Σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και παρατεταμένης ύφεσης, όπως αυτές που ζούμε σήμερα, δοκιμάζονται οι αντοχές των εθνικών οικονομιών, αλλά ταυτόχρονα και τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής σε όλες τις χώρες και ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, χάριν της άδικης και αποτυχημένης πολιτικής του μνημονίου.
Οι επιπτώσεις της κρίσης, πρωταρχικά, χτυπούν τα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, το κόστος ζωής μεγαλώνει, η οικονομική δραστηριότητα πνίγεται, οι ρυθμοί ανάπτυξης σταματούν, η επιχειρηματικότητα πλήττεται και η ανεργία καλπάζει.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν στρατιές ανέργων, φτωχών, ηλικιωμένων, αναπήρων – μεταναστών από τρίτες χώρες, Ελλήνων μεταναστών προς άλλες χώρες, ιδιαίτερα νέοι, στρατιές εξαρτημένων, απεξαρτημένων, αποφυλακισμένων ανθρώπων, δηλαδή ανθρώπων που βρίσκονται πολύ κοντά στον κοινωνικό αποκλεισμό και στο περιθώριο: ανθρώπων που στερούνται τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, όμως, είναι ότι αυτές οι στρατιές συνεχώς μεγαλώνουν και αποτελούν κίνδυνο για τους θεσμούς, τη Δημοκρατία και την κοινωνία μας.
Σήμερα φαίνεται η αξία της ύπαρξης ισχυρού κοινωνικού κράτους, που περιορίζει τις συνέπειες της ύφεσης και διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή. Υπάρχει ανάγκη αυξημένης κοινωνικής προστασίας, ενώ η αλληλεγγύη ξεφεύγει από τα στενά όρια ερμηνείας του όρου και μετουσιώνεται σε θεσμικές πολιτικές στήριξης και ενίσχυσης των ευπαθών πληθυσμιακών ομάδων.
Σήμερα γίνεται επιβεβλημένη η ανάγκη ενίσχυσης του κοινωνικού εισοδήματος των πολιτών με τη θέσπιση μέτρων και πολιτικών, που εγγυώνται την κοινωνική ασφάλεια και διευρύνουν τα όρια του κοινωνικού κράτους.
Σήμερα είναι απαραίτητη η θετική αντιμετώπιση μιας νέας πολυπολιτισμικότητας που φέρνει η μετανάστευση και η συνεχής αλλαγή της σύνθεσης του τοπικού πληθυσμού σε κάθε πόλη.
Επίσης, οι υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων, συμβουλευτικής και υποστήριξης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, γίνονται ακόμη πιο χρήσιμες και απαραίτητες.
Σήμερα, λοιπόν, τι γίνεται με αυτά τα κοινωνικά προβλήματα; Ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος αναλαμβάνει τις ευθύνες καταπολέμησης αυτής της κοινωνικής αδικίας;
Η άμβλυνση των ανισοτήτων και η καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας είναι υποχρέωση του κράτους και της κοινωνίας.
Η Αυτοδιοίκηση – κι αυτό είναι ένα ερώτημα- μπορεί να αναλάβει αυτή την ευθύνη;
Η Αυτοδιοίκηση μπορεί να την αναλάβει και είναι ο καταλληλότερος και ικανότερος φορέας, ώστε να δημιουργήσει ισορροπία μεταξύ των αναγκών των πολιτών και των συνθηκών του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο βρίσκονται και από το οποίο εξαρτάται η ικανοποίηση των αναγκών τους. Γι’ αυτό πρέπει να της παρασχεθούν από το κράτος όλα τα μέσα, ώστε να εξασφαλίσει ένα ελάχιστο σύγχρονων υπηρεσιών που θα προσφέρονται σε όλους τους πολίτες, σε όλη την Ελλάδα, παντού.
Σήμερα, παρά ποτέ, στο πλαίσιο της κρίσης, είναι απαραίτητο να ισχυροποιηθούν οι διεκδικήσεις, για να προχωρήσει το κράτος στις αναγκαίες θεσμικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που θα ενισχύσουν την αποκέντρωση και το ρόλο των ΟΤΑ στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών υψηλής ποιότητας για όλους τους πολίτες.
Θέλω να πιστεύω ότι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο σύνολό της, επιβάλλεται να είναι αρωγός στην προσπάθεια αυτή.
Νίκος Τζώρτζης
Αρχιτέκτων Μηχανικός
