Για χρόνια πολλά… λόγια λόγια… και από δουλειά, έργο, παραγωγή, ερασιτέχνες! Έχοντας πάθει μία ακράτεια απίστευτης αγάπης του ΕΓΩ μας… μιλάμε ασταμάτητα, αναλύουμε, υποδεικνύουμε, τεκμηριώνουμε… προτείνουμε και δεν ακούμε.. Δε βλέπουμε, δεν παρατηρούμε… Για όλα έχουμε άποψη, την οποία στηρίζουμε είτε με απόλυτα… επιχειρήματα, είτε με τσιτάτα, είτε με ειρωνικές τοποθετήσεις έναντι όσων δεν ασπάζονται τη γνώμη μας… και νοιώθουμε οι ορθογνώστες των πάντων… Έχουμε άποψη, δίκιο, γνώση… για χωράφια που μέχρι προχθές δεν ξέραμε ότι υπάρχουν… Μαθαίνουμε αμέσως καινούργιες και ξενόφωνες ορολογίες και προχωράμε σε αναλύσεις επί των πάντων… Ο εχθρός πάντα απέναντί μας, μακριά μας, καμία συγγένεια με εμάς! Τους καθρέφτες τούς χρησιμοποιούμε μόνο, για να ομορφύνουμε το σαρκίο μας… Όχι να κοιτάξουμε και να αντιμετωπίσουμε το μεγαλύτερο εχθρό μας, τον εαυτό μας… Όσο πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες, τόσο πιο πολύ κραυγάζουμε… Ίσως να ξορκίσουμε, να διώξουμε τη φωνή που μας λέει, «αναλογίσου και τις δικές σου ευθύνες»… Άκου, σκέψου, τοποθετήσου με σύνεση, ή πες, δε γνωρίζω, δεν καταλαβαίνω, δεν έχω πρόταση… Αυτό δε θα είναι έλλειψη εξυπνάδας… Θα είναι η αλήθεια, και η αλήθεια περιέχει πάντα δύναμη, αξιοπρέπεια, πειθώ…
Συμφωνούμε όλοι ότι οι στιγμές είναι πρωτόγνωρα δύσκολες έως τραγικές… Να διαφοροποιηθούμε, όμως, στο ότι, αν συνεχίσουμε να είμαστε ένα μπουλούκι φοβισμένων, τρομοκρατημένων πολιτών, ο στραγγαλισμός μας είναι βέβαιος… Γιατί, μη παρατηρώντας και μη ακούγοντας για καιρό τώρα, κάποιοι δεν έχουν πάρει χαμπάρι, κάποιοι είδαν το τυρί.. και λίγοι τη φάκα… Μπήκαμε στη φούσκα της οικονομικής ανάπτυξης, είδαμε το λαμπερό περιτύλιγμα των δώρων… αλλά τα σκατά που υπήρχαν μέσα, τα βλέπουμε τώρα… Και κάποια από αυτά έχουν και ονοματεπώνυμο… Και συνεχίζουμε αντιδρούμε ανώριμα… Εμείς, αυτοί και οι άλλοι…
Να κάποιες ερωτήσεις ενός απλού και πιθανώς και απλοϊκού νου:
-Με ποιους θα σωθώ εγώ, αλλά κυρίως οι γενιές των νέων… Με αυτούς που τρέμουν στο να μείνουμε στο ευρώ; Ή με αυτούς που ξορκίζουν το ευρώ;
-Και ΓΙΑΤΙ κανείς δε με ενημερώνει, τι θα γίνει αν προτιμήσω να μείνω Ελληνίδα, μιας και από ό,τι φαίνεται, δεν έχω τα φόντα να γίνω Ευρωπαία..
-Ή τι άλλο θα πρέπει να θυσιάσω ακόμα, για να είμαι μέλος του κλαμπ των νεοπλαστικοπολιτισμένων δανειστών και δεσμών μου; Γιατί ως ρομαντική και σαφώς κακή Ευρωπογραία…, έχασα την περηφάνια μου, την αξιοπρέπειά μου, τη δυνατότητα να αντέχω το χαμένο και ερωτηματικό βλέμμα των νέων για το σήμερα και για το αύριο… και γιατί έφτασα στο σημείο να κουβαλάω ενοχές, επειδή έχω τα απαραίτητα και αναγκαία προς το ζην, όταν εκατομμύρια συμπατριώτες μου υποφέρουν και δεκάδες χιλιάδες αυτοκτονούν…
Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές – θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες -, ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου… Ποια ‘ναι η πιο αντρίκεια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη.
Το είπε ο Νίκος Καζαντζάκης.
Βούλα Κυριακέα
