Το δάκτυλο «εις τον τύπον των ήλων» αποφάσισε να βάλει το Δίκτυο Ιατρείων Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μεσσηνίας για την κατάσταση της δημόσιας υγείας στη Μεσσηνία, μετά την είσοδο της χώρας στην εποχή των μνημονίων. Έτσι, στο τέλος Νοεμβρίου προγραμματίζεται μια ημερίδα με θέμα το παραπάνω αντικείμενο, στην οποία έχουν κληθεί να παραστούν όλοι οι φορείς του χώρου, προκειμένου να καταθέσουν τις απόψεις τους.
Βέβαια, μια πρώτη εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στο νομό μας έχουμε πάρει από την κραυγή απελπισίας από τους γιατρούς του Γενικού Νοσοκομείου Μεσσηνίας, οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν, με συνεχείς ανακοινώσεις τους, περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση που επικρατεί στις νοσοκομειακές μονάδες Καλαμάτας και Κυπαρισσίας.
“Το σημερινό ιατρικό προσωπικό, στις περισσότερες κλινικές του νοσοκομείου μας, είναι οριακό και δεν επιτρέπει ούτε άδεια ασθενείας, πόσω περισσότερο επιστημονικές άδειες, απαραίτητες για την συνεχή επιμόρφωση των ιατρών.
Η ελληνική κοινωνία, που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική και ανθρωπιστική κρίση, χρειάζεται τώρα -περισσότερο από ποτέ- ένα ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα φροντίδας υγείας, περίθαλψης, αποκατάστασης, με δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες.
Οι ιατροί, αλλά και όλο το υπόλοιπο προσωπικό του νοσοκομείου, δίνουν καθημερινά μάχη να κρατήσουν ζωντανή τη δημόσια υγεία. Σε αυτή τη μάχη επιβάλλεται να είναι μαζί μας και όλη η υπόλοιπη κοινωνία”, υποστηρίζουν συχνά- πυκνά.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν θα πάμε οριζόντια ή κάθετα στον τάφο μία ώρα αρχύτερα, αλλά να ζήσουμε. Κι η οικονομική πολιτική που μας έχει επιβάλλει η τρόικα οδηγεί ακόμη και στο φυσικό θάνατο. Και δεν μιλάμε για την οικονομική καταστροφή που φέρνει την απόγνωση και ενίοτε την αυτοχειρία. Αλλά για την αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών παροχής, μεταξύ άλλων, στοιχειωδών υπηρεσιών ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης, εξαιτίας των περικοπών τόσο σε μισθούς και συντάξεις όσο και σε κάθε μορφή κοινωνικής υπηρεσίας επιδοτούμενη από το κράτος.
Παρόμοια εικόνα με τα παραπάνω μας έδωσε προχθές και ο ακτινοδιαγνωστής, μέλος του Δικτύου Ιατρείων Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μεσσηνίας, Γιάννης Μούντανος. “Από την πρώτη ημέρα που λειτούργησε το ιατρείο μέχρι σήμερα, δυστυχώς, ο αριθμός των ασθενών ολοένα και αυξάνει. Μέχρι σήμερα πρέπει να παρακολουθούμε περίπου 1000 ασθενείς, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι ανασφάλιστοι ελεύθεροι επαγγελματίες, διαφόρων ειδικοτήτων. Έχουν έρθει στις αίθουσές μας δικηγόροι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κοινωνικές ομάδες, οι οποίες μέχρι πρότινος ήταν αδιανόητο να σκεφθούμε ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να καλύπτουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Έχουμε γυρίσει δεκαετίες πίσω στον τομέα της Υγείας τα τελευταία χρόνια”.
Τα επίσημα στοιχεία επιβεβαιώνουν, άλλωστε, την εικόνα, που όλοι βιώνουμε καθημερινά. Επιβλήθηκαν εισοδηματικά κριτήρια για τη δωρεάν χορήγηση υγειονομικού υλικού σε τετραπληγικούς, παραπληγικούς, νεφροπαθείς, μεταμοσχευμένους, οροθετικούς.
Καθορίστηκε συμμετοχή 50% στους ασφαλισμένους του ΟΓΑ και 30% στους ασφαλισμένους των άλλων Ταμείων επί του συνόλου της δαπάνης προς συμβεβλημένες ιδιωτικές κλινικές. Περιορίστηκαν οι δικαιολογούμενες φυσικοθεραπείες, λογοθεραπείες, εργοθεραπείες. Αυξήθηκαν τα ποσοστά συμμετοχής στα φάρμακα και στις κρατήσεις των ασφαλισμένων, πληθαίνουν τα εκτός λίστας φάρμακα, καθιερώθηκε η αποκλειστική αναγραφή της δραστικής ουσίας, ενώ τα σκευάσματα υψηλού κόστους που αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ μειώθηκαν από 900 σε 230. Ο δημόσιος τομέας της Υγείας συμβάλει στην οικονομία μειώνοντας τη φτώχεια και το κοινωνικό αποκλεισμό. Κάποιοι όμως κάνουν το εντελώς αντίθετο…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
