Κοινωνικό Ιατρείο Καλαμάτα δίπλα στους πεταμένους του συστήματος υγείας
Τελείωσαν τα αποθέματα των εμβολίων, έκκληση στην κοινωνία για ενίσχυση του φαρμακείου
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Η λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου στην Καλαμάτα ήταν και είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η αλληλεγγύη αποτελεί το μόνο αντίδοτο στην κρατική αναλγησία. Την ώρα που το ΕΣΥ, υποταγμένο πλήρως στις απάνθρωπες απαιτήσεις της τρόικας, πετάει στον Καιάδα χιλιάδες ανασφάλιστους, Έλληνες και μετανάστες, εθελοντές στην Καλαμάτα, εδώ και καιρό, έχουν ανάψει φωτιά ελπίδας σε κτήριο στο παλαιό νοσοκομείο για τους αποκλεισμένους που έχουν ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Είναι σημαντικό ότι από την πρώτη στιγμή οι εθελοντές ιατροί και το προσωπικό που το στηρίζουν τόνισαν ότι σκοπός τους δεν ήταν να επεκταθούν, αλλά να κερδίσουν με την πράξη τους το άνοιγμα της δημόσιας υγείας για όλους ανεξαιρέτως, αφού ούτως ή άλλως δεν μπορεί να καλυφθεί εθελοντικά η δημόσια υγεία.
Μόνο από το Κοινωνικό Ιατρείο εξυπηρετούνται, στον ενάμιση χρόνο λειτουργίας του, 1.100 άτομα. Σε καθημερινή βάση, όταν υπάρχει παθολόγος, εξυπηρετούνται 5 με 6 νέοι άνθρωποι, ενώ έχουν γίνει περισσότερες από 5.000 επισκέψεις στα ιατρεία του.
Οι αριθμοί αυτοί δεν αποτυπώνουν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο. Χαρακτηριστικά, όλοι οι γιατροί και όχι μόνο οι εθελοντές του Δικτύου προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που παλιότερα ήταν πελάτες τους, αλλά τώρα δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν. Αυτή η προσφορά, όμως, δεν καταγράφεται στα στοιχεία του Κοινωνικού Ιατρείου. Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο σε μερικούς, σε αντίθεση με την εποχή που ξεκίνησε το εγχείρημα του Κοινωνικού Ιατρείου, οι περισσότεροι που το επισκέπτονται σήμερα είναι Έλληνες.
Χωρίς εμβόλια
Αυτή την περίοδο, όπως δήλωσε στο «Θ» η κοινωνιολόγος Φένια Εξακουστίδου, πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Δικτύου Ιατρείων Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μεσσηνίας, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έχουν σταματήσει τους εμβολιασμούς παιδιών, λόγω έλλειψης εμβολίων, και έκανε έκκληση να βοηθήσει ο καθένας όσο μπορεί για να ανανεωθούν τα αποθέματα.
Βέβαια, το ερώτημα όταν ακούει κάποιος τέτοιου είδους δηλώσεις, είναι «πού βρίσκεται η αλληλεγγύη» των υπόλοιπων πολιτών και ειδικότερα εκείνων που ζουν χωρίς το βρόγχο της οικονομικής κρίσης. «Πέρυσι υπήρξε μια σοβαρή οικονομική προσφορά από την οικογένεια Καρέλια, αλλά από εκεί και πέρα, εκτός από κάποιες αθόρυβες κινήσεις ατόμων και συλλόγων, δεν υπάρχει κάτι άλλο».
«Μάλιστα», συμπληρώνει η κυρία Εξακουστίδου, «πρόβλημα σοβαρό υπάρχει και με τα οδοντιατρικά υλικά, αφού δεν είναι λίγοι αυτοί, πλέον, που δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκεφτούν ιδιώτη οδοντίατρο”.
Πάντως, γίνεται μια προσπάθεια, μέσω και του Φαρμακευτικού Συλλόγου Μεσσηνίας, να βρεθεί προσωρινή λύση, αλλά ακόμη δεν έχει τελεσφορήσει.
Συμπλήρωσε, δε, ότι από το Σεπτέμβριο και μετά όλο και περισσότεροι πολίτες επισκέπτονται το Κοινωνικό Ιατρείο, γεγονός που αποδεικνύει ότι η κρίση έχει εγκατασταθεί για τα καλά και στην Καλαμάτα και η κατάσταση, μάλλον, θα χειροτερεύσει, παρά θα καλυτερεύσει.
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση, όμως, είναι η εχθρική στάση της Δημοτικής Αρχής απέναντι στη συγκεκριμένη δομή, αποδεικνύοντας ότι όταν κάτι δεν μπορεί να το ελέγξει, το σαμποτάρει. Όπως μάθαμε, απαγόρευσε να τοποθετηθούν ενημερωτικές πινακίδες, έτσι ώστε οι πολίτες να μάθουν πού θα αποταθούν! Πρόκειται, βεβαίως, για μια κοντόφθαλμη πολιτική. Λες και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν είναι πολίτες του Δήμου ή είναι άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού.
Σε κάθε περίπτωση, στα προσωρινά ή μόνιμα προβλήματα του Κοινωνικού Ιατρείου η απάντηση βρίσκεται στη δύναμη της βούλησης του καθενός μας. Ο καθένας γνωρίζει το χρέος του, αρκεί να το αναγνωρίσει και να το εκπληρώσει τώρα. Διότι αυτός ο πολιτισμός της συλλογικής ευθύνης ανήκει στη χώρα του. Διαφορετικά, θα παρακολουθεί τον «αξιακό Τιτανικό» του, που ο ίδιος «ναυπήγησε», να χάνεται, συμπαρασύροντας και τον ίδιο στο βυθό – απ’ όποια θέση κι αν βρίσκεται!
Η αλληλεγγύη γιατρεύει, αλλά χρειάζεται βοήθεια
