Η ισχύς εν τη ενώσει
Σήμερα, εν έτει 2020, βλέποντας τις τιμές του ελαιολάδου να κατρακυλούν, πολλοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά και να αναζητούν λύσεις και θεραπείες.
Σύμφωνα με τον Βασίλη Ζαμπούνη σε ρεπορτάζ στο olivenews.gr, «εμείς σας παρουσιάζουμε ένα ντοκουμέντο ηλικίας 28 (!) ετών. Από το 1992 – και νωρίτερα αν σκαλίσουμε τα χαρτιά μας- θα βρούμε το αίτημα για τη σύσταση ενός θεσμικού οργάνου του Εθνικού Συμβουλίου Ελαιολάδου. Είχε υποβληθεί από ΣΕΒΙΤΕΛ και ΕΣΒΙΤΕ προς τον τότε υπουργό, Σωτήρη Χατζηγάκη.
Με ανάλογο σκεπτικό θα βρούμε το 1998 (Ελιά και Ελαιόλαδο, 5ο τεύχος) την πρωτοβουλία που είχα πάρει με αφορμή την ίδρυση από τον τότε υπουργό Γεωργίας, Στέφανο Τζουμάκα, του Συμβουλίου Αγροτικής Πολιτικής.
Δυστυχώς, η διαφωνία (ή μάλλον η υπαναχώρηση) ενός ισχυρού συνεταιριστή της εποχής εκείνης ήταν αρκετή και ενώ όλοι οι υπόλοιποι ήταν σύμφωνοι, τελικά το Εθνικό Συμβούλιο Ελαιολάδου δεν ιδρύθηκε.
Σήμερα, το αίτημα αυτό έχει επίσημα υιοθετήσει η Επιστημονική Εταιρεία Εγκυκλοπαιδιστών Ελαιοκομίας – (4Ε). Ανάλυση υπάρχει και στη σελίδα 676 της Εγκυκλοπαίδειας Ελαιοκομίας: Το ελαιόλαδο. Επίσης μπορεί κάποιος να το βρει και στο τεύχος 68 (Δεκέμβριος 2009) του περιοδικού Ελιά και Ελαιόλαδο. Η πρότασή μας σήμερα έχει ουσιαστικά βελτιωθεί, καθώς εκτός του ελαιολάδου περιλαμβάνει και την επιτραπέζια ελιά.
Σύμφωνα με τα όσα έχει δημοσίως δεσμευθεί – προφορικά και γραπτά- ο τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής Σταύρος Αραχωβίτης, αλλά και τα όσα μπορεί με σιγουριά να υποθέσει κανείς για τη στάση του ΚΙΝΑΛ, μένει μόνο η αναγκαία βούληση του υπουργού ΥΠΑΑΤ, Μάκη Βορίδη, για να περάσει το θέμα με συναινετική ομοψυχία από τη Βουλή, ίσως και με περισσότερες από τις 261 ψήφους της Κατερίνας Σακελλαροπούλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Πιθανόν να αρκούσε και μία απλή υπουργική απόφαση – άλλωστε δεν έχει κανένα δημοσιονομικό κόστος. Όμως το “εθνικό μας προϊόν” δικαιούται αυτή την ομόθυμη αναγνώριση.
Πολλοί θα αναρωτηθούν και θα πουν, σιγά, και τι θα κάνει το ΣΕΠ; Θα ανεβάσει τις τιμές; Κανείς δεν είναι τόσο αφελής να πιστέψει κάτι τέτοιο. Αλλά και κανείς δεν κρατάει κάποιο μαγικό ραβδάκι, που θα μπορούσε με άλλο τρόπο να ανεβάσει τις τιμές. Άρα, τι θα κάνει το ΣΕΠ;
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το ΣΕΠ αποτελεί την αναγκαία – σίγουρα όχι και ικανή- συνθήκη για να καθίσουν γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι οι εμπλεκόμενοι (Υπουργείο, Ελαιόλαδο και Επιτραπέζια Ελιά δια των Διεπαγγελματικών τους και οι Επιστημονικοί Φορείς δια του ΕΛΓΟ Δήμητρα και των 4Ε).
Σύνολο δηλαδή 6 “καρέκλες” συν – κατά περίπτωση- όποιος τυχόν χρειαστεί, για να εξετάζουν σοβαρά και τεκμηριωμένα την υπάρχουσα κατάσταση, ώστε να υποβάλλουν προτάσεις σε εκείνους που είναι θεσμικά αρμόδιοι να πάρουν τις τελικές αποφάσεις.
Αν λοιπόν δεν χαράξουμε ένα αυλάκι – λέγεται και “Εθνική στρατηγική”-, το νερό θα συνεχίσει να σκορπά και να χάνεται, την ίδια εποχή που ολοένα λιγοστεύει, ενώ οι ανταγωνίστριες χώρες εκσυγχρονίζονται με στάγδην άρδευση».
