντικατοπτρίζει τη δύναμη των σχέσεων μεταξύ Ευρωπαίων και προσφύγων με ένα ειλικρινή τρόπο.
IDFA Special Jury Award@Amsterdam International Documentary Film Festival 2016
5 μ.μ. El botón de nácar / The Pearl Button / Μαργαριταρένιο κουμπί, Patricio Guzmán, 80′
Το νερό είναι το μεγαλύτερο σύνορο της Χιλής και ταυτόχρονα κρύβει το μυστικό δύο κουμπιών που βρέθηκαν στο βάθος του ωκεανού. Στην τεράστια ακτογραμμή της Χιλής συναντά κανείς ηφαίστεια, βουνά και παγετώνες. Μέσα στο νερό βρίσκονται παγιδευμένες οι φωνές των ντόπιων ιθαγενών από περασμένους αιώνες, των ναυτικών που κατέφθασαν από την Αγγλία, μα και των πολιτικών κρατουμένων των σύγχρονων καθεστώτων. Το νερό έχει μνήμη, μα έχει και φωνή. Ολόκληρη η Ιστορία της Χιλής μετατρέπεται σε έναν αποστομωτικής ομορφιάς στοχασμό που ξεκινά από τη θάλασσα και τις άγριες περιπέτειες που κρύβουν τα νερά της και φτάνει ως τον ουρανό και τη γένεση του ίδιου του σύμπαντος. Στο κέντρο όλων, ένας ταξιδιώτης στο χρόνο ονόματι Τζέρεμι Μπάτον. To ντοκιμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν*, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2015 κερδίζοντας την Αργυρή Άρκτο Σεναρίου και το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής
Prize of the Ecumenical Jury@Berlin International Film Festival 2015
* Θα ακολουθήσει διάλεξη/ συζήτηση με θέμα “Η κριτική ενός έργου” από τον Ανδρέα Τύρο, πρόεδρο της Eνωσης Kριτικών Kινηματογράφου.
7 μ.μ. The Illuminators, Antti Haase , 68′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
“Η Ιστορία ενός Γερμανού μετανάστη της Βαλτικής που έγινε πατέρας του φωτός στη Λαπωνία.”
Ο σκηνοθέτης Antti Haase μας παίρνει σε ένα προσωπικό ταξίδι, όπου μαθαίνουμε για την ιστορία του πατέρα του. Ο Γερμανός πρόσφυγας της Βαλτικής Gunnar Haase έφτασε στην Φιλανδική Λαπωνία το 1945 για να επισκευάσει τη καταστροφή που έκαναν οι συμπατριώτες του μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας του Antti, ο Hannu συνέχισε την αποστολή του παππού Gunnar, να φέρει ηλεκτρισμό στη Λαπωνία – οι γραμμές ρεύματος έφτασαν επιτέλους και στο τελευταίο λαπωνικό σπίτι στις 23 Ιουλίου το 1987. Ο ερχομός τους ηλεκτρισμού στις αγροτικές περιοχές ήταν ένα τεράστιο έργο• έφερε τη μοντέρνα ζωή και ισότητα σε ανθρώπους που ακόμα ζούσαν στην άγρια φύση. Και ακόμα και αν το έργο πήρε βαρύ τίμημα, φώτισε το μέλλον. “The Illuminators” είναι μία συγκλονιστική ιστορία για το κουράγιο και τη κοινωνική εξέλιξη όπως και για ένα γιο που ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα του.
1st Prize in International Professional Category @ Telling Tales International Documentary Film Festival 2018 (Manchester /United Kingdom)
8.30 μ.μ. Writing on the city, Κeywan Κarimi, 60′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Μέσα στην αναστάτωση που ακολούθησε την Ιρανική επανάσταση, η οποία άλλαξε όχι μόνο την πολιτική ιστορία του Ιράν αλλά και όλου του κόσμου, εικόνες του Khomeini και του Shariati υπήρχαν παντού στη Tehran. Η πολλαπλή ποικιλία γκράφιτι έδωσε χρώμα στην πόλη. Έπειτα ξέσπασε ο πόλεμος του Ιράν με το Ιράκ. Εικόνες μαρτύρων, στρατιωτικών αρχηγών και ηρώων που αψηφούσαν το θάνατο έγιναν πλέον κύρια θέματα. Οι τοίχοι της πόλης έγιναν το κοινωνικοπολιτικό θερμόμετρο της Ιρανικής κοινωνίας. Ένα νέο μέρος για δημόσια έκφραση γεννήθηκε. Έτσι, η ταινία μεταφέρει την ιστορία των τριάντα χρόνων που εκτείνονται από την αρχή της Ισλαμικής επανάστασης μέχρι την επανεκλογή του Mahmud Ahmadinejad το 2009. Δυστυχώς, αμέσως μετά από την ολοκλήρωση της ταινίας, ο σκηνοθέτης Keywan Karimi ήρθε αντιμέτωπος με κατηγορίες ότι προσέβαλε την κυβέρνηση και το Ισλάμ, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί με έξι χρόνια φυλάκιση και 223 μαστιγώματα. Μετά από πολλές εφέσεις και εκκλήσεις, τα χρόνια φυλάκισης μειώθηκαν σε ένα, αλλά τα μαστιγώματα έμειναν ως είναι. Το “Writing on the city” είναι ένα από τα καλύτερα Ιρανικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών. Η μάχη για τον Keywan Karimi συνεχίζεται.
special jury prize@Punto de vista film festival
9.30 μ.μ. Νίκος Mαμαγκάκης: Λόγος Τελευταίος, Τάκης Σακελλαρίου 63’ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Ο Νίκος Μαμαγκάκης εξομολογείται για τελευταία φορά. Οικείος και άγνωστος, διεθνής και ντόπιος, ελιτίστικος και λαϊκός, υπηρέτησε πολλά μουσικά είδη και άφησε κομμάτια εμβληματικά. Μοναδικά διασωθέντα αποσπάσματα από την τελευταία συναυλία και τις πρόβες, σημαντικό οπτικοακουστικό υλικό πλαισιώνουν 84 χρόνια βίου μουσικού, παρακαταθήκης πάθους για τον άνθρωπο, την τέχνη, τη ζωή.
21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΔΕΥΤΕΡΑ
3 μ.μ. Almost Heaven, Carol Salter , 72′
Μακριά από το σπίτι, η δεκαεπτάχρονη Ying Ling ετοιμάζεται για την εξέταση της για να γίνει εργολάβος κηδειών σε ένα από τα μεγαλύτερα γραφεία τελετών της Κίνας. Η καθημερινή ρουτίνα αυτού του περίεργου επαγγέλματος φέρνει ταυτόχρονα χιουμοριστικές αλλά και αναζωογονητικές στιγμές.
