Σε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ του “Θάρρους” για τον τουρισμό στην Καλαμάτα, πέρα από τα αισιόδοξα μηνύματα περί πληρότητας, ο Κώστας Ανδριανόπουλος, κατέθεσε και ορισμένες παρατηρήσεις. Περιέγραψε την τουριστική κίνηση σαν ένα καράβι που πάει μόνο του κι αυτό, σε καμία περίπτωση δεν προσφέρει ασφάλεια.
Τα παραπάνω μας κέντρισαν το ενδιαφέρον ώστε να έχουμε μια ακόμα πιο αναλυτική κουβέντα μαζί του. Μας τόνισε εξαρχής ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ένα όραμα, ένας σχεδιασμός για το τι θέλουμε και που επιδιώκουμε να πάμε.
Μέχρι σήμερα, το μόνο που έκανε η Καλαμάτα είναι να παίρνει… ανάσες από τις συγκυρίες (εθνική οδός, Costa Navarino, αεροδρόμιο, η εύφλεκτη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή μας). “Παίζουμε και κερδίζουμε από τα προβλήματα των άλλων και όχι γιατί κάναμε κάποια κίνηση”, σχολίασε.
Του ζητήσαμε περισσότερες εξηγήσεις. “Φυσικά, δεν γίνονται όλα μέσα σε μία ημέρα. Χρειάζεται σχεδιασμένος βηματισμός και αναζήτηση τρόπων και μέσων για να δείξουμε την προστιθέμενη αξία που έχει η περιοχή μας, έναντι των άλλων ανταγωνιστριών πόλεων. Είμαστε έτοιμοι για εκτόξευση, αλλά λείπει η σπίθα για να απογειωθούμε”, πρόσθεσε.
Και επ’ αυτών μας έδωσε δύο παραδείγματα. Το πρώτο είναι ότι πρέπει, επιτέλους, να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα στο θέμα της τοπικής γαστρονομίας. “Δεν είναι δυνατόν να πουλάμε ‘πλαστικές πατάτες’ και ‘χωριάτικη σαλάτα Βερολίνου’. Αν συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο, αναρωτιέμαι γιατί ένας επισκέπτης να επιλέξει την Καλαμάτα. Θεωρώ βασικό να χρησιμοποιούμε τα τοπικά ποιοτικά μας προϊόντα και να επιμένουμε σ’ αυτά. Από το ούζο, το κρασί και το τσίπουρο μέχρι την κουζίνα μας.
Είναι αδιανόητο να σερβίρουμε φιστίκια, πατατάκια, ζαμπόν και γαλοπούλα. Έχουμε τόσα προϊόντα, αντί όλων των παραπάνω. Μπορεί κάποιος να πιεί τσίπουρο με ξερό σύκο ή σύγκλινο αντί για ζαμπόν και γαλοπούλα, να μάθει το λαλάγγι.
Μία εντελώς διαφορετική εικόνα προσφέρει ο γειτονικός μας νομός, η Λακωνία. Υπάρχουν έξοχες προσπάθειες προώθησης των προϊόντων που παράγει η περιοχή και η ανταπόκριση των επισκεπτών είναι εκπληκτική. Υπάρχουν εστιατόρια στα οποία δεν μπορείς να βρεις καρέκλα. Ξέρετε, αν δεν αντιληφθούμε αυτό που ζητούν οι τουρίστες, τότε, πολύ γρήγορα, θα χάσουμε το τρένο”.
Το δεύτερο, εξίσου, σημαντικό είναι η παροχή υπηρεσιών. “Εκείνο που δεν έχουμε είναι τουριστική νοοτροπία. Στο Σχολείο Τουρισμού, που διοργανώνουμε, εκείνοι που απουσιάζουν είναι οι επαγγελματίες της περιοχή μας. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω”, πρόσθεσε.
Εν κατακλείδι. Τα στοιχεία αποδεικνύουν για άλλη μία φορά περίτρανα ότι ο Τουρισμός (με Ταυ κεφαλαίο) αποτελεί τη βαριά βιομηχανία και της περιοχής μας.
Η πολιτική συγκυρία στο άμεσο διεθνές περιβάλλον προσέφερε τα τελευταία χρόνια μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για την ανάπτυξή του. Η προσπάθεια για τη διατήρηση των ωφελημάτων πρέπει να είναι σταθερή και αέναη.
Οι πάντες και τα πάντα οφείλουν να εργάζονται για τη συνεχή βελτίωση των υποδομών, καθώς η ελληνική φύση χάρισε πλουσιοπάροχα τα θέλγητρά της και οι πρόγονοι φρόντισαν να αφήσουν μια ανεκτίμητη κληρονομιά. Εκείνο που απαιτείται, όμως, είναι η απόκτηση τουριστικής νοοτροπίας.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
