Η φτώχεια μοιάζει να μας χαμογελάει. Εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια είναι η μόνη που μας συντροφεύει, η μόνη που νοιάζεται για μας. Και δείχνει να μας καταλαβαίνει, όταν μας βλέπει με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας, καθώς τρέχουμε σαν αλλοπαρμένοι να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο για τα παιδιά μας και για εμάς τους ίδιους.
Μοιάζει να βρισκόμαστε λίγο πριν από την απελπισία, όταν καθημερινά το αίσθημα της φτώχειας κλονίζει την αυτοεκτίμησή μας, όταν καθημερινά οι ελπίδες μας αρχίζουν να γκρεμίζονται άδικα κι όταν οι κόποι και οι θυσίες χρόνων φαίνεται ότι πάνε χαμένοι.
Και να σκεφτεί κανείς πως άλλοι συμπολίτες μας εξακολουθούν να ζουν μέσα στα πλούτη και τη χλιδή, λες και γεννήθηκαν σε άλλη χώρα.
Άραγε, σε τι φταίξαμε για να έχουμε αυτήν την «εξαιρετική» τύχη; Σε τίποτα απολύτως. Απλά για πολλοστή φορά οι συνταγές των κερδοσκόπων, τα τεχνάσματα των ισχυρών του χρήματος, υπήρξαν ιδιαιτέρως αποδοτικά, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο σε επιτυχία.
Είναι αλήθεια ότι μέσα μας σιγοβράζει ένας δίκαιος θυμός και μια εύλογη οργή, όταν μπροστά σ’ αυτή τη σκληρή πραγματικότητα οι εκάστοτε εξουσίες κάθε λίγο μας υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον, όταν μας τάζουν μια καλύτερη ζωή, όταν μας ζητούν να τους κατανοήσουμε για τα σφάλματά τους.
Ακούγεται κάπως σαν αστείο, όταν χαμογελαστοί, άνετοι και καλοζωισμένοι εκπρόσωποι των όποιων αρχών μιλάνε για ένα ελπιδοφόρο, για ένα αισιόδοξο μέλλον. Μόνο που για να το δούμε να έρχεται κάποτε, μας συστήνουν με ζηλευτή ευγένεια να δείξουμε περισσότερη εγκαρτέρηση, περισσότερη υπομονή και ασφαλώς περισσότερη κατανόηση. Μας ζητούν, με άλλα λόγια, να σφίξουμε ακόμα περισσότερο το ζωνάρι, να στερηθούμε ακόμα περισσότερο τα απολύτως αναγκαία, να γίνουμε ακόμα περισσότερο φτωχοί.
Και τα λένε αυτά οι εξουσίες, όταν οι πιο έγκυρες οικονομικές πηγές, οι πιο σοβαροί οικονομολόγοι του κόσμου, προειδοποιούν για μεγαλύτερη οικονομική κρίση, που θα πλήξει όχι μόνο τη δική μας χώρα, αλλά και άλλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης. Κρίση που, δυστυχώς, θα συνοδεύεται από ακόμα μεγαλύτερες θυσίες.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί από εμάς φαίνεται να δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε την ξαφνική στέρηση, τον ξαφνικό οικονομικό μαρασμό που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Νιώθουμε ότι όλοι μάς έχουν εγκαταλείψει, ακόμα κι εκείνοι στους οποίους πιστέψαμε κάποια στιγμή. Νιώθουμε ότι όλοι ζητούν από εμάς να πληρώσουμε το αντίτιμο μια κατάφωρης αδικίας που άλλοι διέπραξαν. Μοιάζουμε πλέον σαν εκείνα τα άπορα παιδιά, τα ανήμπορα, που πολύ εύκολα κανείς μπορεί να εκμεταλλευθεί, σαν απόκληροι μιας κοινωνίας που εμείς οι ίδιοι οικοδομήσαμε.
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι δεν απομένει παρά να εμπιστευθούμε τον ίδιο τον εαυτό μας, να βάλουμε το μυαλό μας και τη σκέψη μας να δουλέψουν σωστά και ν’ αντιδράσουμε με σύμβουλο τη συνείδησή μας, μήπως και μπορέσουμε να δούμε στο μακρινό μέλλον καλύτερες ημέρες, μήπως και μπορέσουμε ν’ αλλάξουμε τη μοίρα αυτής της υπέροχης χώρας, που κανένας φρόνιμος άνθρωπος δε θα υποστήριζε ότι της αξίζει τέτοια τύχη.
Σταύρος Τσαγκαράκης
Φιλόλογος-συγγραφέας