British Independent Film Award @British Independent Film Awards 2017
5 μ.μ. Guerrilla Voices | Sjoerd van Grootheest (74’)
Από τη στιγμή που υπογράφηκε η συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στην Κολομβιανή κυβέρνηση και τη FARC-EP (Επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις Κολομβίας) το Δεκέμβριο του 2016, μια ομάδα με πάνω από 200 επαναστάτες του έκτου μετώπου μπήκαν σε μια ζώνη μετάβασης και κανονικοποίησης στο Monteredondo στη Cauca. Ο σκηνοθέτης μπήκε στη κατασκήνωση αυτή το Γενάρη του 2017 και ακολούθησε αρκετούς επαναστάτες FARC στη διαδικασία αποστράτευσης τους κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους. Οι επαναστάτες άρχισαν να μιλάνε για τις εμπειρίες τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, τους λόγους τους που πήραν μέρος στην επανάσταση και για τα όνειρα τους για το μέλλον. Μέσα από το ντοκιμαντέρ βλέπουμε το πώς προετοιμάζουν τους εαυτούς τους για μια ζωή δίχως όπλα. Αλλά ανασφάλειες εμφανίζονται όταν ένοπλες δυνάμεις πλησιάζουν τη κατασκήνωση αποστρατικοποίησης, και η κυβέρνηση μοιάζει να μη μπορεί να τηρήσει τις υποσχέσεις της Ειρήνης και ευημερίας στους πρώην αντιπάλους της.
Best Feature Documentary @Festival por los Derechos Humanos (Bogotá, Colombia)
6.30 μ.μ. The last guardians |Joe Tucker & Adam, Punzano (45’) (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Δύο φυλές στον Εκουαδοριανό Αμαζόνιο μάχονται να διατηρήσουν τη κουλτούρα τους και το τρόπο ζωής τους ενάντια στην καταπάτηση των πετρελαιοβιομηχανιών. Το ντοκιμαντέρ “Οι Τελευταίοι Φύλακες” προσφέρει μία μοναδική οπτική στο τρόπο με τον οποίο οι αυτόχθονες άνθρωποι ζουν και βλέπουν το κόσμο, και επίσης μία προειδοποίηση για το τι θα χάσει ο κόσμος αν τα δικαιώματά τους και οι πεποιθήσεις τους δεν γίνουν σεβαστές.
Winner @ Napoli Human Rights Film Festival
7.45 μ.μ. Κωστής Παπαγιώργης: Ο Πιο Γλυκός Μισάνθρωπος | Ελένη Αλεξανδράκη (92’) ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Η δημιουργός Ελένη Αλεξανδράκη σκύβει πάνω από τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες διανοητές και συνθέτει το πορτρέτο του φίλου της μέσα από το έργο του και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον γνώρισαν, τον θαύμασαν και τον αγάπησαν. Το τρυφερό, αυτό εγχείρημα είναι μια διαφωτιστική εμπειρία για τα βιώματα και τα θέματα που διαπότισαν το έργο, τη ζωή, τη σκέψη και την ψυχή του Κωστή Παπαγιώργη.
Η δημιουργός Ελένη Αλεξανδράκη, εκτός από αναγνώστρια του έργου του Κωστή Παπαγιώργη, ήταν φίλη του για χρόνια. Ένα χρόνο μετά από τον θάνατό του, στράφηκε ξανά στην ανάγνωση των βιβλίων του και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα ενός αφιερώματος στον αγαπημένο της φίλο.
«Επειδή μου έλειπε η παρέα του, είχα βουτηχτεί ξανά στην ανάγνωση των βιβλίων του και, χωρίς να το συνειδητοποιώ, είχα αρχίσει να φαντάζομαι μια ταινία», εξηγεί η δημιουργός.
Το γεγονός ότι ο Παπαγιώργης απέφευγε τη δημοσιότητα ήταν μια πρόκληση, αφού ο ίδιος δεν είχε μιλήσει ποτέ στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο. Ο υπότιτλος της ταινίας, που προέρχεται από μία ιδιόχειρη αφιέρωση που του είχε κάνει ο φίλος του Χρήστος Βακαλόπουλος, υπογραμμίζει την αμφισημία του Κωστή Παπαγιώργη.
* βραβευμένο στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από την Πανελλήνια Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου
9.30 μ.μ. Of fathers and sons | Talal Derki (98′)
Ο Talal Derki επιστρέφει στην πατρίδα του, όπου κερδίζει την εμπιστοσύνη μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής οικογένειας, περνώντας την καθημερινή ζωή μαζί τους για περισσότερο από δύο χρόνια. Η κάμερά του επικεντρώνεται στον Οσάμα και τον μικρότερο αδερφό του Άημαν, παρέχοντας μια εξαιρετικά σπάνια εικόνα για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις σε ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο.
Grand Jury Prize @ Sundance Film Festival 2018
22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΤΡΙΤΗ
4 μ.μ. Acha Acha Cucaracha | Μario Piazza (75’)
Το 1979, σε μια περίοδο βάναυσης δικτατορίας, οι Cucaño ξεκίνησαν από την πόλη Ροζάριο στην Αργεντινή. Ένα γκρουπ πειραματικής τέχνης που υιοθετήθηκε από πολύ νέους ανθρώπους, η δράση των οποίων έφερε λίγο φως στο δυσοίωνο σκοτάδι των καιρών εκείνων. Τώρα στα πενήντα τους, τα πρώην μέλη διεκδικούν εκ νέου εκείνες τις πράξεις τους της νεαρής τους ηλικίας και επιμένουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο.
5.30 μ.μ. BIR | Veysi Altay (73′)
Στη δεκαετία του 1990 πολλοί άνθρωποι στο Κουρδιστάν συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν κάτω από βασανιστήρια• οι δολοφόνοι τους ξεφορτώθηκαν τα πτώματά τους πετώντας τα από ελικόπτερο ή θάβοντάς τα σε πηγάδια γεμάτα οξύ. Χιλιάδες δολοφονήθηκαν/εξαφανίστηκαν από παραστρατιωτικές δυνάμεις —όπως οι Jitem και Hizbul-Kontra—οι οποίες χρηματοδοτούνταν και στηρίζονταν από το κράτος, αν και το κράτος δεν το παραδέχεται επίσημα. Το ντοκιμαντέρ ‘BÎR’ (“Πηγάδι”) εξετάζει την περίπτωση εφτά ατόμων, ανάμεσα σε αυτά, τεσσάρων παιδιών, τα οποία εξαφανίστηκαν από τη πόλη Kerboran (Dargeçit) το 1995, και περιγράφει την ιστορία της ατελείωτης έρευνας των οικογενειών τους για την ανεύρεση των σορών τους.
