Είναι και βαρύ, αλλά πρέπει να το ανοίξω, γιατί θα περάσουμε και από… εξετάσεις. Φυλλάδα, σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Μπαμπινιώτη, σημαίνει, μεταξύ άλλων, μια εφημερίδα χαμηλού επιπέδου. Έτσι μας αποκάλεσε ο κυρ-Παναγιώτης.
Τώρα πώς γίνεται μια εφημερίδα, από τις ιστορικότερες στην Ελλάδα, να χαρακτηρίζεται κατ’ αυτό τον τρόπο, δεν το καταλαβαίνουμε.
Τι διάολο (σ.σ. συγγνώμη για τη λέξη, γιατί ξέρω πόσο χριστιανός είστε, κυρ-Παναγιώτη), κανείς δεν κατάλαβε τίποτα; Δεν είδε την… κιτρινίλα; Μιλάμε για τρεις αιώνες ιστορίας, και έπεται συνέχεια.
Επειδή ο Μανώλης Αναγνωστάκης είχε γράψει κάποτε ότι «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος», συνεχίζουμε το διάλογο στον τρόπο που επιλέξατε, αγαπητέ κύριε.
Λοιπόν. Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παναγιώτη, σκέβρωσες, σάπισες, τη νιότη ξόδεψες και την ορμή για την εξουσία. Ξέρεις πως δώσανε, κυρ-Παναγιώτη, άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή να γίνει τ’ όνειρο φέτα ψωμί, να φας και ‘συ, κυρ-Παναγιώτη; Κι εσύ τι έδωσες, κυρ-Παναγιώτη; Πες μας τι άφησες κληρονομιά που να εμπνέει τη νέα γενιά; Τα χρόνια σου στην ΕΚΟΦ; Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παναγιώτη, έντρομε, άβουλε συ φασουλή, βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή, άδειο πετσί χωρίς πνοή.
Θα τα ξαναπούμε…
Α.Π.
Η φυλλάδα και ο κυρ-Παναγιώτης…
