Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Δύο Ελλάδες, διαφορετικού ύψους, παρουσιάστηκαν προχθές στην πρώτη ημέρα της διημερίδας «Εξάγοντας ποιοτικά αγροτικά προϊόντα» που συνδιοργάνωσαν τα Ιδρύματα Καπετάν Βασίλη και Γεωργίου και Βικτωρίας Καρέλια.
Η μία είναι η «κοντή» Ελλάδα, που επιμένει να κάνουν χαιρετισμοί οι υπουργοί ή, μάλλον, οι εκπρόσωποί τους, γιατί ο ένας έλειπε σε σύσκεψη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο άλλος ήταν άρρωστος. Οι… κραταιοί, δε, του τόπου μας μάθαμε ότι δε θα πήγαιναν στη διημερίδα, εάν δεν τους εγγυούνταν πως θα απευθύνουν χαιρετισμό!
Με τούτον και τον άλλον, το αποτέλεσμα ήταν οι χαιρετισμοί ή οι λεκτικοί… χοροί να κρατήσουν μία ώρα (;) και το ακροατήριο ή, τουλάχιστον, ένα μεγάλο μέρος του να θέλει ήδη «διάλειμμα».
Μοναδική όμορφη παραφωνία ήταν η κα Βίκυ Καρέλια. Μία πρόταση – άντε δύο. Γυναίκα στρατηγός. Γυναίκα που έκανε όλους τους προηγούμενους και τους επόμενους από αυτήν άντρες να φαίνονται λίγοι και ανεπαρκείς.
Και μετά ήρθαν οι ομιλίες των κρατικών αξιωματούχων. Μα τι αισιοδοξία ενέπνευσαν τα λόγια τους και οι αριθμοί τους! Η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική, η οποία, όπου να ’ναι ψηφίζεται, θα δώσει, μας είπαν, σωρηδόν λεφτά στην Ελλάδα! Φευ. Λύσαμε τα προβλήματά μας. Αλλά εκεί είναι που αναρωτιέσαι: Μα πώς φθάσαμε στην κρίση όταν είμαστε η πρώτη εξαγωγική χώρα στα ψάρια προς την Ιταλία; Και ότι είμαστε πρώτοι, δεύτεροι, τρίτοι κ.λπ. στα λαχανικά και φρούτα, όπως είπε ο ειδικός;
Και εκεί που αρκετοί σκέφτονταν πως καιρός είναι να αναπροσαρμόσουν το πρόγραμμα της ημερίδας και να πάνε για διάλειμμα, ανέβηκε στο βήμα ο κ. Ανδρέας Καρέλιας.
Με τις πρώτες κουβέντες του και μια… «αλανιάρα» παρουσίαση, ξέχασαν τον καφέ, σταμάτησαν να ζωγραφίζουν σπιτάκια στο μπλοκ και σήκωσαν το κεφάλι. Ψηλά. Ψηλότερα. Γιατί ο κ. Ανδρέας Καρέλιας είναι από τους ψηλότερους ανθρώπους της Ελλάδας.
Γιατί ο κ. Ανδρέας Καρέλιας και η οικογένειά του έκαναν επιχείρηση το κοινό νου και τα αυτονόητα. Γιατί ο κ. Ανδρέας Καρέλιας, ως γνήσιο τέκνο της στρατηγού, έδωσε γενναιόδωρα τα μυστικά της επιτυχίας, γιατί δε φοβάται τον ανταγωνισμό και θέλει μία Ελλάδα να τον χωράει τόσο ψηλός που είναι.
Μετά ήρθε το διάλειμμα. Στο δεύτερο μέρος της πρώτης ημέρας της διημερίδας ξανά τα ίδια, με εθνικές στρατηγικές και απλοποιήσεις διαδικασιών. Βέβαια, η μοναδική εθνική στρατηγική εξαγωγών που καταλαβαίνουμε, μέχρι σήμερα, είναι η εξής: επειδή δεν έχουμε λεφτά, δεν μπορούμε να αγοράσουμε προϊόντα εισαγωγής, οι εταιρείες των άλλων χωρών δε μας θεωρούν αξιόπιστους, φαλίρισαν οι εισαγωγικές εταιρείες και, επομένως, πού θα πάει, θα παρουσιάσουμε θετικό εμπορικό ισοζύγιο.
Και εκεί που κάποιοι σκέφτονταν να επαναπροσαρμόσουν το πρόγραμμα και να το λήξουν, ανεβαίνουν στο βήμα οι κ.κ. Άγγελος Μάρκου των Προϊόντων Κρόκου Κοζάνης και Άρης Κεφαλογιάννης της Γαίας, και το κοινό αντικρίζει πάλι δύο ψηλούς.
Ο πρώτος μίλησε με τη σκληρή γλώσσα του ρεαλισμού για το τι σημαίνει να πουλάς κρόκο, όταν οι άλλοι το ξέρουν σαφράν, και ο δεύτερος τι σημαίνει να κολλάς 48.000 ετικέτες σε μπουκάλια ελαιολάδου με το χέρι.
Λογικό συμπέρασμα, μετά από όλα τα παραπάνω: χρειαζόμαστε ομάδα μπάσκετ για να σωθεί η Ελλάδα.
Υ.Γ. Σε περίπτωση που εκδοθούν τα πρακτικά της διημερίδας, ας ψάξουν τις παραπάνω ομιλίες κρατικοί και μη αξιωματούχοι. Θα μάθουν πολλά…
