Ήταν κάποιοι μήνες που αποκτήσαμε και εμείς στο σπίτι μας τηλεόραση. Μετά τη στενοχώρια με τον αδερφό μου που δεν είδαμε τον τελικό του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ, το 1971, οι γονείς δεν άντεξαν την γκρίνια μας και μας την έκαναν δώρο.
Λίγο αργότερα άρχιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974. Υποστηρικτής της Ολλανδίας ο Νίκος, Γερμανόφιλος εγώ. Και φτάσαμε στο μεγάλο τελικό. Επέλαση του Γιόχαν Κρόιφ, στα πρώτα κιόλας λεπτά, ανατροπή και πέναλτι από τον Άγγλο διαιτητή, Τζακ Ταίηλορ. Εκτελεί ο Νέσκενς, γκολ και να τα πειράγματα από το Νίκο.
Οι Γερμανοί ξυπνούν και με δύο γκολ του Μπράιτνερ και του Μίλερ παίρνουν το μεγάλο τρόπαιο. Κλάματα ο Νίκος, πανηγύρια εγώ.
Όμως, ο Γιόχαν Κρόιφ με έκανε να ζηλέψω. Η Γερμανία δεν είχε τέτοιον παίκτη. Είναι αλήθεια ότι στο ποδόσφαιρο -σχεδόν πάντα- ένας παίκτης κάνει τη διαφορά. Το θέμα δεν είναι το ποιος είναι αυτός παίκτης, αλλά το γνώρισμα που τον καθιστά τόσο διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Είναι ο τρόπος που κινείται στο χώρο, η σβελτάδα του, η τεχνική του ή μήπως ο ατσάλινος χαρακτήρας του και η εξυπνάδα του; Πολύ λίγοι ποδοσφαιριστές συνδυάζουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν αδιαμφισβήτητα ένας από αυτούς.
Ο Κρόιφ δεν κλωτσούσε τη μπάλα – τη χάιδευε. Με ένα στυλ τόσο απλό και συνάμα αιθέριο, υπήρχαν στιγμές που θαρρείς πως πετούσε. Το ποδόσφαιρο που έπαιζε, έδειχνε να μην είναι αποτέλεσμα προπόνησης αλλά… άποψης. Ήταν ένας διανοούμενος, που δίδασκε την μπάλα πώς να σαγηνεύει τις εξέδρες με την απλότητά της. Και ο ίδιος, είχε μία αύρα υπεροψίας στο παιχνίδι του, σαν να γνώριζε τη μοναδικότητά του. Όπως αποδείχτηκε στο διάβα του χρόνου, όχι μόνο τη γνώριζε, αλλά ήταν σίγουρος γι’ αυτήν.
Την ανωτερότητά του – και τον τρόπο με τον οποίο την έδειχνε – δεν άντεξαν ούτε οι ίδιοι οι συμπαίκτες του. Αυτοί που έγιναν μάγκες χάρη στον Κρόιφ… Έτσι, το 1973 αποφάσισαν, με ψηφοφορία, να του αφαιρέσουν το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο 26χρονος, τότε, Κρόιφ τα πήρε στο κρανίο και τους άφησε σύξυλους. Έτσι κι αλλιώς, η Μπαρτσελόνα τον πολιορκούσε επί τρία ολόκληρα χρόνια. Πίσω του, στο Άμστερνταμ, άφησε και την εμβληματική φανέλα του με το νούμερο 14.
Η φιλοσοφία του επηρέασε το σύγχρονο ποδόσφαιρο, κυρίως σχετικά με το πώς χτίζονται οι μεγάλες ομάδες και με το πώς λειτουργούν μέσα στο γήπεδο, πάντα με επιθετικούς προσανατολισμούς και διαρκείς αλλαγές θέσεων των παικτών τους…
Στη μνήμη του…
Α.Π.
Ο Ιπτάμενος Ολλανδός…
