Έγραφε χθες ο Μισέλ Φάις: Έχει μεγάλη κλίμακα ονομασιών η επιστημονικώς καταχωρημένη ως Cercis siliquastrum: τσερακιά, μελικουκιά, αγριοκερατιά – ως και ξαδέρφη της χαρουπιάς συναντάται.
Η φήμη της (για την ακρίβεια το στίγμα της) βγαίνει εκτός συνόρων: Arbre de Judee (οι Γάλλοι), Judas tree (οι Αγγλοι) και Judasbaum (οι Γερμανοί). Και οι τρεις ευρωπαϊκές γλώσσες του Βορρά ομοθυμούν όσον αφορά στο δέντρο που κρεμάστηκε ο πιο πεπαιδευμένος μαθητής του Ιησού, ο ανεπάγγελτος και ανύπαντρος Ιούδας, ο λογιστής της αποστολικής ομάδας, ο «αργυρώνητος μαθητής» του Χριστού, ο «άνομος προδότης» εκείνου που κοιμήθηκε Εβραίος και ξύπνησε χριστιανός (για να μην ανατρέξουμε στα πλέον ανατρεπτικά σπαράγματα από το «Ευαγγέλιο του Ιούδα», όπου εσχάτως πιστοποιήθηκε η αυθεντικότητά του).
Μου έλεγε ο πατέρας μου ότι Μεγάλη Παρασκευή περνούσαν διάφοροι θερμοκέφαλοι (πρόγονοι της Χρυσής Αυγής και όχι μόνο) και σπάγανε τα τζάμια εβραϊκών σπιτιών στη Δράμα.
Για να μη μιλήσουμε για την επιβίωση της καύσης ομοιωμάτων του Ιούδα μέχρι σήμερα, μιας κιτς ειδωλολατρική ατραξιόν που ανθεί σε πολλές «κατανυκτικές», «αγνές» και «ανυπότακτες» τοπικές κοινωνίες, όπου, εκτός από τον τουρισμό, αναθερμαίνει και τη μισαλλοδοξία.
Κι όμως, το φυλλοβόλο δέντρο, με τα καρδιόσχημα φύλλα και τα βαθύ ροζ άνθη, μας ζητάει να το αποενοχοποιήσουμε ως το «τρισκατάρατο» δέντρο που, σύμφωνα με μία παράδοση, ταλαντεύτηκε ο τράχηλος του κοκκινοτρίχη από την Κεριώθ.
Πριν χρόνια είχα βάλει στα χείλη του αποσιωπημένου λαογράφου, τεχνοκριτικού και ζωγράφου, Τζούλιο Καίμη («Το μέλι και η στάχτη του Θεού», 2002), τη φράση: «Ο Ιησούς αναστήθηκε επειδή είχε φίλους να τον περιμένουν».
Να είμαστε, λοιπόν, κοντά σε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, να φροντίζουμε στα έργα κι όχι στα λόγια τους αδύναμους, να συνομολογούμε κανόνες και να τους τηρούμε, να είμαστε ανεκτικοί στα λάθη των άλλων, όπως είμαστε και στα δικά μας – τα αυτονόητα δηλαδή, εξ ου και συχνά τόσο δύσκολα.
Α.Π.
