Περπατώ μεσημέρι στα όμορφα σοκάκια του Ιστορικού Κέντρου της Καλαμάτας μας που το 2030 θα είναι «πόλη για να ζεις» (μάνα, πού ζω;).
Ξάφνου πίσω μου ακούω μια φωνή: «Στάσου, Κώστα». Δεν ξέρω πώς, αλλά το μυαλό μου πήγε στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο», και στην ατάκα «στάσου, μύγδαλα!» που φώναζε ο βοσκός στην τουρίστρια, με τον Γιάννη Βόγλη (βοσκό) να κυνηγά την Άννα Λόμπεργκ (Άναμπελ) για να της τα δώσει.
Για λίγο σκιάχτηκα, γύρισα το κεφάλι και είδα ότι δεν ήταν ο Βόγλης, αλλά ένας γνωστός συνάδελφος, που κρατούσε στα απλωμένα χέρια του ένα έντυπο και ήθελε να μου το δώσει.
Το πήρα, ήταν ένα όμορφο έντυπο και δεν είχε καμία σχέση με μύγδαλα, που δε μου αρέσουν κιόλας.
Πρώτη σελίδα, διαβάζω: «Καλαμάτα 2030 πόλη για να ζεις», κλιματικό συμβόλαιο, ένα στρατηγικό σχέδιο για μια κλιματικά ουδέτερη Καλαμάτα.
Σκέφτηκα, 2025 είναι τώρα, άρα έχουμε καιρό να το μελετήσουμε. Αυτό που με προβλημάτισε λίγο είναι το κλιματικό συμβόλαιο που αναφέρει και ποιος το υπέγραψε, γιατί εγώ που ζω στην Καλαμάτα πολλά χρόνια τώρα δεν υπέγραψα τίποτα. Φαντάζομαι κι εσείς. Η απορία μου λύθηκε γυρίζοντας τη σελίδα. «Ως Δήμος ατενίζουμε το αύριο με αισιοδοξία αλλά και με ευθύνη»… Έτσι ξεκινά το εισαγωγικό σημείωμα του συμπαθούς άρχοντα αυτής της πόλης που το υπογράφει.
Παρακολουθώντας, όμως, ως πολίτης τα διάφορα «όμορφα» που γίνονται στην πόλη μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που το αύριο γίνεται μεθαύριο ή του χρόνου, επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου.
Παρ’ όλα αυτά, ξεφυλλίζοντας το έντυπο, ένιωσα τυχερός που το 2030 θα ζω σε μια πόλη, για να ζω, αν ζω. Του κόσμου τα καλά, δηλαδή, και για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλώ διαβάστε: Αναζωογόνηση αστικών περιοχών, αισθητική και λειτουργική αναβάθμιση του δημόσιου χώρου, Καλαμάτα πόλη καθαρή, κατοικία χωρίς εκπομπές, αθλητισμός και παιδεία, υποδομές βιώσιμης αστικής κινητικότητας, προώθηση μετακινήσεων με φιλικά προς το περιβάλλον μέσα, εμπορευματικές μεταφορές, μετακινήσεις με οχήματα χαμηλών εκπομπών, δράσεις μείωσης εκπομπών στον αγροτικό τομέα, μετασχηματισμός μεταποιητικών και βιοτεχνικών μονάδων, ενεργειακή αναβάθμιση κτηρίων και εγκαταστάσεων του τριτογενούς τομέα, παραγωγή, αποθήκευση και διανομή ενέργειας, πιλοτικές και ερευνητικές δράσεις, δομές έρευνας και καινοτομίας, ενημέρωση και ευαισθητοποίηση. Τέλεια όλα, έχουν αρχίσει να μου αρέσουν και τα μύγδαλα.
Κλείνοντας, κάτι σαν επίλογος δηλαδή, το κόστος για όλα αυτά θα είναι γύρω στα 2,042 ευρώ δισ. και βάλε. Διευκρινιστικά, δε, σας λέω ότι (έτσι γράφει και στο έντυπο) για να υλοποιηθεί το κλιματικό συμβόλαιο, απαιτούνται χρηματοδοτικά εργαλεία και προγράμματα που θα βοηθήσουν την πόλη να υλοποιήσει έργα που έχουν θετικό περιβαλλοντικό αντίκτυπο και θα τη βοηθήσουν να πετύχει τους κλιματικούς στόχους.
Και καταλήγοντας, μας κάνει γνωστό ότι οι πόλεις δεν αλλάζουν, αν δεν αλλάξουν ταυτόχρονα και οι πολίτες.
Αυτά τα λίγα για σήμερα και μακριά από τα μύγδαλα. Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
