Οι απόφοιτοι του Λυκείου Μεσσήνης το έτος 1967, βρέθηκαν κι εφέτος την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, στην παραδοσιακή ταβέρνα «Ραβαΐσι» στη Μεσσήνη.
Αυτή η συνεύρεση, μετά από 52 ολόκληρα χρόνια, αν μη τι άλλο υποδηλώνει την αλληλοεκτίμηση που υπήρχε μεταξύ τους, όταν ήταν ακόμη παιδιά και φοιτούσαν στο Γυμνάσιο της πόλης.
Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τότε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν κοινά για όλους. Η μαθητική πορεία είχε αρκετές στερήσεις, αλλά υπήρχε σύμπνοια μεταξύ των μαθητών ώστε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες.
Για να μπει ένα παιδί στο Γυμνάσιο το έτος 1961, όταν μπήκαν αυτοί, έπρεπε να δώσει εξετάσεις. Τη χρονιά εκείνη πέρασαν στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου Μεσσήνης 300 μαθητές περίπου και τους χώρισαν σε τέσσερα τμήματα των 75 παιδιών σε κάθε αίθουσα.
Απ’ αυτούς προβιβάστηκαν στη δευτέρα μόνο οι 90, ενώ οι υπόλοιποι κόπηκαν και επανέλαβαν την τάξη ή διέκοψαν το σχολείο.
Να ληφθεί υπόψη πως τότε δεν υπήρχε τηλεόραση, βίντεο, κινητά τηλέφωνα, Ίντερνετ. Δεν υπήρχαν, φυσικά, ούτε οι καφετέριες που υπάρχουν σήμερα κι επιτρέπουν στους νέους να ξενυχτάνε. Ένας κινηματογράφος υπήρχε και για να δουν οι μαθητές κάποια ταινία με ερωτικό περιεχόμενο, θα έπρεπε να τους συνοδεύει ο κηδεμόνας τους.
Την τελευταία ημέρα και ώρα μπήκε στην αίθουσα, όπου έκαναν μάθημα, ο Λυκειάρχης, μακαρίτης πλέον Αλειφέρης και είπε: «Κύριοι τελειώνετε σήμερα, συγχαρητήρια! Ανήκετε πλέον στην τάξη του 15% των Ελλήνων που έχει τελειώσει το Λύκειο. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία και να ξέρετε πως από σας περιμένει πολλά η χώρα μας».
Νομίζω πως κατά κάποιο τρόπο, αυτή η γενιά ανταποκρίθηκε στις προτροπές του αείμνηστου Λυκειάρχη και προσέφερε το κατά δύναμη στον τόπο μας.
Αν συγκρίνει κανείς το τότε με το σήμερα, νομίζει πως βρίσκεται σ’ έναν άλλον κόσμο. Τόσο από άποψη τεχνολογίας, όσο κι από την απελευθέρωση της κοινωνίας μας και από τις τότε αδιανόητες δογματικές αντιλήψεις.
Εύλογο είναι πως τα παιδιά που τέλειωσαν το Λύκειο το 1967, καλώς εχόντων των πραγμάτων, είχαν πάει στην πρώτη δημοτικού 12 χρόνια πριν. Το μόνο εφόδιο που είχαν τότε, ήταν το περίφημο αλφαβητάριο και μια πλακούλα μ’ ένα κοντύλι. Εκεί επάνω προσπαθούσαν να χαράξουν τόσο τα γράμματα της αλφαβήτας, όσο και τα νούμερα από το ένα μέχρι το δέκα.
Σήμερα οι μαθητές όταν πάνε στην πρώτη τάξη του δημοτικού, αντί για εκείνη την πλακούλα, είναι εφοδιασμένοι μ’ ένα πανίσχυρο τάμλετ, που τους οδηγεί σε άλλους κόσμους, αδιανόητους για εκείνη την εποχή.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, διερωτάται κανείς που θα βρίσκεται η κοινωνία μας μετά από άλλα τόσα χρόνια και ποια θα είναι η τότε σχέση του διδάσκοντα με το διδασκόμενο. Θα υπάρχουν άραγε δάσκαλοι με ανθρώπινη υπόσταση επάνω στην έδρα ή θα έχουν αντικατασταθεί από ανθρωπόμορφα ρομπότ με υψηλότερο από το ανθρώπινο IQ;
Θα συγκινεί το κλάμα του μικρού παιδιού το διδάσκοντα ή θα τον αφήνει αδιάφορο και θ’ ακολουθεί το πρόγραμμα με το οποίο τον έχουν εφοδιάσει;
Τα ερωτήματα πάμπολλα για το μέλλον και τις προκλήσεις που περιμένουν τη νέα γενιά, αλλά τέτοια θέματα δε συζητήθηκαν στη συνάντηση των συμμαθητών εκείνη τη βραδιά.
Μια αναδρομή όμως στα περασμένα δεν έλειψε, και οι αναμνήσεις ήταν πολλές. Ο μισός και πλέον αιώνας που πέρασε από τότε που τελείωσαν το Λύκειο, είναι μια σημαντική περίοδος τόσο για τους ίδιους, όσο και για την ανθρωπότητα γενικότερα. Γιατί δεν επήλθε μόνο η πρόοδος όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και η περιβαλλοντική καταστροφή που υπέστη ο πλανήτη μας.
Καλό είναι, λοιπόν, η νέα γενιά που τελειώνει τώρα το Λύκειο, να προσέξει ώστε να μην επαναλάβει τα λάθη που έκανε η προηγούμενη.
Για να επέλθει μια κάποια ισορροπία στο περιβάλλον, θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον άλλα τόσα χρόνια, απ’ όσα χρειάστηκαν για να βρεθεί σ’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία τον φέραμε εμείς.
Για κάποιους από τους συμμαθητές, που βρέθηκαν για πρώτη φορά στη συνάντηση, η χαρά ήταν μεγάλη. Γεύτηκαν όλοι παραδοσιακά εδέσματα και ήπιαν ντόπιο καλό κρασί, υψώνοντας τα ποτήρια τους εις υγείαν όλων, παρόντων και μη.
Τέλος, ο καθένας δήλωσε την παρουσία του στο απουσιολόγιο και έκαναν όλοι μια ευχή: Να ξαναβρεθούν πάλι του χρόνου σε κάποιο από τα κέντρα της πόλης της Μεσσήνης, εκεί που έζησαν ως παιδιά και πέρασαν τα μαθητικά τους χρόνια!!!
Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: bussunis@gmail.com
Σκέψεις μετά τη συνάντηση παλαιών συμμαθητών του Λυκείου Μεσσήνης
