Μέσα από το ρίσκο της κρίσης, η στρατηγική της Αριστεράς

Εκδήλωση για το βιβλίο του Δ . Χριστόπουλου
Του Αντώνη Πετρόγιαννη   
 
Ήταν ωραία το περασμένο Σάββατο στην παρουσίαση του βιβλίου του Δ. Χριστόπουλου «Στο ρίσκο της κρίσης. Στρατηγικές της Αριστεράς των δικαιωμάτων», που οργάνωσαν οι εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Όχι επειδή ο χώρος του ξενοδοχείου που διεξήχθη η εκδήλωση είχε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ούτε χάρη στον κόσμο που δε συνέρρευσε για να ακούσει και να συζητήσει για την κρίση, την πολιτική και την Αριστερά. Ήταν, όμως, από τις ελάχιστες φορές που ακούστηκαν πράγματα πρωτόγνωρα από τον «πρωταγωνιστή», ενώ οι άνθρωποι που μας εισήγαγαν στον κόσμο του, ο δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης της «Ελευθερίας», Ηλίας Μπιτσάνης, αλλά και ο καθηγητής Ηλίας Νικολακόπουλος, συμπλήρωσαν την εκδήλωση με ουσιαστικό τρόπο, η δε δημοσιογράφος – συντονίστρια, Μαρία Τομαρά, ήξερε πως να διευθύνει τη συζήτηση.
Το βιβλίο, πρώτο πολιτικό δοκίμιο του συγγραφέα, ανοίγει εφ’ όλης της ύλης την κουβέντα, θέτοντας ζητήματα όπως οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος, το μεταναστευτικό, η Ακροδεξιά, τα «εθνικά ζητήματα», η ασφάλεια – θεμελιώνοντας πειστικές στρατηγικές για την Αριστερά.
Ο συγγραφέας σχολίασε, με βάση όσα βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, ότι η λιτότητα στην οικονομία συνεπάγεται λιτότητα στη δημοκρατία, ο νεοφιλελευθερισμός συνεπάγεται εκφυλισμό του πολιτεύματος. Ιδέες και δύναμη για μια ριζικά άλλη πολιτική, ενάντια στην καταστροφή, αυτή ήταν η φιλοδοξία του βιβλίου, κατέληξε.
Το βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου, αποτελεί μια σημαντική συμβολή στη συζήτηση για τις απαντήσεις της Αριστεράς απέναντι στην κρίση. Σ’ αυτήν την προσπάθεια βοηθά το γεγονός ότι είναι γραμμένο απλά, αν και όχι απλοϊκά, με σκοπό να διευκολύνει τον αναγνώστη να παρακολουθήσει τη σκέψη του και όχι να τον εντυπωσιάσει.
Οι καλύτερες σελίδες του βιβλίου βρίσκονται στα κεφάλαια που αναφέρονται στο ρατσισμό και το φασισμό, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού πρόκειται για ζητήματα τα οποία ο συγγραφέας έχει αναδείξει τόσο επιστημονικά όσο και με τη δράση του μέσα από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
«Καλούμαστε να πλοηγήσουμε σε αυτό το ρίσκο, όπως γράφω στην εισαγωγή του βιβλίου. Πρέπει κι εμείς να ρισκάρουμε, διότι τους κανόνες του παιχνιδιού τούς βάζουν οι κυρίαρχοι. Την ίδια, όμως, στιγμή πρέπει να πάρουμε με πειστικό και ειλικρινή τρόπο τις αποστάσεις μας από τα κακώς κείμενα του παρελθόντος: σε αυτό το παρελθόν ούτε μπορούμε ούτε αξίζει να γυρίσουμε. Η ανάληψη του κινδύνου θέλει γερές πλάτες. Θέλει επεξεργασμένες στρατηγικές για το μετά. Και τούτο, όχι μόνο για να είμαστε επικοινωνιακά πειστικοί, αλλά κυρίως για να είμαστε πολιτικά ζωντανοί, ώστε να εκφράσουμε τη δική μας αξιακή αποσκευή στις πολύ δύσκολες στιγμές που έπονται. Αυτήν τη λογική, αυτή τη στρατηγική θέλει να υπηρετήσει το βιβλίο», σχολίασε.
«Οι μεταρρυθμίσεις έχουν γίνει συνώνυμες του νεοφιλελεύθερου πειράματος», παρατήρησε. Πρόσθεσε, δε, «ωστόσο, ο όρος κατέχει δεσπόζουσα θέση στην κληρονομιά της αριστερής σκέψης. Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε να τον κουρσέψουν με τέτοιον τρόπο. Αυτό δεν είναι απλό ρητορικό σχήμα. Επείγει η επεξεργασία μεταρρυθμιστικών προτάσεων σε όλα τα επίπεδα.
Η αντίληψη πως “σήμερα όλα παίζονται στο δρόμο” τους αφήνει να μας πάρουν το σπίτι. Η αντιπαράθεση θα μείνει ανάπηρη, αν δε συνοδεύεται από προτάσεις που όχι απλώς πείθουν, αλλά και αξίζουν συνάμα. Το ότι η λέξη “συντεχνίες” χρησιμοποιείται όπως χρησιμοποιείται, από τους κυβερνώντες, για να καταργηθεί το εργατικό δίκαιο, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχε ή δεν επιβιώνει συντεχνιακή λογική σε μείζονα τμήματα του ελληνικού συνδικαλισμού – και όχι μόνο. Τη διάκριση πρέπει να την κάνουμε με σαφήνεια, και όχι να μασάμε τα λόγια μας. Πρέπει να το φωνάζουμε, όχι να το ομολογούμε. Αλλιώς, παρέχουμε κακές υπηρεσίες στην Αριστερά σε μια πολύ κρίσιμη ώρα: τη στιγμή που οι δικλείδες τρίζουν ή χαλάσανε, θέτοντάς μας ενώπιον νέων δεδομένων και μη προβλέψιμων εκβάσεων».