«Η καλοσύνη και η φροντίδα μπορούν να φωλιάσουν παντού, αρκεί να τους ανοίξουμε την καρδιά μας…»
Μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης έχουν τα «ξεπεταρούδια» που πέφτουν πρόωρα από τη φωλιά τους και έχουν αποκοπεί από τους γονείς τους -ειδικά αν πρόκειται για σταχτάρες, καθώς ακόμα και τα ενήλικα πουλιά αυτού του είδους χρειάζονται ένα υπερυψωμένο σημείο ή μια ώθηση στον αέρα για να απογειωθούν. Η επέμβαση του ανθρώπου είναι σε τέτοιες περιπτώσεις σωτήρια, ενώ η ανάπτυξη και λειτουργία κέντρων περίθαλψης άγριων πουλιών και ζώων έρχεται να συμπληρώσει αυτή την αλυσίδα καλού, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες επιβίωσης και επανένταξης στο φυσικό περιβάλλον των άτυχων-τυχερών αυτών πλασμάτων. Πολύτιμη δε, είναι και η δουλειά που γίνεται σε επίπεδο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. Ίσως δεν είναι λίγοι όσοι έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο είδος της άγριας πανίδας που βρίσκεται σε ανάγκη, βιώνοντας την αγωνία του «και τώρα τι κάνουμε;». Όποιος, όμως, δεν έχει βιώσει την ολοκληρωμένη διαδικασία της διάσωσης, δύσκολα μπορεί να καταλάβει για πόσο δυνατή εμπειρία πρόκειται και τι έντονα συναισθήματα και σκέψεις μπορεί να πυροδοτήσει η ευόδωση, ή και όχι κάποιες φορές, μιας τέτοιας προσπάθειας. Ειδικά αν εμπλέκονται και παιδιά, πρόκειται για πραγματικά μαθήματα ζωής…
Σε μια συγκεκριμένη αυλή στην Καλαμάτα (λόγω μάλλον της κεραμοσκεπής και του υψώματος όπου βρίσκεται η κατοικία) οι άτυχες πτήσεις από μικρές σταχτάρες που δοκιμάζουν λίγο πιο πρόωρα τα φτερά τους αποτελούν ετήσια «παράδοση». Αυτό τον καιρό έχουν βρεθεί εκεί τρία τέτοια πουλάκια που στάλθηκαν στην ΑΝΙΜΑ στην Αθήνα, με λεωφορείο του ΚΤΕΛ (το οποίο αναλαμβάνει δωρεάν αυτές τις αποστολές). Αξίζει να σημειωθεί ότι στους Γαργαλιάνους υπάρχει και το Κέντρο Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής (ΚΕΠΠΑΖ), το οποίο όμως τον τελευταίο χρόνο βρίσκεται στην απαιτητική (γραφειοκρατική) διαδικασία αδειοδότησης και εναρμόνισης με το νέο νόμο και δε δέχεται νέες εισαγωγές.
Η κυρία Γεωργία, αφού ξεπέρασε το φόβο της άγνοιας στην επαφή με την πρώτη σταχτάρα πριν από λίγα χρόνια, έχει καταλήξει να γίνει ειδικός και ένθερμη διασώστρια! Σε επικοινωνία με την ΑΝΙΜΑ, έμαθε πώς να φροντίζει και να διαμορφώνει το κουτί-φωλιά για τα πουλάκια, έχει προμηθευτεί ειδική τροφή και αναλαμβάνει με σιγουριά το τακτικό τάισμα, κι αφού ευχήθηκε «καλή τύχη» στο τελευταίο φετινό εύρημα, μοιράζεται μαζί μας κάτι από την εμπειρία αυτή:
«Η σταχτάρα λένε ότι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πουλί. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της πετώντας και σταματάει το πέταγμά της μόνο για να κατέβει στη γη, όταν πρέπει να φτιάξει φωλιά για να γεννήσει και να κλωσήσει τα αυγά της. Και να σου, ένα πρωινό, μια μικρή σταχτάρα στην άκρη του μπαλκονιού μας. Δεν είναι η πρώτη φορά! Ίσως να έκανε την πρώτη της πτήση και να κουράστηκε, σκέφτηκα. Την πήρα απαλά στα χέρια μου και ένιωσα το τρέμουλο στο φτέρωμά της. Πρώτο συναίσθημα: ο φόβος. Είχε χάσει τη μάνα της, τη ζεστασιά και τη φροντίδα της.
