Την τελευταία φορά που επισκεφτήκαμε τους εσωτερικούς χώρους του πρώην ελαιοτριβείου Σπυρίδη ήταν πριν από μερικές ημέρες, με την ευκαιρία του ρεπορτάζ που ακολούθησε για την κατεδάφιση ή όχι της ιστορικής μνήμης μιας πόλης, έστω κι αν πρόκειται σε τελική ανάλυση για ένα αυθαίρετο κτήριο.
Από τότε ακολούθησαν κάποιες απαντήσεις από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας και μια ακατανόητη – τουλάχιστον- ανακοίνωση από τη Δημοτική Αρχή Καλαμάτας, στην οποία το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να εισπράξει τα «μπράβο» για τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε, ώστε να γίνει άμεσα η κατεδάφιση του κτηρίου.
Αυτή είναι η Δημοκρατία του δημάρχου, έτσι πράττει. Εξάλλου, όπως λένε και οι… φίλοι μας οι Άγγλοι, είναι δύσκολο σ’ ένα γέρικο σκυλί να μάθεις καινούργια κόλπα.
Στη συνέχεια το κτήριο «αλυσοδέθηκε», με διάφορα πλαστικά και δίχτυα. Έτσι, θέμα λίγων εβδομάδων φαίνεται ότι είναι η κατεδάφισή του.
Κι όμως, η μνήμη ακόμα και τώρα αντιστέκεται. Στο εσωτερικό υπάρχουν κάποια στοιχεία που μαρτυρούν ότι τέτοια εποχή, πριν από δεκαετίες, κόσμος πήγαινε και ερχόταν, εργάτες δούλευαν για να παραχθεί ελαιόλαδο εξαιρετικής ποιότητας με οξύτητα 0-1%, όπως υποστηρίζει κάποια διαφημιστική ταμπέλα που βρήκαμε.
Ακόμα και σήμερα ο χώρος είναι γεμάτος με το άρωμα του ελαιολάδου. Αυτό για το οποίο ο συγγραφέας Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ σχολίασε, ότι “τίποτε δεν αναζωογονεί το παρελθόν τόσο απόλυτα όπως μια μυρωδιά που κάποτε είχε συνδεθεί μαζί του”.
Εμείς όλα αυτά θέλουμε να τα εξαφανίσουμε…
Α.Π.
Η μυρωδιά του λαδιού και το κτήριο Σπυρίδη
