Συνέντευξη του Καλαματιανού πρωην προπονητή της Ταβρίγια και του ΠΑΣ Γιάννινα με αφορμή την επιλογή του στην Καλύτερη 3αδα της Σούπερ Λίγκας
Την προσεχή Δευτέρα, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη γιορτή απονομής των ετήσιων βραβείων στους κορυφαίους του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβόμενων Ποδοσφαιριστών. Ξεχωριστή τιμή για τον ίδιο, αλλά και εμάς τους συμπατριώτες του στη Μεσσηνία, αποτελεί η υποψηφιότητα του Γιάννη Χριστόπουλου, στην κατηγορία των καλύτερων προπονητών, μαζί με τους Γιώργο Δώνη και Σάκη Τσιώλη.
Ήταν μια καλή αφορμή να «τα πούμε» με τον 42χρονο Καλαματιανό προπονητή, ο οποίος έστρεψε πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας χάρις στο μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα που κατάφερε πέρυσι, να οδηγήσει τον ΠΑΣ Γιάννινα από το …πουθενά, στην ευρωπαϊκή πρόκριση!
Άνθρωπος χαμηλών τόνων ο νεαρός Μεσσήνιος τεχνικός αποφεύγει τα μεγάλα λόγια και περιορίζεται να πει ότι είναι ένα πολύ θετικό γεγονός για τη ζωή και την καριέρα του το ότι οι ποδοσφαιριστές τον ψήφισαν στην 3άδα των καλύτερων προπονητών, ανεξαρτήτως που θα καταλήξει τελικά το βραβείο του κορυφαίου…
Μπορεί για τον πολύ κόσμο το όνομα Χριστόπουλος να ακούστηκε στο ευρύ κοινό όταν ανέλαβε τον ΠΑΣ Γιάννινα και να αποτυπώθηκε –ανεξήτιλα πια στον «προπονητικό χάρτη»- χάρις στην έξοδο των Ηπειρωτών στην Ευρώπη, κόντρα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και δυσοίωνες προβλέψεις, όμως ο Καλαματιανός τεχνικός στα 42 του χρόνια έχει συνολικά 15ετή επαγγελματική καριέρα: αρχίζοντας αμέσως μετά τις σπουδές του στη Γυμναστική Ακαδημία στα τμήματα υποδομής της Καλαμάτας, έπειτα 5 χρόνια στα εφηβικά του Παναθηναϊκού και διαδοχικά στη δεύτερη ομάδα της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού, του Πανιωνίου και εν συνεχεία στα Γιάννενα, αρχικά ως βοηθός και σκάουτερ και εν συνεχεία ως πρώτος, συν φυσικά πέρυσι την εμπειρία στο εξωτερικό και την Ταβρίγια, μέχρι το Δεκέμβρη.
«Άργησα να βρεθώ σε μια ομάδα Α’ Εθνικής. Θα μπορούσε να έχει συμβεί πιο γρήγορα, αλλά εδώ στην Ελλάδα υπάρχει το στερεότυπο να έχεις παίξεις ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Αυτό “φρέναρε” κάποιον πρόεδρο να με εμπιστευτεί. Δεν κοίταγε ικανότητες ή γνώσεις, αλλά αν έχω παίξει.
Στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου αυτό θα αλλάξει και στην Ελλάδα. Μακάρι να έκανα εγώ την αρχή και ν’ ακολουθήσουν κι άλλα νέα παιδιά που αξίζουν» λέει ο ίδιος και συνεχίζει, με αφορμή την επισήμανση ότι η σελίδα του στο Facebook κατακλύζεται από φίλους του ΠΑΣ που ζητούν την επιστροφή του:
«Ο μεγαλύτερος κριτής είναι τελικά ο κόσμος. Στα Γιάννενα ζήσαμε μια απίστευτη χρονιά, έχοντας πάρα πολλά προβλήματα, κάνοντας επιτυχίες και παίζοντας ταυτόχρονα καλό ποδόσφαιρο.
