Στην Ελλάδα της αντιστροφής του αυτονόητου, για να πάρεις την πρώτη δόση του προγράμματος «Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας για ανέργους 30–59 ετών, με έμφαση στις γυναίκες», πρέπει να έχεις κάνει όλη τη δαπανηρή διαδρομή μόνος σου: μισθωτήριο, διαμόρφωση χώρου, έναρξη στη ΔΟΥ, αδειοδότηση, νόμιμες προϋποθέσεις λειτουργίας – και τώρα, λέει ο έλεγχος α’ δόσης, πρέπει να έχεις και εμπορεύματα στα ράφια!
Με ποια τσέπη ακριβώς; Όταν η α’ δόση των 4.600 ευρώ ζητά… έτοιμο μαγαζί «μέχρι και εμπορεύματα», κάτι έσπασε στη λογική.
Οι γυναίκες που εγκρίθηκαν «στέγνωσαν» οικονομικά εδώ και τρεις μήνες. Τα ενοίκια τρέχουν, τα πάγια έξοδα γράφουν, οι εισφορές μετρούν. Ο έλεγχος, όμως, απαιτεί το ακατόρθωτο: ένα κατάστημα πλήρως λειτουργικό (μέχρι και εμπορεύματα), πριν εκταμιευτεί η α’ δόση των 4.600 ευρώ. Δηλαδή, η «ενίσχυση της εκκίνησης» προϋποθέτει… να έχεις δανειστεί «μέχρι τα μπούνια», γιατί ήδη χρεώθηκαν για να φθάσουν με το ζόρι μέχρι εδώ…
Ας μιλήσουμε σοβαρά. Άνεργος –και μάλιστα μακροχρόνια– σημαίνει έλλειψη ρευστότητας. Αν έχει ήδη δαπανήσει «σεβαστό ποσό» για να στήσει νόμιμα το μαγαζί, πώς θα χρηματοδοτήσει αγορές εμπορευμάτων; Κι αν κοπεί στην α’ δόση, ποιος θα τον αποζημιώσει για όσα ξόδεψε; Έτσι, οι «δικαιούχοι» δεν είναι μόνο άνεργοι. Γίνονται και χρεωμένοι.
Αυτό είναι πολιτική απασχόλησης ή σπρώξιμο στη χρεοκοπία μιας ήδη βεβαρημένης κοινωνικής ομάδας;
Το παράδοξο διορθώνεται πολύ απλά: Εκταμίευση της α’ δόσης αμέσως μετά την έναρξη, το μισθωτήριο και τον έλεγχο βασικών προϋποθέσεων (ασφάλεια, άδεια, λειτουργικές υποδομές) – όχι και αποθέματα. Έτσι κι αλλιώς, προβλέπεται ορθά έλεγχος ολοκλήρωσης (πριν από τη γ’ δόση και τελευταία).
Κυβέρνηση και ΔΥΠΑ οφείλουν να θυμηθούν γιατί υπάρχουν αυτά τα προγράμματα: για να ανοίγουν πόρτες, όχι για να τις κλείνουν! Οι βουλευτές των νομών και ο πρόεδρος της ΔΥΠΑ ας παρέμβουν τώρα πριν το «κίνητρο» γίνει θηλιά.
Β.Β.