Φώναξα τα παιδιά μου. “Επισκέπτης στο σπίτι μας”, είπα. Ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε, αφού έχουμε φροντίσει να πάρουμε πληροφορίες από την ΑΝΙΜΑ – Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής.
Τα παιδιά κινητοποιήθηκαν άμεσα. Αφού του χάρισαν το όνομα “Τσίου”, έφεραν ένα μικρό και καθαρό χαρτόκουτο, έστρωσαν μια πετσέτα και δημιούργησαν μια ιδανική φωλιά φιλοξενίας. Στα μάτια τους καθρεφτίστηκε η τρυφερότητα, αλλά και η ευθύνη. Ένιωσαν περήφανα που μπορούσαν να βοηθήσουν για ακόμη μια φορά ένα πλάσμα τόσο μικρό και ευάλωτο. Ήξεραν πως για λίγες μέρες η “Τσίου” θα ήταν δική τους ευθύνη κι αυτό δεν τα φόβισε, τα δυνάμωσε.
Όταν ήρθε η ώρα, την ετοιμάσαμε προσεκτικά και τη στείλαμε με ασφάλεια στην ΑΝΙΜΑ, στην Αθήνα, για να έχει τη φροντίδα που της αξίζει.
Και τότε, μέσα από τα μάτια των παιδιών είδα κάτι πολύτιμο: τη δύναμη της ενσυναίσθησης. Η “Τσίου” δεν ήταν απλώς ένα πουλί που βρέθηκε στο μπαλκόνι μας – ήταν μια υπενθύμιση πως η καλοσύνη και η φροντίδα μπορούν να φωλιάσουν παντού, αρκεί να τους ανοίξουμε την καρδιά μας!».
Δε χρειάζονται όλα τα μωρά τη βοήθειά μας!
Οι οδηγίες που υπάρχουν στην ιστοσελίδα της «ΑΝΙΜΑ» είναι πολύ διαφωτιστικές και οι υπεύθυνοι του Κέντρου τονίζουν την ανάγκη για επικοινωνία μαζί τους για περαιτέρω καθοδήγηση. Μεταξύ άλλων, διευκρινίζεται ότι δε χρειάζονται όλα τα μωρά τη βοήθειά μας, εξηγώντας ότι συχνά –ειδικά στα αρπακτικά πουλιά- οι γονείς είναι κάπου γύρω και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βάλουμε το νεαρό πουλί κάπου ψηλά και να το αφήσουμε ήσυχο, ελέγχοντας για το αν επανασυνδέθηκε με την οικογένειά του. Επίσης, τονίζεται ότι ο σκοπός είναι πάντα να ξαναγυρίσει το άγριο πλάσμα στο φυσικό του χώρο, στην άγρια φύση και γι’ αυτό δεν πρέπει να παραταθεί η φιλοξενία και η επαφή μαζί του στο σπίτι.
Τέλος, για να μπορούν να λειτουργούν κέντρα, όπως η ΑΝΙΜΑ, που βασίζονται κυρίως σε εθελοντές και δωρεές, εκτός από την άμεση οικονομική βοήθεια, υπάρχει διαρκής ανάγκη για υλικά, όπως κουτιά Α4 και κλουβιά μεταφοράς, ειδικές τροφές διαφόρων ειδών, ψιλή άμμος γάτας, πάνες, υποσέντονα και πέλλετ κυτταρίνης για ζώα, χόρτο για κουνέλια ή εφημερίδες (όχι πλαστικοποιημένα έντυπα), ιατρικά είδη φροντίδας, θεραπείας και αναλώσιμα (επίδεσμοι, αντισηπτικά, σύριγγες, εντομοαπωθητικά κ.τ.λ.).
https://www.wild-anima.gr/ – τηλ. 2109510075
