«…μάνα μου Ελλάς, το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς»
Η αιμορραγία συνεχίζεται…
Η Μαρία και η Διονυσία μιλούν στο «Θ» για την απόφασή τους
Ξεκίνησα για να πιω έναν καφέ με φίλους, πριν παρακολουθήσω μία ακόμα πολιτική εκδήλωση, από την πληθώρα που γίνονται τις τελευταίες ημέρες. Παρά την καλή παρέα, όμως, ο καφές μού βγήκε… πικρός. Δηλητήριο.
Μια φίλη εκπαιδευτικός μιλούσε με δύο παλιές της μαθήτριες και μου μετέφερε το αποτέλεσμα της συζήτησης. Δύο νέα κορίτσια, με πτυχία ανωτάτων σχολών, πήραν την απόφαση να δοκιμάσουν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Ευκαιρία, λοιπόν, να βάλω τα χέρια μου επί των τύπων των ήλων, για να διαπιστώσω τι είναι εκείνο που σπρώχνει δεκάδες νέα παιδιά από την Καλαμάτα και χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα να ψάχνουν το μέλλον τους στο εξωτερικό.
Η Διονυσία Πιτσιλή-Χατζή είναι μαθηματικός και έχει δοκιμάσει κι άλλες φορές τις δυνάμεις της σε άλλη γη, σε άλλα μέρη. Πέρυσι ήταν στην Αίγυπτο. Τώρα, όμως, αποφάσισε να πάει στον Καναδά!
Στο κλασικό ερώτημα “γιατί φεύγει”, η απάντηση ήταν σαν τις λέξεις του Αναγνωστάκη που καρφώνονται στον τοίχο με πρόκες. “Εάν έμενα εδώ, δεν υπήρχε περίπτωση να βρω μια δουλειά ώστε να μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Μάλιστα, νιώθω και ανακούφιση που φεύγω, δε λυπάμαι. Πέρα από κάποια πρόσωπα που αφήνω πίσω μου, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με δένει με την Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά, δεν είμαι της άποψης ότι ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου. Ελπίζω ότι σε όχι και πολύ μακρινό χρονικό διάστημα τα πράματα θα γίνουν πιο καλά στην πατρίδα και θα επιστρέψω. Τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος μου και δε θα ήθελα να απογοητευτώ”.
Η Μαρία Μαθιοπούλου είναι απόφοιτη της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Τόσα χρόνια διάβασμα και κόπος, αλλά, για διάφορους λόγους, δεν μπορεί να κάνει κάτι αυτή τη στιγμή για να δικαιολογήσει την προσπάθειά της. “Οι λίστες για απόκτηση ειδικότητας είναι πολύ μεγάλες. Θα έπρεπε να περιμένω χρόνια για να έρθει η σειρά μου. Ο καιρός περνάει, όμως, και εγώ δεν μπορώ να περιμένω. Βέβαια, το παραπάνω πρόβλημα ισχύει στον κλάδο μας εδώ και πολλά χρόνια, αλλά στην εποχή της ευμάρειας έβλεπες τα πράγματα διαφορετικά. Τώρα είναι αδιέξοδο. Θα πάω στην Ελβετία για κάποιους μήνες, τόσο για εργασιακή εμπειρία όσο και για το κυνήγι μιας παραπάνω ευκαιρίας”.
Η τελευταία ερώτηση είχε να κάνει σχέση με την προεκλογική περίοδο. Πώς βλέπει η νεολαία την πολιτική, τους πολιτικούς. Η Διονυσία είχε περισσότερο θετική άποψη, αφού, όπως μας είπε, το τελευταίο διάστημα έγιναν κάποια πράγματα. Η ημέρα αναχώρησής της, όμως, δε θα της επιτρέψει να ψηφίσει.
Και η Μαρία δεν έδειξε μηδενιστική διάθεση. Φυσικά, παρατήρησε ότι οι πολιτικοί μόλις μπαίνουν στη Βουλή ασχολούνται περισσότερο με τη διατήρηση τη καρέκλας της και λιγότερο με το κοινό καλό. Ως γιατρός, παρατήρησε ότι είναι οπαδός περισσότερο των έργων, όσο σκληρές κι αν είναι οι αποφάσεις για την υλοποίησή τους, παρά των ωραίων λόγων, που μένουν όμως μετέωροι ή τους παίρνει ο χρόνος και φθορά. Πάντως, η ίδια θέλει να ψηφίσει, αν και δηλώνει ακόμα αναποφάσιστη.
Η συζήτηση τελείωσε κάπου εδώ, αφού είχε φτάσει ο χρόνος για την πολιτική εκδήλωση. Οι φίλοι και εγώ προσωπικά τούς ευχηθήκαμε “καλή τύχη”, στη νέα τους προσπάθεια, με μια πίκρα βέβαια, αφού δύο ακόμα νέα παιδιά φεύγουν από τον τόπο τους, αλλά και με την κρυφή ελπίδα ότι θα γίνουν αποδημητικά πουλιά και θα ξαναγυρίσουν. Καλό τους ταξίδι…
Μέχρι να φτάσω στον τόπο της εκδήλωσης θυμήθηκα τον Νίκο Γκάτσο και τον Σταύρο Ξαρχάκο: «Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι, εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη, και στις αρένες του κόσμου, μάνα μου Ελλάς, το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς»…
του Αντώνη Πετρόγιαννη