Το δέσιμο με τους φιλάθλους του ΠΑΣ Γιάννινα είναι πολύ δυνατό και μακάρι να μη χαλάσει ποτέ. Το να φεύγεις από μια ομάδα και όταν φεύγεις ν’ αναγνωρίζει ο κόσμος τη δουλειά σου, όχι μόνο σαν επαγγελματία, αλλά και σαν άνθρωπο είναι σπουδαίο και εν τέλει αυτό μένει».
Όσο για τα επόμενα σχέδια της καριέρα του:
–«Έχω επιλέξει να περιμένω μέχρι το Καλοκαίρι, να ξεκουραστώ λίγο και να ξεκινήσω μια ομάδα από την αρχή για την επόμενη σεζόν. Αν μέχρι τότε προκύψει κάποια πρόταση η οποία πραγματικά θα με ενθουσιάσει και θα μου δώσει ένα μεγάλο κίνητρο τότε σίγουρα δεν θα πω όχι. Δε βιάζομαι όμως, βασικός στόχος είναι να περιμένω μέχρι το καλοκαίρι» εξηγεί ο ίδιος, αν και –όπως μαθαίνουμε- έχει ήδη δεχθεί κάποιες “κρούσεις” από ελληνικές και κυπριακές ομάδες!
-Για την ώρα ο Γιάννης Χριστόπουλος βρίσκεται στα …πάτρια εδάφη και απολαμβάνει τις διακοπές που δικαιούται, μαζί με τα αγαπημένα του πρόσωπα, μετά από την «περιπέτειά» του στο Ουκρανικό πρωτάθλημα και την Ταβρίγια:
«Ήταν σημαντική εμπειρία. Πέρασα πολύ δύσκολα, καθώς υπήρχαν πάρα πολλά προβλήματα και θέματα να λύσουμε. Αν με τα Γιάννενα καταφέραμε ένα μικρό θαύμα όταν από εκεί που πέρυσι μας είχαν ανάμεσα στους υποψήφιους για υποβιβασμό να βγούμε τελικά στην Ευρώπη, αυτό με την Ταβρίγια, ήταν τρεις φορές θαύμα! Λόγω της απόλυτης απαγόρευσης μεταγραφών ήταν η μοναδική ομάδα του πρωταθλήματος που είχε 10-11 έμπειρους παίκτες και όλοι οι άλλοι ήταν παιδιά 17-19 ετών από τη δεύτερη και τρίτη ομάδα, ενώ ξεκινήσαμε με μόλις τρεις εβδομάδες προετοιμασίας.
Ο στόχος ήταν να οργανώσουμε το αγωνιστικό τμήμα και να είμαστε σε απόσταση βολής από την παραμονή, ώστε όταν επιτραπούν οι μεταγραφές, να γίνουν οι αναγκαίες κινήσεις ενίσχυσης. Τελικά καταφέραμε στα πρώτα 18 ματς η ομάδα να σώζεται…».
-Όσο για τη ζωή εκεί:
«Και το επίπεδο του πρωταθλήματος είναι υψηλό -υψηλότερο από το ελληνικό- και η διαβίωση είναι πολύ ικανοποιητική. Ο καθένας βέβαια την πατρίδα και την πόλη τη χώρα του δεν είναι εύκολο να την αλλάξει ή να τη συγκρίνει με κάτι άλλο, αν και το ελληνικό στοιχείο είναι πράγματι πολύ έντονο εκεί.
Εισέπραξα πολύ έντονα αυτή την αγάπη και από τους φιλάθλους. Πάντα είχαμε στο γήπεδο μια ελληνική σημαία….».
-Για το τι «κρατάει» από την εμπειρία στην Ταβρίγια ο Γιάννης Χριστόπουλος αναφέρει:
«Επειδή είχα συγκεκριμένους παίκτες και όχι λύσεις για όλες τις θέσεις δούλεψα πάνω σε ένα σχήμα 5-4-1, που γινόταν στην 3-4-3 στην επίθεση, βάζοντας κάποιες δικές μου ιδιαιτερότητες και με αυτό αγωνιστήκαμε σε 14 ματς.
