Για την κατάσταση στο Πάρκο του ΟΣΕ έχω γράψει δεκάδες φορές. Η τελευταία αφορούσε στην πέργκολα στην είσοδο, αλλά, δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάτι.
Αφορμή που επανέρχομαι σήμερα είναι ένα πολύτιμο dvd, γεμάτο φωτογραφίες, το οποίο μου έδωσε ο Γιώργος Γεωργόπουλος, ένας λάτρης του σιδηροδρόμου, που στα τέλη της δεκαετίας του 1980 του άρεσε να φωτογραφίζει το αγαπημένο του μέσο. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου έδωσε ανακάλυψα και κάποιες από το Πάρκο του ΟΣΕ την περίοδο που δημιουργήθηκε ή και λίγο καιρό μετά.
Ένα Πάρκο τότε πραγματικά κόσμημα, που τιμούσε επάξια τον τίτλο του. Μπορεί πολλοί να μην το έχουν πιστέψει ακόμα, αλλά το Πάρκο του ΟΣΕ είναι το μοναδικό στο είδος του υπαίθριο μουσείο στην Ελλάδα.
Τότε ήταν πραγματικά ένα μουσείο, με τα τρένα να είναι σε άψογη κατάσταση, όπως και το πράσινο.
Νομίζω, όμως, ότι τα παραπάνω λόγια περιττεύουν, καθώς οι φωτογραφίες του τότε και του σήμερα μιλούν από μόνες τους.
Σίγουρα λύσεις υπάρχουν, κι αυτά τα τρένα μπορούν να αποκτήσουν ξανά την αίγλη που τους αρμόζει, όμως με παρεμβάσεις από ειδικούς. Αν ο Δήμος Καλαμάτας ψάξει, υπάρχουν άνθρωποι γνώστες των τρένων και της συντήρησής τους. Γιατί το να καρφώνεις δύο τάβλες ή με μια βούρτσα να βάφεις μέρος του τρένου, μόνο συντήρηση δε λέγεται. Μάλιστα, κάποιες φορές αυτό είναι κακοποίηση του κειμηλίου που έχεις στα χέρια σου.
Κλείνοντας, να αναφέρουμε πως κομμάτι της κακοποίησης των τρένων, πέραν της μη σωστής συντήρησης, είναι και οι βανδαλισμοί, αφού προφανώς κάποιοι ξήλωσαν τα φώτα μηχανών (που μάλιστα κάποτε άναβαν), έσπασαν τις πόρτες βαγονιών κ.λπ.
Από την πλευρά του, ο Δήμος κάνει μια σημαντική προσπάθεια με τη φύλαξη του χώρου, στο μέτρο βέβαια του δυνατού, αλλά βανδαλισμοί γίνονται πολλές φορές, άθελά τους πιστεύω, και από παιδιά, διότι θεωρούν ότι το τρένο που σκαρφαλώνουν είναι ωραίο παιχνίδι.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