6.45 μ.μ. Belle de nuit | Marie-Ève de Grave (72′)
Το πορτρέτο της Grisélidis Réal, μιας φιγούρας- κλειδί στην σύγχρονη ιστορία της Γενεύης, είναι σχεδιασμένο ανάμεσα στην Ελβετία, όπου ένα ασυνήθιστο μονοπάτι ζωής άρχισε και τέλειωσε σε ένα μπουρδέλο και μια φυλακή του Μονάχου, στην ακτιβιστική μάχη στο Παρίσι ή στη ζωή στην Αλεξάνδρεια.
Επιβάλλοντας τον εαυτό της στη δεκαετία του 1970 ως μία από της ηγέτιδες του κινήματος “Prostitutes’ Revolution” στο Παρίσι, με στόχο το να αμυνθεί την οπτική της πορνείας ως επιλογή, γράφει: “Η πορνεία είναι μια επαναστατική δράση”. Μια ουμανιστική επιστήμη πάνω από όλα, για μια παθιασμένη και ελεύθερη γυναίκα, βαθιά φεμινίστρια με ξεχωριστό τρόπο. Χτισμένη πάνω σε πολλά πλούσια αρχεία, μία αναφορά με μια ανάσα φαντασίας, που μεταφέρθηκε με αξιοσημείωτο μοντάζ και από μια σύγχρονη ηρωίδα με θέληση για ζωή: “Αυτός, ο οποίος ποτέ του δεν έχει πραγματικά αγαπήσει θα πρέπει να πετάξει αυτό το βιβλίο στα σκουπίδια.” Αυτός είναι ο επιτάφιος της, ένα μανιφέστο για το θρίαμβο της θέλησης: “Grisélidis Réal, Συγγραφέας-Ζωγράφος-Πόρνη.”
• Grand Prix@ FIFA (Festival International du Film sur l’Art) – Montréal (Canada)
8 μ.μ. Nazareth Cinema Lady | Nurit Jacobs Yinon (60′)
ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Αυτή είναι ιστορία της Safa Dabour, μιας θρησκευόμενης Μουσουλμάνας γυναίκας στην Ναζαρέτ, η οποία ίδρυσε το πρώτο και μοναδικό Αραβικό κινηματογράφο στο Ισραήλ. Καταφέρνει να πάρει τη μοίρα της στα χέρια της και να γευτεί την ελευθερία της, καθιερώνοντας την κινηματογραφική αίθουσα.
Μια γυναίκα σε έναν κόσμο ανδρών, ταξιδεύει για να φέρει αραβικές κινηματογραφικές επιτυχίες από τα αραβικά κράτη και επιδιώκει, παρά τις αντιξοότητες, να δημιουργήσει μια κοιτίδα πολιτισμού στην κοινωνία στην οποία ανήκει.
Πρόκειται για το κινηματογραφικό προφίλ μιας θαρραλέας γυναίκας, της οποίας η πορεία προς την ελευθερία είναι συνυφασμένη με τη μάχη για τη δική της κινηματογραφική αίθουσα.
Best film Award @ the International Art Film Festival (Tel Aviv, Israel, May 23,2016)
9.15 μ.μ. Εγώ κι ο ίσκιος μου: Ένα ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Παπάζογλου, Ιωάννης Γρηγορόπουλος & Μιχάλης Αριστείδου (100’) ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Μια παρέα φίλων ξεκινά ένα ταξίδι με σκοπό να ανακαλύψει τον άνθρωπο και μουσικό Νίκο Παπάζογλου. Περπατάνε στα μονοπάτια που ο ίδιος διάβηκε, στα μέρη όπου έζησε, δημιούργησε, αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι. Ένα ταξίδι σε Αθήνα, Νίσυρο, Θεσσαλονίκη, με τη μουσική να έχει τον πρώτο λόγο.
23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΤΕΤΑΡΤΗ
3 μ.μ. Piripkura | Bruno Jorge & Mariana Oliva (79′)
Δύο από τα τρία γνωστά μέλη των Piripkura είναι ακόμα ζωντανά ως νομάδες στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, στο Mato Grosso της Βραζιλίας. Το πιο σημαντικό από τα υπάρχοντα τους, είναι ένας πυρσός ο οποίος άναψε το 1998 και δεν έχει σβήσει ποτέ από τότε. Η περιοχή όπου ζουν είναι περικυκλωμένη από φάρμες και εργοστάσια ξυλείας, των οποίων, η σχεδόν αναπόφευκτη εξάπλωση πραγματοποιείται με βίαια μέσα. Η περιοχή αυτή του δάσους προστατεύεται εφόσον υπάρχει απόδειξη ότι ζουν μέσα ακόμα αυτοί οι δύο άνθρωποι, οι Pakyî και Tamandua. Έτσι ο Jair Candor, συντονιστής για τη προστασία των περιοχών αυτών, προχωράει μέσα στη ζούγκλα προς αναζήτηση τους, κάποιες φορές συνοδευόμενος από το μόνο ζωντανό μέλος της οικογένειας τους ,την Rita. Μέσα από αυτό το φιλμ, το κινηματογραφικό συνεργείο φέρνει απόδειξη για την ύπαρξή τους. Το “Piripkura” ρίχνει φως στην τραγωδία που βιώνουν οι αυτόχθονες φυλές του Αμαζονίου-στη συστηματική βία που χρησιμοποιείται εναντίον τους με συνεχή και απειλητική παρουσία. Παρά την απίστευτη αντοχή και επιμονή των τελευταίων της φυλής Piripkura, μια αναπόφευκτη ερώτηση μένει στον αέρα: Πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει;
• Jury Award @ Docville 2018
4.30 μ.μ. One day in Aleppo, Ali Alibrahim, 25′
Έπειτα από πέντε μήνες ασταμάτητου και ανούσιου βομβαρδισμού, ένα γκρουπ από παιδιά που ζουν στο Χαλέπι αρχίζουν να βάφουν τους τοίχους της πόλης τους. Είναι μια πράξη διαμαρτυρίας αλλά και αντίστασης, μία μικρή πράξη, η οποία τολμάει να ονειρευτεί, να φέρει πίσω ζωή σε ένα μέρος ,το οποίο έχει ταπεινωθεί από βόμβες και σφαίρες και ενώ ταυτόχρονα οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις παρατηρούν δίχως να κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν να σωθούν ανθρώπινες ζωές.
Gold Lion Award @ Film London Awards 2017
5 μ.μ. Slave Genesis, Aneez K Mappila, 63′
Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με την εθνικότητα και την κοινωνική μεταμόρφωση των ατόμων της φυλής Paniya στη νότια Ινδία. “Paniya” κυριολεκτικά σημαίνει “εργάτης”. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξεχωριστές τέχνες και τραγούδια που αντικατοπτρίζουν τις ταυτότητες τους. Το κυριότερο ανάμεσα στα τραγούδια τους είναι το Penappattu (λόγος του φαντάσματος), το οποίο λένε ως τμήμα των κηδευτικών τελετών τους και που αρχίζει με τη προέλευση της φυλής. Με βάση τα περιεχόμενα του Penappattu, το ντοκιμαντέρ εξερευνάει την κοινωνική μεταμόρφωση των Paniya.
