Η Κική Δημουλά είχε την πρώτη «κατάσαρκη» επαφή της με την «τρομοκρατική φθορά» στα 18 της χρόνια, καταμετρώντας φθαρμένα χαρτονομίσματα ως φρέσκια υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος το 1949.
Η λέξη φθορά τής ήταν άγνωστη ακόμα, αλλά «αυτή η καταμέτρηση σήκωνε μια πηχτή σκόνη που κόλλαγε στα χέρια μου και σαν να λειτουργούσε προειδοποιητικά. Τελικά, ήταν κι αυτό μια εκπαίδευση για ψύχραιμη αποδοχή των αλλοιώσεων που σιγά σιγά επέρχονταν επάνω μου και πάνω στα πράγματα».
Όπως εξομολογούνταν την περασμένη Παρασκευή, στη λαμπρή εκδήλωση που οργάνωσε η Τράπεζα προς τιμήν της, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, χρήσιμη έμελλε να αποδειχθεί και η γνωριμία της με όλους εκείνους τους «απαράβατους κανόνες» – την μπλε ποδιά, τον άσπρο γιακά, την έγκαιρη προσέλευση. Στα 25 χρόνια της υπαλληλικής της θητείας, η Κική Δημουλά ζήτημα, λέει, να έφθασε πάνω από τρεις φορές καθυστερημένη. «Ευσυνειδησία ή τάση προς υποταγή;».
Όταν, πάντως, μεγαλώνοντας άρχισε να κολλά το μικρόβιο της δυσπιστίας, λειτούργησε μέσα της και η υποψία «μήπως οι αρετές όπως η πειθαρχία, η υπακοή, η υποχωρητικότητα και η συνέπεια έλκουν την καταγωγή τους όχι τόσο από το ήθος, όσο από κάποιο μη συνειδητό φόβο για τις αστάθμητες συνέπειες που έχει η όποια παράβαση». Αν μη τι άλλο, η περίφημη τραπεζική πειθαρχία «σωφρόνισε σχετικά την ακαταστασία των πρώτων ποιημάτων μου και τις ανώριμες ελευθεριότητες της γλώσσας».
Τα χρόνια του φόβου
Σήμερα πια, εκείνα τα χρόνια του φόβου και του καθήκοντος βρίσκονται πολύ μακριά. Και αυτό που έχει απομείνει, κυρίως, είναι τα γραπτά τεκμήρια του ταλέντου της ως χρονογράφου, διηγηματογράφου και… ρεπόρτερ, τα κείμενα δηλαδή που δημοσίευσε μεταξύ 1960-1967 στο περιοδικό της Τραπέζης «Ο Κύκλος», αποκαλυπτικά της ικανότητάς της να οικειοποιείται όσα πιάνει το βλέμμα της και να τα μετατρέπει σε εικόνες ποιητικές. Κάποια από αυτά έχουν ήδη δημοσιευτεί στη συλλογή «Εκτός σχεδίου» (Ίκαρος, 2004), κάποια άλλα απλώνονται τώρα στο αναμνηστικό τεύχος του περιοδικού που εκδόθηκε εν όψει της εκδήλωσης: ποιήματα, ταξιδιωτικά άρθρα, ανέκδοτα από τους χώρους της δουλειάς, εντυπώσεις από ταινίες, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και ανάμεσά τους μια συνέντευξη με τη μητέρα του Σταύρου Ξαρχάκου, συναδέλφου τότε της Δημουλά, που προσφέρει ένα σπαρταριστό πορτρέτο του συνθέτη σε παιδική ηλικία.
Η πειθαρχία της υπαλλήλου «σωφρόνισε» την ποιήτρια – Η Τράπεζα της Ελλάδος τίμησε την Κική Δημουλά
