Η κεντρική πλατεία της Καλαμάτας ή Βασιλέως Γεωργίου Β’, όπως θέλει η ιστορία, χθες το μεσημέρι. Το τσιμέντο και οι κινέζικες πλάκες, εκτός από θερμική βόμβα, δηλώνουν σε μικρογραφία το είδος της ανάπτυξης που ακολουθούσε η χώρα.
Πρόχειρο, σπασμωδικό, στηριγμένο σε παρανομίες ή στις πελατειακές σχέσεις, που ανθούσαν και κατέτρωγαν αξίες και όνειρα. Ο κομματισμός κυριαρχούσε, τα μεγάλα λόγια αντικαθιστούσαν τις πράξεις. Είχαμε γίνει κι εμείς «θεατές των λόγων και ακροατές των έργων», όπως έλεγε για τους συγχρόνους του ο Θουκυδίδης.
Τώρα, όμως, οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν, το σκηνικό κατέρρευσε με γδούπο. Ο πολιτικός κόσμος, που είχε στήσει με επιμέλεια αυτό το σκηνικό, στέκεται αμήχανος, ανίκανος να αντιδράσει ή να παραδεχθεί την ενοχή του. Δεν ακούει καν τη βουή «των πλησιαζόντων γεγονότων».
Μέσα όμως στην απόγνωση ή τον πανικό, η Ελλάδα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα: Αργά αλλά σταθερά κερδίζει την αυτογνωσία της. Πρώτα σιωπηλά. Ύστερα σε μικρές παρέες, στα καφενεία ή τα σπίτια.
Ένα είναι βέβαιο: Ότι το μέλλον δε θα μοιάζει καθόλου με το παρελθόν. Θα έχει άλλους πρωταγωνιστές κι άλλη προϊστορία. Υπάρχει, λοιπόν, η ελπίδα ότι αυτό το μέλλον θα μπορέσει να εκφράσει κάποιες από τις… αναμονές, που φωλιάζουν χρόνια τώρα στις ψυχές μας.
Α.Π.