Προχωράει μέσα από τις αναμνήσεις του σκηνοθέτη, ο οποίος είχε γεννηθεί και μεγάλωσε πολύ κοντά στους Paniyas. Ο ανθρωπολογικός τόνος δημιουργεί το αισθητικό σώμα του ντοκιμαντέρ.
6 μ.μ. So help me god, Yves Hinant, Jean Libon, 100′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Σε αυτό το αμεταμέλητο και μη πολιτικά ορθό πορτρέτο, μια ξεχωριστή και εκκεντρική Βελγίδα δικαστής παίρνει τους θεατές πίσω από τη σκηνή σε σκηνές από πραγματικές αστυνομικές έρευνες. Αυτό το πιο παράξενο και από παράξενο ντοκιμαντέρ προκαλεί μία τρελή και καθηλωτική εμπειρία
SIGNIS Award – Special Mention @ San Sebastián International Film Festival 2017
8 μ.μ. New life in Frame, Pınar Şenel, 30′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Τι συμβαίνει όταν ένας σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ γίνεται πρόσφυγας; Ένα νεαρό ζευγάρι, οι οποίοι δούλευαν σε τηλεοπτικό πρόγραμμα ως παραγωγοί και σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ στην Καμπούλ, έπρεπε να βρουν καταφύγιο στην Τουρκία, καθώς αναγκάστηκαν να φύγουν από το Αφγανιστάν εξαιτίας της δογματικής διάκρισης και των απειλών από ένα ακραίο θρησκευτικό γκρουπ. Προσπαθώντας να βρουν μία προσωρινή λύση σε μία από τις πόλεις όπου βρίσκονταν μετανάστες, την Κιρικάλε, βασικός στόχος τους γίνεται η εγκατάστασή τους στην Ευρώπη. Όμως η UNHCR, δεν διαθέτει βοήθεια σε Αφγανούς μετανάστες να μεταφερθούν στην Ευρώπη. Το ζευγάρι που το έμαθε αυτό αφού έφτασε στη Τουρκία, πρέπει να δεχτεί πλέον ως μόνιμο σπίτι τους την χωρα αυτή και να αρχίσουν ξανά από την αρχή. Πώς μπορούν οι άνθρωποι αυτοί, που ήταν διάσημοι στη χώρα τους, να ζήσουν μια ζωή που κανένας δεν τους ξέρει; Αρχίσαν να δουλεύουν ως βιντεολήπτες γάμων, το πιο κοντινό που μπορούσαν να σκεφτούν στο κανονικό τους επάγγελμα, με το μόνο πράγμα αξίας που κατάφεραν να φέρουν μαζί τους, την κάμερά τους. Έχουν πλέον στο φακό τους τα καρέ μιας νέας ζωής.
8.30 μ.μ. The last Daughter | La ultima hija, Eύη Καραμπάτσου, 21’ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
«Ποια είναι μάνα;…Οποιαδήποτε… Οποιαδήποτε…
Θα μπορούσα να είμαι η μητέρα της… Και η Aurora θα μπορούσε να είναι κόρη μου…
Δεν την υποδέχθηκα ζωντανή, αλλά νεκρή… Όμως, είναι το ίδιο…»
Βραβείο ντοκιμαντέρ 41ου Ελληνικού Φεστιβάλ Δράμας 2018
9 μ.μ. Some of these Days, Vincent Fortser, 15′
Η τζαζ είναι ο ήχος της ζωής. Απλά πρέπει να το νιώσεις, και τότε, ακόμα και η ζωή κινείται στους ρυθμούς της.
Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Οι ιδέες σχετικά με τους ρόλους των φύλων, για παράδειγμα, ή ότι τα εγγόνια πάντα τα ενθαρρύνουν αδιαμφισβήτητα σε όλα τους τα εγχειρήματα. Ο σκηνοθέτης Vincent Förster το βιώνει αυτό από πρώτο χέρι όσο κατέγραφε την καθημερινή ζωή των παππούδων του. Ακόμα όμως, ένα πράγμα δεν έχει αλλάξει: Οι παππούδες του κάθονται στο καναπέ τους και αψηφούν όλες τις εξωτερικές πιθανότητες με διακριτικό χιούμορ και γοητευτική αποφασιστικότητα. Κομμάτι με κομμάτι, ξεδιπλώνεται ότι στην γερμανική ιστορία η τζαζ είναι ένα καλό βαρόμετρο για την ελευθερία.
9.30 μ.μ. Lunadigas, NICOLETTA NESLER & MARILISA PIGA, 77′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Το “Lunàdigas” είναι μια εξερεύνηση των κόσμων των γυναικών που έχουν αποφασίσει πως δεν θέλουν να κάνουν παιδιά. Είναι μια περίπλοκη και σχετικά άγνωστη διάσταση, που περιέχει εκπληκτικούς παλμούς και κίνητρα, τα οποία ποικίλουν βαθιά από μια γυναίκα στην άλλη.
Best documentary award@Chouftouhonna– festival international d’art feminist (Tunisia 2017)
24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΠΕΜΠΤΗ
4 μ.μ. The Panguna Syndrome, Olivier Pollet & Alexandre Berman, 60’
Στο νησί του Μπουγκαινβίλ, μια αυτόνομη περιοχή της Παπούας Νεα Γουινέα η επανάσταση συνεχίζεται. Η κρίση της Μπουγκαινβίλ, ένας πόλεμος, ο οποίος άρχισε από τις αποικιακές δυνάμεις με σκοπό να συντρίψουν την αυτόχθονα αντίσταση και να προστατέψουν τα συμφέροντά τους στο μεγάλο ορυχείο της Πανγκούνα, μπορεί να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Είχαν χαθεί 20.000 ζωές. Τα πνεύματα της γης είχαν βεβηλωθεί. Αν οι μπουκαινβίλιοι έχουν βγει, ενάντια σε κάθε πιθανότητα, νικητές αυτού του φυσικού πολέμου, έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν έναν ψυχολογικό πόλεμο. Το δημοψήφισμα πάνω στην ανεξαρτησία προγραμματισμένο για το 2019 πλησιάζει. Ποιανού το μέλλον θα γραφτεί και ποιανού η φωνή θα ηχήσει; Στο βορρά, η κυβέρνηση προσπαθεί να επαναφέρει την Πανγκούνα. Στο κέντρο, κοντά στο ορυχείο πολλοί προσπαθούν να φανταστούν μια άλλη πραγματικότητα, μία νέα άρθρωση μοντερνισμού που συμπεριλαμβάνει τη παραδοσιακή τους κουλτούρα και ταυτότητα. Ηγούνται μιας μάχης για να απελευθερωθούν πνευματικά και φυσικά από τα καταπιεστικά συστήματα στα οποία είχαν υποκύψει για πάνω από 200 χρόνια. Μετά τη φυσική μάχη έρχεται η ώρα και για μια πνευματική, μέσα από την οποία αναζητούν την επανάκτηση του εαυτού τους.
