Κι άλλες φορές έχω γράψει σε δημοσιεύματά μου ότι μια φωτογραφία μπορεί να πει «χίλιες λέξεις».
Ο φωτογραφικός φακός του εγκεφάλου μας μπορεί να συγκρατήσει χιλιάδες εικόνες, τις οποίες, όταν ξαναδεί, θυμάται και ξαναγυρίζει ανά πάσα στιγμή πολλά χρόνια πίσω, για να μας θυμίσει πρόσωπα, γεγονότα, εποχές, καταστάσεις, χαρές, λύπες και άλλα συναισθήματα.
Είναι γεγονός ότι η φωτογραφική μνήμη στον άνθρωπο είναι ένα μεγάλο και ανεξερεύνητο μέχρι σήμερα θαύμα, που έχει χαρίσει ο Δημιουργός, κυρίως, στον άνθρωπο.
Το θέμα μας σήμερα είναι δύο πολύ σπάνιες φωτογραφίες, παρμένες στην παραλία, από τον εξαίρετο ερασιτέχνη φωτογράφο, Θ. Κατραμάδο, ο οποίος τα χρόνια εκείνα ήταν διευθυντής στους αλευρόμυλους «Ευαγγελίστρια».
Ο Θ. Κατραμάδος, με τον οποίο συμμετείχαμε σε διάφορες φωτογραφικές εκθέσεις που διοργάνωνε στην πόλη μας η «Λαϊκή Σχολή», είχε μια πρωτότυπη φωτογραφική ιδιορρυθμία.
Του άρεσε να φωτογραφίζει τα διάφορα θέματά του, από ψηλά προς τα κάτω!
Ένα από τα θέματά του που δημοσιεύεται σήμερα είναι «Φθινόπωρο στο Πανελλήνιον».
Και πράγματι, είναι ένα σπάνιο στιγμιότυπο, τραβηγμένο από κατάρτι καραβιού και δείχνει τη νότια πλευρά του τότε κέντρου των Αφών Μαυροειδή, με τα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων πεσμένα κάτω. Χαρακτηριστικά σημεία είναι: τα παλιά σπίτια της τότε περιοχής, τα μικρά δεντράκια του κήπου, το ότι τότε δεν είχαν μπει σιδερένια προστατευτικά κάγκελα στη γωνία του αντιβραχίονα και, τέλος, η πέτρινη κατασκευή του κτηρίου.
Μας μιλάει, λοιπόν, εύγλωττα η φωτογραφία πώς ήταν η τοποθεσία του τότε κέντρου «Πανελλήνιον».
Η άλλη φωτογραφία είναι παρμένη από τη Δυτική Παραλία, με κεντρικό θέμα την εκκλησία «Ανάληψη». Και αυτή τραβηγμένη από ψηλά, δείχνει την εκκλησία του 1958, με τα άχτιστα οικόπεδα γύρω της, την αδιαμόρφωτη πλατεία της, τα διώροφα σπίτια που μετά έγιναν πολυκατοικίες και το ψηλό φουγάρο του εργοστασίου πυρηνελαιουργίας του Λιναρδάκη.
Όλα όσα αναφέρθηκαν σ’ αυτό το μικρό δημοσίευμα, με βάση πάντα τις φωτογραφίες, αναμφισβήτητα αποτελούν για μεν τους σημερινούς νέους μας εικόνες της παλιάς Καλαμάτας και για εμάς, της τρίτης και τέταρτης ηλικίας, παλιές ιστορικές θύμησες, οι οποίες είναι το οξυγόνο της ζωής μας.
Για την ιστορία της πόλης:
Β.Ι. Μανιάτης
