Σερφάροντας στο διαδίκτυο έπεσε το βλέμμα μου στη φωτογραφία που δημοσιεύουμε, από το site «Σχέσεις και Συναισθήματα». Το μυαλό μου πήγε στα παλιά, που κάποιες φορές γίνονται νέα, για τη γενιά των παιδιών μας.
Γνωστά πρόσωπα που πέρασαν και άφησαν στη ζωή μας, ο κάθε ένας ξεχωριστά με τον τρόπο του, ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και ένα μεγάλο φεύγα, έστω για λίγο, στο μυαλό μας.
Τι να πεις για τη Βασιλειάδου, τον Φωτόπουλο, τον Βέγγο, τον Γκιωνάκη, τον Χατζηχρήστο, τον Αυλωνίτη, τον Ηλιόπουλο, τον Ρίζο, τον Σταυρίδη, τον Διανέλο, τον Κωνσταντάρα, τον Παπαγιανόπουλο, τον Μακρή και τον Ζερβό!
Το μόνο που έχεις να πεις είναι «αλησμόνητοι».
Άνθρωποι που πέρασαν, μας έκαναν παρέα σε εποχές δύσκολες κι έφυγαν.
Παρ’ όλη τη φυγή τους, όμως, πολλά χρόνια τώρα, συντροφεύουν τα ασπρόμαυρα όνειρά μας, που άλλα τόσα πολλά χρόνια παλεύουμε να τους βάλουμε χρώμα.
Αν μπερδευτήκατε με αυτά που γράφω, να σας πω ότι μιλώ για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, που είναι μια ολόκληρη κατηγορία με πληθώρα ταινιών, που αντιπροσωπεύουν την εποχή και τις συνήθειές της, τις οποίες φιλοξενούσε η μεγάλη οθόνη. Κωμωδίες, μιούζικαλ, δράματα, βιογραφίες, πολεμικές, κοινωνικές, αστυνομικές, αισθηματικές περιπέτειες, που ευτυχώς αναπαράγονται μέχρι και σήμερα, ταινίες που έμειναν στην ιστορία.
Εκτός από αυτό, όμως, είναι και η δουλειά σημαντικών καλλιτεχνών, σκηνοθετών, παραγωγών και συντελεστών, που με πενιχρά μέσα της εποχής τους κατάφεραν να δημιουργήσουν ταινίες που αγαπήθηκαν, που προβάλλονται ακόμη και σήμερα και το κοινό εξακολουθεί να τις βλέπει και να τις αγαπά.
Αυτά για σήμερα, με μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό, σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη τις αναμνήσεις.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