Best Film Award @ Festival International du Cinema des Peuples Ânûû-rû Âboro
Poindimié (New Caledonia, 2017)
5 μ.μ. She is beautiful when she is angry, Mary Dore, 93′
Ένα ντοκιμαντέρ που αναβιώνει την θαμμένη ιστορία των λαμπρών γυναικών που ίδρυσαν το σύγχρονο γυναικείο κίνημα από το 1966 έως το 1971.
6.30 μ.μ. Ada for Mayor, Pau Faus, 85′
Το ντοκιμαντέρ “Ada for Mayor”(“Acladessa”) (“Η Άντα για δήμαρχος”) ακολουθεί την Ada Colau για ένα χρόνο, όταν η ίδια οργάνωνε την μάχη «ενάντια στην έξωση» στη Βαρκελώνη μέχρι τη στιγμή που ορκίστηκε δήμαρχός της. Το οικείο αυτό χρονικό—που συμπεριλαμβάνει το προσωπικό βίντεο-ημερολόγιο της Colau— και η προνομιούχα πρόσβαση στις εσωτερικές εργασίες μια καινούργιας πλατφόρμας πολιτών, αποκαλύπτουν ένα συναρπαστικό ταξίδι και αναδεικνύουν την ιστορική νίκη, που απεικονίζει τις πολιτικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στην νότια Ευρώπη, αλλά και τον εσωτερικό αγώνα κάποιας που φοβάται μη γίνει αυτό το οποίο τόσα χρόνια αμφισβητεί.
Gaudí Award @ Gaudí Awards 2017
8 μ.μ. A dignified death, Jesse van Venrooij, 51′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Υπό αυστηρά καθορισμένες συνθήκες, οι γιατροί στην Ολλανδία επιτρέπεται να εκτελούν ευθανασία και υποβοηθούμενη αυτοκτονία κατόπιν αιτήματος του ασθενούς. Οι προϋποθέσεις για αυτό περιλαμβάνουν ένα ηθελημένο και διεξοδικά μελετημένο αίτημα από τον ασθενή, την αφόρητη ταλαιπωρία του χωρίς προοπτική βελτίωσης της κατάστασής του και την έλλειψη εύλογης εναλλακτικής λύσης στο πρόβλημα του.
Ο Έelco διαλέγει το θάνατο με νόμιμη ευθανασία. Μια ταινία για την αποστολή του, σπάζοντας τα ταμπού, που ωστόσο αναφέρεται και στην συντροφικότητα και τον αποχαιρετισμό.
Οι τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου που περνά μια αφόρητη και απελπιστική ψυχική ταλαιπωρία. Είναι κουρασμένος από τη ζωή και διαλέγει τον θάνατο μέσω της νόμιμης ευθανασίας. Πώς είναι εκείνες οι στιγμές;
Ήταν επιθυμία του Eelco να καταγράψει το τελευταίο στάδιο της ζωής του, αλλά και να δείξει στον κόσμο πώς το περιβάλλον του αντιμετώπισε το θάνατό του στη συνέχεια. Η αποστολή του: να κάνει γνωστό στην κοινωνία ότι μπορεί και ο θάνατος να αποτελέσει λύση στην ψυχική ταλαιπωρία. Μια βαριά κοινωνική αποστολή, αλλά το αποτέλεσμα είναι ως επί το πλείστον μια οικεία ταινία για τη φιλία και τoν αποχωρισμό.
9.30 μμ. “Ευρώπη, το Όνειρο”, Αγγελος Κοβότσος & Ανέττα Παπαθανασίου, 80’ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Τρεις έφηβοι, ένας Έλληνας, ένας Σύρος, και ένας Αφγανός, ονειρεύονται μία ελεύθερη και άνετη ζωή σε μια “τέλεια” Ευρώπη. Μέσα από τις αγωνιώδεις προσωπικές τους διαδρομές, που τους φέρνουν πιο κοντά στο όνειρό τους, διαπιστώνουν πως τέλεια Ευρώπη δεν υπάρχει και πως τα όνειρά τους μπορούν να ακυρωθούν μέσα από σκληρές πρακτικές και εφιαλτικές καταστάσεις.
25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
4 μ.μ. l am a girl, Rebecca Barry, 88′
Έξι κορίτσια στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, έτοιμα να γίνουν κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο.
Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων στον κόσμο σήμερα, που καταδιώκονται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο όμως δεν είναι πολιτικοί ή θρησκευτικοί ακτιβιστές. Είναι κορίτσια. Το να γεννηθείς κορίτσι σημαίνει ότι είναι πιο πιθανό να πέσεις θύμα βίας, ασθενειών, φτώχειας και αδικίας από οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων στον πλανήτη. Καθώς τα κορίτσια ενηλικιώνονται, το ντοκιμαντέρ μάς αποκαλύπτει τι σημαίνει να είσαι κορίτσι στον αιώνα που διανύουμε.
6.00 μ.μ. My sacred Glass Bowl, Priya Thuvassery, 26′
“My Sacred Glass Bowl” εξετάζει το ιδέα της παρθενιάς όπως την καταλαβαίνουν αντίθετες κοινωνίες, από το οπτικό πεδίο ενός σκηνοθέτη, στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο μητέρες που μεγαλώνουν τις κόρες τους στη σύγχρονη εποχή.
6.30 μ.μ. No Woman’s Land , Devkanya Thakur, 40’.
Ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στα δικαιώματα ιδιοκτησίας που έχουν οι γυναίκες που ανήκουν σε φυλές στη Χιμάτσαλ Πράντες της Ινδίας.