Επίσης, ήταν μια σπουδαία εμπειρία ότι δούλεψα με ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών με πολλές ιδιαιτερότητες (προβλήματα φυσικής κατάστασης, πολλά παιδιά από τη β’ και γ’ ομάδα, ανομοιογενές) και προσπαθούσαμε να αυξήσουμε την αθλητική τους απόδοση.
Φυσικά είναι πολύ όμορφο να παίζεις σε πολύ ωραία γήπεδα και ν’ αντιμετωπίζεις προπονητές σαν τον Μπλαχίν ή τον Ράμος και ομάδες τέτοιου επιπέδου, με πολύ σημαντικούς ποδοσφαιριστές» μεταφέρει ο Μεσσήνιος τεχνικός και συνεχίζει:
«Αυτό που με εξέπληξε ήταν η αγάπη του κόσμου και ο σεβασμός. Χάναμε και όταν βγαίναμε, είτε σε εντός, είτε σε εκτός έδρας παιχνίδια, μας ζητούσαν αυτόγραφα.
Χαρακτηριστικά είναι δύο περιστατικά: Στο 7ο παιχνίδι μας που ήταν και η 7η συνεχόμενη ήττα, στην έδρα μας, βγαίνοντας για να μπω στο λεωφορείο βρήκα μπροστά 200 οργανωμένους φιλάθλους, οι οποίοι άρχισαν να με αποθεώνουν! Εκτιμούσαν την προσπάθεια που κάναμε.
Ή στο γειτονικό ντέρμπι με τη Σεβαστούπολη, παρ’ ότι χάσαμε 1-0 κάποια στιγμή όλο το γήπεδο άρχισε να φωνάζει το όνομα της ομάδας μας και στο τέλος μας αποθεώνανε, ενώ στη συνέντευξη Τύπου σηκώθηκαν όρθιοι και μας χειροκροτούσαν οι δημοσιογράφοι, καθώς όλοι αντιλαμβάνονταν και σέβονταν το μέγεθος της προσπάθειας που καταβάλαμε…».
-Για τις διαφορές που εντοπίζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο σε σχέση με το εξωτερικό ο Γιάννης Χριστόπουλος είχε την πιο ωραία ατάκα της συνέντευξης: «Το ποδόσφαιρο είναι ωραίο παντού, ό,τι ιδιαιτερότητα κι αν έχει. Κάθε λαός έχει την κουλτούρα του. Εδώ στη Μεσόγειο και στα Βαλκάνια σε σχέση με χώρες της κεντρικής, βόρειας ή δυτικής Ευρώπης το επίπεδο είναι διαφορετικό όσον αφορά στην οργάνωση, τη λειτουργία και τη φιλοσοφία των παραγόντων φιλάθλων και ποδοσφαιριστών».
–Με τη Μαύρη Θύελλα στην καρδιά του, ο ανερχόμενος Μεσσήνιος τεχνικός είχε φτάσει δύο φορές, με Γρηγορόπουλο και Ράλλη, κοντά στο ν’ αναλάβει την ανδρική πια ομάδα της Καλαμάτας, αλλά την τελευταία στιγμή η συμφωνία δεν προχώρησε… «Ποτέ κανένας δεν ξέρει το μέλλον. Μακάρι να έχουμε υγεία. Για μένα θα ήταν μεγάλη τιμή, κάποια στιγμή, να δουλέψω για την Καλαμάτα που ήταν η πρώτη ομάδα που έπαιξα ποδόσφαιρο σε ηλικία 14 ετών και η πρώτη που προπόνησα, στις ακαδημίες, το 1999…» είναι η απάντηση του Γιάννη Χριστόπουλου για το ενδεχόμενο να τον δούμε τελικά στον πάγκο της Μαύρης Θύελλας.
