ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
Τι κι αν είναι Καλαματιανές και η Μαρία Πολυδούρη και η Ρούλα Γεωργακοπούλου. Η «Οδός Πολυδούρη», το νέο της θεατρικό που έκανε χθες πρεμιέρα στο θέατρο Βασιλάκου στην Αθήνα, η γνωστή δημοσιογράφος το συνέγραψε μόνο επειδή «ο Θοδωρής Γκόνης μού έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο», αλλά του είναι ευγνώμων γι’ αυτό.
Η Πολυδούρη της Γεωργακοπούλου, που ενσαρκώνει η Ιωάννα Παππά, μπορεί να χορεύει, να τραγουδά, να καπνίζει, να πίνει, να έχει εκρήξεις θυμού και στιγμές τρυφερότητας. Κυρίως, όμως, μέσα από τον πολυφωνικό μονόλογό της, μιλάνε κι άλλα πρόσωπα: από τη γάτα της -που είναι η επίσημη βιογράφος της!- και τη φοβερή μάνα της, παθιασμένη φεμινίστρια και συνδρομήτρια της Εφημερίδας των Κυριών της Καλλιρρόης Παρέν, μέχρι τον Παλαμά, τον Ροΐδη, τον Καμπούρογλου και τον Καρκαβίτσα!
«Βιογραφίες της Πολυδούρη έχουν γίνει πολλές, είναι σχεδόν τελειωμένη ιστορία. Κάποιες είναι συναρπαστικές. Εγώ αγαπώ της Λιλής Ζωγράφου, η οποία, με όσες αυθαιρεσίες και αν έχει, είναι αριστούργημα. Κι εγώ, όμως, κάνω αυθαιρεσίες. Αν δεν έκανα, θα ήμουν επιστήμονας», λέει η συγγραφέας του έργου «Οδός Πολυδούρη», ξεκαθαρίζοντας, ωστόσο: «Δεν έχω ούτε την επιθυμία ούτε τα κότσια να κάνω μια βιογραφία. Αλλά και το θέατρο δεν είναι επιστήμη. Τέχνη είναι».
Την Πολυδούρη όλη της τη ζωή την αισθανόταν ως το καμάρι της γενέτειράς της. «Ούσα Καλαματιανή έλεγα “κάθε πόλη έχει ένα αστέρι, εμείς δεν έχουμε κανένα. Ευτυχώς που έχουμε την Πολυδούρη”. Κι επειδή ήταν μονάκριβη, ήταν η μόνη περηφάνια που είχα για την πόλη μου».
Μπορεί η συγγραφή του μονολόγου να μην ήταν μια προσωπική εκκρεμότητα, ο τίτλος του όμως είναι (αν και «κουμπώνει» επιτυχώς στην επιθυμία της να μην είναι ένας τίτλος που «βιογραφίζει»). Μικρή υπήρξε μέλος σε μια επιτροπή ονοματοδοσίας δρόμων του Δήμου, στην οποία, επειδή βαριόταν, δε συμμετείχε ποτέ. «Ο πατέρας μου με έβριζε και μου έλεγε “να πας μόνο και μόνο για να πιέσεις ο δρόμος που περνά από το σπίτι μας να ονομαστεί Πολυδούρη”». Δεν τον άκουσε. «Εξιλεώνεται» έπειτα από χρόνια, γράφοντας ολόκληρο έργο για την «Οδό Πολυδούρη», που πάντως, εκτός από δρόμος, «είναι και ο τρόπος, la maniere Πολυδούρη», εξηγεί. «Πιο πολύ ήθελα, δηλαδή, να ψάξω τον τρόπο της Πολυδούρη, όχι τη ζωή της, που είναι πασίγνωστη».
Άνθρωπος, που παλεύει με τη δημιουργική γραφή, επίσης Καλαματιανή και με μια μάνα αντικομφορμίστρια που ποτέ δε χώρεσε στο ρόλο της νοικοκυράς, δεν κρύβει ότι της ήταν τρομερά οικείο το πλαίσιο που μετέφερε στη θεατρική σκηνή. «Τα κορίτσια επηρεάζονται από τα διαβάσματα της μάνας τους και τις κουβέντες που φέρνει σπίτι. Αλλά αν υπάρχει ταύτιση με την Πολυδούρη, είναι ασυνείδητη».