Σήμερα όλοι μιλάμε για την ενδυνάμωση των γυναικών, την ασφάλειά τους και την ανισορροπία στην αναλογία παιδί-σεξ. Ένα μεγάλο ποσό χρημάτων ξοδεύεται σε γυναικεία προγράμματα. Αλλά σε μία γωνιά της Ινδίας, ο νόμος που ισχύει εκεί ,εξακολουθεί να είναι μεροληπτικός με βάση το φύλο. Ο γενικός νόμος δεν εφαρμόζεται εκεί όπως σε όλα τα άλλα μέρη της Ινδίας. Το εθιμικό δίκαιο υπερισχύει στις φυλετικές περιοχές της Χιματσάλ Πραντές. Αυτός είναι ο νόμος περί εσόδων σύμφωνα με τον οποίο οι γυναίκες δεν μπορούν να κληρονομήσουν πατρογονική ιδιοκτησία τόσο από την πατρική όσο και από την μητρική πλευρά. Εξαιτίας αυτού του νόμου οι γυναίκες υποφέρουν σε αυτές τις φυλετικές περιοχές . Είμαι η συγγραφέας και σκηνοθέτης αυτού του ντοκιμαντέρ. Ως μία ελεύθερη δημοσιογράφος βρήκα αυτό το θέμα να προβληθεί σε εθνικές και παγκόσμιες πλατφόρμες. Επειδή κανένα πολιτικό κόμμα δεν θέλει να συζητήσει αυτό το θέμα. Αυτό το φιλμ είναι μια έρευνα μελέτης πάνω σε αυτές τις γυναίκες, οι οποίες υποφέρουν εξαιτίας αυτού του νόμου και θέλουν να διορθώσουν αυτό τον νόμο που είναι μεροληπτικός ως προς το φύλο.
7.15 Bloody Phanek /Αιματοβαμένο «φάνεκ», Sonia Nepram, 48′
Το ντοκιμαντέρ «Bloody Phanek» είναι μια ταινία για το «φάνεκ», μια παραδοσιακή ενδυμασία παρόμοια με μια σαρόνγκ, η οποία φοριέται από γυναίκες της Μανιπούρ στη βορειοανατολική Ινδία στα σύνορα με τη Βιρμανία. Συνδυάζει το προσωπικό και το πολιτικό. Η ταινία προσπαθεί να ανακαλύψει πώς οι γυναίκες χρησιμοποιούν το «φάνεκ» ως μέσο διαμαρτυρίας, ενώ διερευνά την έμφυτη αντίληψη της ακαθαρσίας και πώς αυτή η ενδυμασία προκαλεί τους άνδρες.
8.15 μ.μ. Ομιλία: Ισότητα φύλων στην Ινδία | Rajesh James
8.45 μ.μ. Naked wheels, Rajesh James (30’) special screening
Η ταινία αφορά το ταξίδι μιας διαφορετικής ομάδας ανθρώπων που περιλαμβάνει άντρες, γυναίκες και transgenders σε όλη τη Νότια Ινδία με ένα φορτηγό. Η ταινία επιδιώκει να διερευνήσει πολλές συναρπαστικές σκέψεις για τη ζωή, την αγάπη και το φύλο και ελπίζει για μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν πρέπει να συντρίβει τις επιθυμίες κανενός ανθρώπου, επειδή η πλειοψηφία δεν τον καταλαβαίνει …
9.30 μ.μ. Obscuro barroco, Ευαγγελίας Κρανιώτη, 59’
Το «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη είναι τοποθετημένο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, μια πόλη που μεταμορφώνεται διαρκώς, ακόμη περισσότερο και από όσους συμμετέχουν στο διάσημο αποκριάτικο καρναβάλι της. Στο κέντρο του βρίσκονται ήρωες που αλλάζουν μορφή, μπαινοβγαίνοντας από το σκοτάδι για να λάμψουν στο φως, με αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια τη θρυλική τρανσέξουαλ Λουάνα Μουνίζ, σε μια αφήγηση που ξεκινάει από την αναζήτηση ταυτότητας για να φτάσει μέχρι τις χαμένες πατρίδες του φύλου και της καρδιάς.
Prêmio Félix Award @ Rio de Janeiro International Film Festival 2018
26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ
3 μ.μ. Vessel, Diana Whitten, 86′
Το “Vessel” ξεκινάει με μια νεαρή γιατρό που έζησε κοντά στη θάλασσα και με μια απίθανη ιδέα που είχε. Η Rebecca Gomperts, τρομοκρατημένη από τις πραγματικότητες που δημιουργούνται από το νόμο κατά των αμβλώσεων σε όλο τον κόσμο, αισθάνθηκε υποχρεωμένη να τον αμφισβητήσει. Η μέθοδός της: να παρέχει εκτρώσεις σε ένα πλοίο σε διεθνή ύδατα.
Το πρότζεκτ της, Women on Waves, ξεκίνησε ως ένα ατελές θέαμα, μια τρέλα των media, εναντίον κυβερνητικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών μπλόκων. Κάθε εμπόδιο και μια καινούργια αποστολή, μέχρι που η Rebecca έχει την φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει νέες τεχνολογίες για να προσπεράσει το νόμο – και να εκπαιδεύσει της γυναίκες να δίνουν στον εαυτό τους ασφαλείς εκτρώσεις χρησιμοποιώντας χάπια με πρωτόκολλα του World Health Organisation.
Γινόμαστε μάρτυρες της δημιουργίας ενός υπόγειου δικτύου ενθαρρυμένων και ενημερωμένων ακτιβιστριών, που δουλεύουν στο σημείο αιχμής των παγκοσμίων αναπαραγωγικών δικαιωμάτων, που εμπιστεύονται γυναίκες να κάνουν την έκτρωση μόνες τους. Το “Vessel” είναι η ιστορία της Rebecca: μια γυναίκα που άκουσε και απάντησε στο κάλεσμα και μετάτρεψε μια απίθανη ιδέα σε ένα παγκόσμιο κίνημα.
4.30 μ.μ. Amal, Mohamad Siam, 82′
H Αμάλ είναι δεκατεσσάρων ετών όταν πηγαίνει στην πλατεία Tahrir στο Κάιρο κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης. Με την νεανική… ύβρη που την διακατέχει πηγαίνει κατευθείαν στον κίνδυνο. Η ταινία την ακολουθεί τα επόμενα χρόνια, μια περίοδο κατά την οποία η ατρόμητη Αμάλ ψάχνει να βρει την ταυτότητά της σε μια χώρα σε μετάβαση.
Winner of Tanit d’Or@ Carthage Film Festival 2018
6 μ.μ. i itsai Romni / Το κορίτσι-γυναίκα, Ευαγγελία Γούλα, 53’ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Μια ταινία που πραγματεύεται τον θεσμό του γάμου στην φυλή των Ρομά, μέσα από μαρτυρίες της κοινότητας Ηρακλείου Κρήτης.
Η ταινία εστιάζει στη θέση της γυναίκας, όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται και όπως διαμορφώνεται κοινωνικά μέσα από το γάμο.
Σήμερα, οι περισσότεροι γονείς συμφωνούν με την συνέχιση της σχολικής εκπαίδευσης.
