Δικαίωση και για περίπου 25 γιατρούς του πρώην ΕΟΠΥΥ της Μεσσηνίας έρχεται, καθώς δικαστικές αποφάσεις που έχουν εκδοθεί ανά την Ελλάδα δικαιώνουν τον αγώνα τους για τις απολύσεις τους, οι οποίες έχουν χαρακτηρισθεί άκυρες.
Πρόκειται για όσους απολύθηκαν με το ν. 4238/2014. Οι συγκεκριμένοι γιατροί υπηρετούσαν με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, εξομοιούμενοι μισθολογικά με τους μονίμους υπαλλήλους του φορέα και, παράλληλα με την παροχή υπηρεσιών στον ΕΟΠΥΥ, ο νόμος τους παρείχε τη δυνατότητα να λειτουργούν ιδιωτικά ιατρεία και είχαν διαμορφώσει την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, τη φήμη και την πελατεία τους με βάση αυτό το καθεστώς, για 20 και πλέον έτη. Με τον συγκεκριμένο νόμο του 2014, κλήθηκαν εντός 7 ημερών να επιλέξουν, είτε την άσκηση του ελεύθερου επαγγέλματος, είτε την πλήρη και αποκλειστική απασχόλησή τους στις μονάδες του ΕΟΠΥΥ.
25 στη Μεσσηνία
Η περίπτωση αυτή αφορά περίπου 25 γιατρούς της Μεσσηνίας, οι οποίοι έχουν προσφύγει δικαστικά με αγωγές. Μάλιστα, η υπόθεσή τους ήταν να εκδικασθεί το Φεβρουάριο, αλλά πήρε αναβολή λόγω της αποχής διαρκείας που έχουν κηρύξει οι δικηγόροι. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι γιατροί της Μεσσηνίας δεν κατέθεσαν τότε ασφαλιστικά μέτρα.
Οι πρώτες δικαστικές αποφάσεις για γιατρούς έχουν ήδη εκδοθεί σε Λάρισα και Αθήνα, ενώ μόλις πριν λίγες ημέρες το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, έκανε δεκτές κι άλλες αγωγές απολυμένων γιατρών.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της, η αρχή της προστατευόμενης εμπιστοσύνης σε συνδυασμό με την αρχή της αναλογικότητας, όχι μόνο δικαιολογεί αλλά επιβάλλει τη θέσπιση μεταβατικών ρυθμίσεων στις περιπτώσεις που ανατρέπονται επί μακρόν δημιουργηθείσες έννομες καταστάσεις υπέρ μιας κατηγορίας πολιτών, χωρίς να υφίστανται λόγοι δημοσίου συμφέροντος που να καθιστούν άνευ ετέρου την εφαρμογή νεότερης δυσμενέστερης ρύθμισης.
Το δικαστήριο έκρινε ότι αφενός, αν οι ενάγοντες αποφάσιζαν υπέρ της άσκησης του ελεύθερου επαγγέλματος θα έχαναν μια σημαντική πηγή εισοδήματος εν μέσω οικονομικής κρίσης, χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους ένα έστω και σύντομο χρονικό διάστημα να προσαρμόσουν τη ζωή τους, οικονομική, επαγγελματική, οικογενειακή, στις νέες συνθήκες, αφετέρου αν επέλεγαν τη θέση στο δημόσιο σύστημα υγείας και διέκοπταν την άσκηση του ελεύθερου επαγγέλματός τους, εκτός της αυτονόητης απώλειας του μισθού τους, θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με ποικίλες οικονομικές επιβαρύνσεις (την αχρήστευση μηχανολογικού εξοπλισμού, την αποζημίωση βοηθητικού προσωπικού τους, καταβολή μισθωμάτων λόγω λύσης της μίσθωσης). Σε κάθε περίπτωση, κατά την κρίση του δικαστηρίου, δεν υφίσταται κανένας λόγος υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος που να καθιστά απαγορευτική την πρόβλεψη μεταβατικών ρυθμίσεων για το ήδη υπηρετούν ιατρικό προσωπικό του ΕΟΠΥΥ.
Αποζημίωση με τόκους
Έτσι, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, έκρινε ότι η καταγγελία της σύμβασης εργασίας των εναγόντων γιατρών είναι καταχρηστική και συνεπώς άκυρη, ως αντίθετη στο δικαίωμα παροχής υπηρεσιών υγείας, στο δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης και το κράτος δικαίου. Αυτά κατοχυρώνονται ρητά στο Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο δικαίωμα στην περιουσία, στη συνταγματική αρχή της οικονομικής ελευθερίας, στην αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, καθώς και στις ρυθμίσεις του κοινοτικού και εθνικού δικαίου για την προστασία των εργαζομένων σε περίπτωση μεταβολής του εργοδότη, χωρίς επίσης να έχει τηρηθεί ο έγγραφος τύπος της απόλυσης και χωρίς να τους καταβληθεί αποζημίωση.
Για τους λόγους αυτούς, με τη δικαστική απόφαση υποχρεούται το Δημόσιο να καταβάλλει στους ενάγοντες μισθούς υπερημερίας, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της εν λόγω αγωγής μέχρι την εξόφλησή τους.
Με την ίδια απόφαση έγινε δεκτή αγωγή αποζημίωσης 5 γιατρών που υπηρετούσαν με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου στο πρώην ΕΟΠΥΥ και ταυτόχρονα ασκούσαν και επαγγελματική δραστηριότητα με τη λειτουργία ιδιωτικού ιατρείου και απολύθηκαν. Η απόλυση έγινε χωρίς να τους καταβληθεί η νόμιμη αποζημίωση, που προβλέπεται από την εργατική νομοθεσία, κατά πλήρη αντίθεση με τις διατάξεις του Συντάγματος για το δικαίωμα στην επαγγελματική ελευθερία, το δικαίωμα στην υγεία και την προστατευόμενη εμπιστοσύνη του ιδιώτη προς το κράτος.
Της Βίκυς Βετουλάκη
