Ένα κύκλο να περικλείει τον ήλιο πάνω από την Καλαμάτα αντικρίζουν εδώ και ώρα όσοι είναι στην περιοχή.
Όπως μας εξήγησε ο Κώστας Μενούνος το φαινόμενο ονομάζεται Άλως και αποτελεί τη διάθλαση των ακτινών του ήλιου στους παγοκρυστάλλους των συγκεκριμένων νεφών, που αφήνουν τις ακτίνες να τα διαπερνούν.
Σύμφωνα με το wikipedia στη Μετεωρολογία Άλως ονομάζεται το οπτικό φαινόμενο που προκαλείται από τη διάθλαση και ανάκλαση του ηλιακού ή σεληνιακού φωτός πάνω στους παγοκρυστάλλους των νεφών. Συνεπώς απαντώνται δύο είδη άλω, οι ηλιακές και οι σεληνιακές. Επειδή βασική προϋπόθεση είναι η ύπαρξη παγοκρυστάλλων, τα νέφη που μπορούν να προκαλέσουν το φαινόμενο αυτό βρίσκονται σε ύψος πάνω από 6.000μ. Τέτοια νέφη είναι τα λεγόμενα ανώτερα ή θυσανοστρώματα (Cirrostratus).
Με τον όρο «άλως» παρατηρούνται πολλά φαινόμενα ατελή, κύρια όμως εικόνα της άλω είναι εκείνη που παρατηρείται ως μέγας κύκλος σε απόσταση (ακτίνα) 22° έως 46° από το κέντρο της πηγής (Ηλίου ή Σελήνης). Στη πρώτη περίπτωση ο κύκλος έχει χρώμα λευκό, όταν όμως είναι έντονο το φαινόμενο το εσωτερικό είναι ερυθρό με διάφορες χρωματικές ζώνες (πορτοκαλί, κίτρινη και σπανίως πράσινη) προς το εσωτερικό. Πολύ σπάνια παρατηρείται και κυανή εξωτερική άλως.
Το μέρος του Ουρανού που περικλείει η άλως είναι πάντα ασθενέστερα φωτιζόμενο σε σχέση με την υπόλοιπη έκταση. Στη περίπτωση της ακτίνας των 46° οι παραπάνω χρωματισμοί είναι έντονα ευδιάκριτοι. Αλλά συνήθως η άλως αυτή δεν διακρίνεται ολόκληρη, παρά μόνο μέρος της πάνω από τον ορίζοντα. Σε σπάνια περίπτωση απέχει 90°, οπότε και παρατηρούνται δύο τόξα.
Ανάλογα όμως της θέσης του Ήλιου ή της Σελήνης, το φαινόμενο της άλω μπορεί να συνοδεύεται και με άλλα συναφή φαινόμενα όπως στήλες, φωτεινός σταυρός, περιζενιθιακό τόξο κ.ά.
Στη Μετεωρολογία η μεν “άλως η ηλιακή” συμβολίζεται με κύκλο στον οποίο φέρεται κάθετος και οριζόντια διάμετρος ως σταυρός, ενώ η “σεληνιακή άλως” με άνω ημικύκλιο με οριζόντια διάμετρο και κάθετη ακτίνα (δηλαδή το μισό του συμβόλου της ηλιακής).
Γενικά το φαινόμενο αυτό ανήκει στι «υφεσιακές» καταστάσεις δηλαδή όταν ακολουθεί ύφεση χωρίς αυτό όμως να αποτελεί και ασφαλές προγνωστικό κριτήριο καιρού, παρότι συνήθως το ακολουθούν θύελλες.
Στα γεωγραφικά πλάτη όπως της Ελλάδας, περίπου 35° – 41° το φαινόμενο αυτό κρίνεται μάλλον ασύνηθες αλλά όχι και σπάνιο, ιδίως το καλοκαίρι και το μήνα Φεβρουάριο.
Οι Θύσανοι (Cirrus) αποτελούν επίσημη κατηγορία νεφών, σύμφωνα με τον Άτλαντα νεφών που εξέδωσε το 1957 ο W.M.O. η χρήση των οποίων γίνεται από τους μετεωρολόγους και απ΄ όλα τα Γραφεία Καιρού του Κόσμου.
Ως Θύσανοι χαρακτηρίζονται τα ανώτερα λευκά νέφη που φαίνονται σαν μεταξωτά. Μοιάζουν σαν οριζόντια λευκά φτερά ή σαν δέσμη από λεπτά και λευκά νήματα ή και σαν αλογοουρές. Πριν από την ανατολή και την δύση του Ηλίου έχουν χρώμα κιτρινοκόκκινο και όταν ο Ήλιος βρεθεί κάτω από τον ορίζοντα παίρνουν χρώμα καφέ. Είναι τόσο λεπτοί που αν βρίσκονται μπροστά από τον δίσκο του Ήλιου οι ακτίνες του δεν εξασθενούν. Όταν παρασύρονται από τους ανέμους γίνονται κατσαροί. Οι Θύσανοι σχηματίζονται σε ύψος 8.000 – 12.000 μέτρων με μικρή σχετικά οριζόντια έκταση. Αποτελούνται εξ ολοκλήρου από παγοκρυστάλλους. Με τα χαρακτηριστικά τους αυτά γνωρίσματα εύκολα ξεχωρίζουν από τα θυσανοστρώματα και τα υψιστρώματα. Η διεθνής σύντμησή τους είναι Ci.