Τι συμβαίνει όμως όταν το κορίτσι γίνει δεκατριών χρονών;
Τιμητική Διάκριση @ 12ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας – DocFest
7 μ.μ. Punishment island , Laura Cini, 55′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
«Το Νησί της Τιμωρίας» είναι ένα ντοκιμαντέρ με κύριο θέμα, ένα μικροσκοπικό νησί στην απομακρυσμένη Ουγκάντα, όπου οι γυναίκες εγκαταλείπονταν επειδή έμειναν έγκυες πριν παντρευτούν.
Η ταινία
Στην αγροτική Νοτιοδυτική Ουγκάντα, όπως στο μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής, οι γυναίκες έχουν μικρότερη πρόσβαση στην μόρφωση και την εργασία, ενώ συχνά ολόκληρη η οικονομική ευθύνη της οικογένειας βαρύνει τους ώμους τους. Για ντόπιες κοινότητες στη λίμνη Bunyonyi, όπου τοποθετείται η ταινία, το προγαμιαίο σεξ είναι ακόμη μεγάλο ταμπού για τις γυναίκες. Οι κοπέλες που μένουν έγκυες πριν το γάμο ακόμη διώχνονται από τα σπίτια τους.
Μέχρι πριν όχι πολύ καιρό, αυτά τα «αμαρτωλά κορίτσια» τα έφερναν στο μικροσκοπικό νησί Akampene, στη μέση της λίμνης και εγκαταλείπονταν εκεί. Στο Akampene, που σημαίνει Τιμωρία στα Αγγλικά, τίποτα δεν μεγάλωνε, έτσι ήταν προορισμένες να πεθάνουν από ασιτία. Αυτές που προσπαθούσαν να φτάσουν στην ηπειρωτική χώρα κολυμπώντας, πνίγονταν. Ένα από τα πιο μεγάλα τοπικά προβλήματα είναι ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν κολύμπι.
«Το Νησί της Τιμωρίας» λέει την αληθινή ιστορία μέσα από τις φωνές κάποιων γυναικών που κατάφεραν και επέζησαν. Μάλιστα, οι πιο τυχερές γυναίκες είχαν μια δεύτερη ευκαιρία. Φτωχοί άντρες, που δεν είχαν αγελάδες για να πληρώσουν τιμή για νύφη, πήγαιναν στο νησί για να διαλέξουν γυναίκες για να τις παντρευτούν. Αφού ήταν αποκηρυγμένες, κανείς δεν ζητούσε προίκα γι’ αυτές.
Η ίδια η πρακτική και το απίστευτο φυσικό σκηνικό, που δείχνει παραμυθένιο, δίνουν την περίσταση για να ειπωθεί η ιστορία από μια ασυνήθιστη οπτική γωνία, που αντανακλά τον ανιμισμό των παραδοσιακών θρησκειών.. Το οπτικό στυλ υπογραμμίζει επίσης την αλληλεπίδραση μεταξύ τρόμου και ομορφιάς και τους απίστευτους και βαθιούς δεσμούς που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης.
Η ιστορία δεν έχει ειπωθεί ποτέ ξανά πριν από τις πρωταγωνίστριές της, και με το νησί έτοιμο να βυθιστεί από τη λίμνη τριγύρω και με τις τελευταίες επιζήσασες στο τελικό μέρος της ζωής τους, ήταν θέμα ή τώρα ή ποτέ.
8 μ.μ. Exiles, Bernadette Weber &Julia Reiter , 75’ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Του Φαρούκ δεν του αρέσει να μιλάει για το παρελθόν του. Γιατί θα έπρεπε; Αυτό που μετράει τώρα είναι να κοιτάξει μπροστά και να σκεφτεί ένα σχέδιο για μια καινούργια ζωή. Η Mohadese, που είναι στην ίδια ηλικία είναι διχασμένη, όπως και πολλοί νέοι, ανάμεσα στο τι θα ήθελε να κάνει και στις αληθινές πιθανότητες, ανάμεσα στην παλιά και νέα της ταυτότητα, όπως και ανάμεσα στην εικόνα που δείχνει σε άλλους και στην εικόνα που βλέπει η ίδια. Ο Ομάρ συχνά σκέφτεται τη παλιά του πατρίδα, την οικογένειά του, την επανάσταση για την οποία αυτός, όπως και πολλοί ακόμα, ρίσκαρε τη ζωή του, αλλά πάνω από όλα, την εδώ και καιρό μεγάλη του επιθυμία για ελευθερία: μια ελευθερία, την οποία συχνά βρίσκει στα ποιήματά του.
Το νόημα της εξορίας καθορίζεται από το άτομο, που τη ζει. Σήμερα όπως και χθες.
Αν δεν μπορείς να επιστρέψεις στην πατρίδα σου, ο μόνος τρόπος είναι να φτιάξεις για τον εαυτό σου ένα καινούργιο σπίτι. Αν έχεις χάσει όλα τα άλλα, το μόνο που μένει είναι να μη χάσεις τον εαυτό σου.
9:30 μ.μ. Sonita, Rokhsareh Ghaemmaghami, 90′
Από όταν η οικογένεια της προσπάθησε να την πουλήσει ως νύφη για γάμο, μια νεαρή Αφγανή πρόσφυγας στο Ιράν μεταδίδει την απογοήτευση της μέσω της μουσικής και αρπάζει το πεπρωμένο της. Πιάνοντας το μικρόφωνο φτύνει πυρωμένες ρίμες εναντία στις καταπιεστικές παραδόσεις.
Audience Award@Amsterdam International Documentary Film Festival
27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΗ
11 π.μ. Προβολές για όλη την οικογένεια
Ακούγοντας τη σιωπή / Listen to the silence, Mariam Chachia, 80′
Το να ‘χεις ένα όνειρο είναι πολύ φυσικό και εύκολο για τον καθένα, να το κυνηγήσεις όμως όταν κανείς δεν πιστεύει σ’ αυτό, είναι μοιραίο για λίγους. Ο εννιάχρονος Λούκα ονειρεύεται να σταθεί στην σκηνή και να χορέψει γιατί είναι ο μόνος τρόπος ν’ αποκτήσει μια θέση στον κόσμο. Τον μόνο κόσμο που γνωρίζει είναι το δημόσιο σχολείο κωφών στο οποίο πηγαίνει. Παρόλο που ξέρει ότι είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει και να μάθει το ρυθμό της μουσικής, δεν τα παρατάει. Η ταινία είναι η ιστορία ενός νεαρού αγοριού που ονειρεύεται ν’ ακουστεί.