Συνεχίζει να παρακολουθεί πάντως, έστω και από μακριά, την πορεία της και εύχεται στην Καλαμάτα και τον Μεσσηνιακό που μας εκπροσωπούν σε υψηλότερο επίπεδο: «Να πάνε καλά και μακάρι να βρεθεί καλαματιανή ομάδα στη Β’ Εθνική και στο μέλλον στην Α’ Εθνική»…
Ο Γιάννης Χριστόπουλος σε δέκα ερωτήσεις…
-Πώς θα περιέγραφες με λίγα λόγια την προπονητική σου φιλοσοφία;
Μου αρέσει το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο -έντεκα άμυνα, έντεκα επίθεση- και το τρίπτυχο πειθαρχία, αγωνιστικότητα και μυαλό…
-Ποια προπονητική στιγμή/επιτυχία σου έχει δώσει μέχρι τώρα τη μεγαλύτερη χαρά;
Η περυσινή περίοδος με τον ΠΑΣ Γιάννενα και η έξοδος στην Ευρώπη
-Ποιος προπονητής σε ενέπνεε και σε εμπνέει;
Πρώτα απ’ όλα υπάρχουν κάποιοι δάσκαλοι, όπως ο Ρίνους Μίχελς, ο Γιόχαν Κρόιφ και ο Μπιέλσα, ο μεγάλος Αργεντινός δάσκαλος… Κατά καιρούς μου αρέσουν προπονητές, όπως ο Καπέλο, Ο Βενγκέρ, ο Γκασπερίνι, ο Γκουαρντιόλα, ο Κόντι -αυτοί μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό- οι οποίοι καινοτομούν και φέρνουν νέα πράγματα στο ποδόσφαιρο.
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο προπονητικό σου όνειρο;
Τα όνειρα είναι περισσότερο προσωπική υπόθεση και είναι καλύτερο να ονειρεύεσαι σιωπηλά…
-Αν δε γινόσουν προπονητής ποιόν άλλο επαγγελματικό δρόμο θα διάλεγε η καρδιά σου;
Θα σπούδαζα φυσικός ή μαθηματικός, αλλά πιστεύω ότι θα ασχολιόμουν με κάτι επιχειρηματικό.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στη Μεσσηνία;
Αυτή η διαδρομή, της Καλαμάτας, στη Ναβαρίνου, δίπλα στη θάλασσα, μέχρι το Φιλοξένια είναι η πιο ωραία στον κόσμο! Όλη η Μεσσηνία όμως έχει πολλές ομορφιές που αξίζει κανείς να ανακαλύψει και να επισκεφτεί!
-Οικογένεια και προπονητική σε κορυφαίο επίπεδο συνδυάζονται;
Σε κορυφαίο επίπεδο συνδυάζεται, αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν ξεκινάς από πιο χαμηλά και προσπαθείς να εξελιχθείς…
-Τι θα συμβούλευες προπονητικά τους νέους ποδοσφαιριστές;
Να κάνουν σωστή αυτοκριτική και να δουλεύουν σκληρά!
-Και τι τους προπονητές που ξεκινούν τώρα;
Να προσπαθούν να επιμορφώνονται διαρκώς και κυρίως να αναλύουν παιχνίδια υψηλού επιπέδου. Να έχουν ανοικτό μυαλό, να αναλύουν και να υιοθετούν νέες ιδέες και πράγματα. Και να έχουν γερό στομάχι…
-Την Τετάρτη θα διεξαχθούν εκλογές για νέο ΔΣ στην ΕΠΣΜ τι θα συμβούλευες τους παράγοντες και τι θα ευχόσουν στην επόμενη διοίκηση της Ένωσης;
Δεν έχω την εμπειρία της διοικητικής οργάνωσης και λειτουργίας, αλλά θέλω να ευχηθώ όποιος και να εκλεγεί να έχει καλή επιτυχία, να κάνει καλό έργο για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και να βοηθάει τα νέα παιδιά να εξελιχθούν.