1 μ.μ. Gender Me, Nefise Özkal Lorentzen, 52’
Το “Gender Me” είναι μια ταινία που ακολουθεί το ταξίδι του Mansour στον κόσμο του Ισλάμ. Είναι ένα προσωπικό ταξίδι σε ένα κόσμο γεμάτο ταμπού και αντιφατικές εικόνες. Αναζητά το ζήτημα της πίστης και του φύλου στο Ισλάμ και θέλει να συλλέξει ασυνήθιστες ιστορίες μουσουλμάνων ομοφυλόφιλων. Ο Mansour είναι ένας ομοφυλόφιλος Ιρανός πρόσφυγας που ζει και εργάζεται ως φαρμακοποιός στο Όσλο τα τελευταία 18 χρόνια. Τώρα θέλει να ταξιδέψει πίσω στην Κωνσταντινούπολη…
2 μ.μ. Manislam, Nefise Özkal Lorentzen 58’
MANISLAM ENG TEASERS
Αυτό το φιλμ εξετάζει το βάρος του αντρισμού στους Ισλαμικούς πολιτισμούς. Μας φέρνει μια νέα ερμηνεία του μύθου του Δαυίδ και του Γολιάθ. Οι πρωταγωνιστές, θαρραλέα και ειλικρινά, μοιράζονται βαθιές προσωπικές μνήμες και εμπειρίες στην προσπάθεια τους να υπογραμμίσουν και να αμφισβητήσουν το ρόλο των αντρών στο σύγχρονο Ισλάμ.
Γιατί ένας άντρας στο Kουβέιτ εμπνευσμένος από τα 99 ονόματα του Αλλάχ και των ιστοριών του Κορανίου δημιουργεί κόμικ και καρτούν σχετικά με ήρωες που τους λένε “Οι 99”; Γιατί ένας άντρας από το Μπαγκλαντές ταξιδεύει από το ένα χωριό στο άλλο, διδάσκοντας την κοινότητα πως να παίζουν ένα επιτραπέζιο; Γιατί ένας άνδρας στην Ινδονησία ενθαρρύνει άλλους άνδρες να φορέσουν μίνι φούστες σε μία επίδειξη; Όλοι έχουν τον ίδιο σκοπό. Θέλουν να αλλάξουν τη σκοτεινή πλευρά της αρρενωπότητας της κουλτούρας τους, παίζοντας παιχνίδια. Όλοι θέλουν να φέρουν στο Ισλάμ μεταρρύθμιση. Είναι οι μουσουλμάνοι Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ.
Μετά από τις 11 Σεπτεμβρίου, η σκηνοθέτις Nefise Özkal Lorentzen (Τουρκία-Νορβηγία), αποφάσισε να κάνει μια τριλογία για το προοδευτικό Ισλάμ. Ο σκοπός της δεν ήταν να υπερασπιστεί ή να εξηγήσει το Ισλάμ, αλλά μάλλον να δείξει τη διαφορά ανάμεσα στις διαφορετικές υποκουλτούρες στο εσωτερικό και τις διάφορες ερμηνείες του Ισλάμ.
Ακολουθούμε το ταξίδι της όπως εξερευνά τη Μουσουλμανική αρρενωπότητα και προσπαθεί να «γδύσει» μουσουλμάνους άνδρες από την πατριαρχική τους κληρονομιά, εξετάζοντας το βάρος της αρρενωπότητας στις Ισλαμικές κουλτούρες. Εμβαθύνει σε συζητήσεις πάνω στην ελευθερία των αντρών, τη δημοκρατία και την ισότητα, τη βία και την καταπίεση, τον συναισθηματισμό και την αρσενική σεξουαλικότητα.
3.30 μ.μ. A balloon for Alah, Nefise Özkal Lorentzen, 52’
Όταν η Nefise ήταν παιδί, συνήθιζε να στέλνει μπαλόνια με γράμματα στον Αλλάχ. Τώρα έχει αποφασίσει να στείλει ένα νέο μπαλόνι, για να δοκιμάσει το ρόλο των γυναικών στη μουσουλμανική κουλτούρα. Ακολουθώντας τα βήματα της γιαγιάς της στο μονοπάτι “Sufi”, ξεκινάει μια αποστολή να ανακαλύψει την ουσία του Ισλάμ. Η ταινία κινείται ανάμεσα στο πραγματικό της ταξίδι και τα όνειρά της. Βιώνει το πολυποίκιλο Κάιρο, την Κωνσταντινούπολη και το Όσλο πίνοντας τσάι με την Αιγύπτια φεμινίστρια Nawal El Saadawi, συζητώντας με τον ενενηντάχρονο συγγραφέα Gamal Al-Banna σχετικά με τη ζωή του και συναντάει ένα νεαρό Ισλαμιστή εξτρεμιστή. Όπως περπατάει μέσα σε έναν λαβύρινθο από πόρτες, αντιλαμβάνεται ότι μάλλον δεν είναι το Ισλάμ η πηγή του προβλήματος αλλά ότι μπορεί να υπάρχει ένας δεσμός ανάμεσα στις τρεις Αβρααμικές θρησκείες και την καταπίεση των γυναικών.
6 μμ. Transitory lives, Δημήτρης Λαμπρίδης & Thomas Kunstler, 55′(ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Ένα ντοκιμαντέρ για τους Ali, Amjad και Ahmad και την μετάβασή τους σε μια νέα ζωή. Αλλά πόσο θα πρέπει να περιμένουν αυτή να ξεκινήσει;
7 μ.μ. A Woman Captured, Bernadett Tuza-Ritter, 87′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Μία Ευρωπαία γυναίκα κρατείται από μια οικογένεια ως οικιακή σκλάβα τα τελευταία 10 χρόνια. Παίρνοντας κουράγιο από την παρουσία της σκηνοθέτιδος, αποφασίζει να ξεφύγει από την ανυπόφορη καταπίεση και να απελευθερωθεί.
Human Rights Award@Dokufest International Documentary and Short Film Festival 2018
8.30 μμ. The road to Sparta, Barney Spender , 60′ (ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Τέσσερις δρομείς, τέσσερις ιστορίες, ένα ελληνικό δράμα.
Ο δρόμος προς τη Σπάρτη ακολουθεί τη ζωή τεσσάρων δρομέων, συμπεριλαμβανομένου και του “Υπερμαραθώνιου Άνδρα” Ντιν Καρνάζη, καθώς προσπαθούν να ακολουθήσουν τα βήματα του Φειδιππίδη και να ολοκληρώσουν το εξουθενωτικό Σπάρταθλο των 246 χιλιομετρών μέσα σε 36 μόνο ώρες.
Χρησιμοποιώντας ειδικά γραμμένη ποίηση της A.E. Stallings και μουσική από το Old House Playground, ο “Δρόμος για τη Σπάρτη” ενώνει την αρχαία ιστορία με το μοντέρνο αγώνα δρόμου και ανακαλύπτει ένα δρόμο στρωμένο με αίμα και φουσκάλες, πόνο και δόξα.
* Best Director Award@Enginuity Film Awards (Las Vegas, USA)
10 μ.μ. Τελετή λήξης – Απονομή βραβείων Ισότητας / κοινού– Συναυλία
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
