Είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων που έπειτα από ψάξιμο βρήκαν αυτό που τους αρέσει και αποφάσισαν να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους, αφήνοντας πίσω μια δουλειά που δεν τους γέμιζε. Ο λόγος για την Καλαματιανή Στυλιανή Κλείδωνα. Η Στυλιανή, λοιπόν, σπούδασε Οικονομικά και δούλεψε πάνω σε αυτό το αντικείμενο, μέχρι που μια στιγμή αποφάσισε ότι δεν της ταιριάζει κι έτσι στράφηκε στην υποκριτική, τέχνη που γνώρισε τυχαία, και σχετικά μεγάλη, αλλά «κόλλησε».
Με σκληρή δουλειά και αισιοδοξία συνεχίζει στο θέατρο, ενώ πρόσφατα έκανε και κάποιες εμφανίσεις στην τηλεοπτική σειρά “Grand Hotel”. Το «Θάρρος» μίλησε με τη Στυλιανή και μας περιέγραψε το δικό της ξεχωριστό ταξίδι:
-Καλαμάτα, Πάτρα, Αθήνα… τι είναι για εσάς αυτές οι πόλεις;
Η Καλαμάτα είναι η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και από την οποία έφυγα στα 18 μου για να σπουδάσω. Είναι η πόλη που πάντα γυρίζω, εκεί ζουν οι δικοί μου, και είναι η Καλαμάτα που με έναν ιδιαίτερο τρόπο αγαπάμε.
Η Πάτρα είναι η πόλη που πήγα για να σπουδάσω Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ένας τόπος για τον οποίο μόνο καλά λόγια έχω να πω, αφού πέρασα τέσσερα υπέροχα χρόνια. Ένας σημαντικός σταθμός για μένα, και στον οποίο ακόμα κρατάω φιλίες.
Τέλος, η Αθήνα είναι η πόλη που «έχει κουμπώσει» όλο το μέσα μου. Βρέθηκα εκεί πριν από 10 χρόνια για να κάνω την πρακτική μου και να λάβω το πτυχίο μου. Συνέχισα έπειτα να εργάζομαι σε μια εταιρεία, ενώ μετά πήγα σε μιαν άλλη, εργαζόμενη πάντα στο αντικείμενο που είχα σπουδάσει.
-Η υποκριτική πώς προέκυψε;
Από τον πρώτο χρόνο που βρέθηκα στην Αθήνα και δούλευα, ένιωθα ότι κάτι δε μου πάει καλά, οπότε στράφηκα προς τα θεατρικά, κάνοντας κάποια σεμινάρια.
Θεώρησα πιο φρόνιμο να ξεκινήσω έτσι, για να είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει και μπορώ να το υποστηρίξω. Κι έτσι αποφάσισα να σπουδάσω στη Δραματική.
Βέβαια, επειδή θα σπούδαζα παράλληλα με την εργασία μου στην εταιρεία, έπρεπε να βρω μια σχολή στην οποία θα με βόλευε το πρόγραμμα σπουδών. Τη βρήκα, σπούδασα, κι αυτό ήταν η αρχή.
-Πείτε μας για την πορεία σας μέχρι σήμερα…
Ας μην κρυβόμαστε, ο κλάδος μας είναι πολύ δύσκολος στο θέμα εργασίας. Όμως, ευτυχώς, μέχρι σήμερα, μου έχει πάει καλά αυτά τα πέντε χρόνια που είμαι στο χώρο. Έχω μια μόνιμη συνεργασία με το θέατρο «Δρόμος» στην Κυψέλη, όπου ανεβάζουμε διάφορα έργα. Τα σκηνοθετεί ο Μανώλης Μαύρος, στον οποίο ανήκει το θέατρο, αλλά δίνει και χώρο σε νέα παιδιά. Οπότε υπάρχει μια στέγη και για αυτές τις παραστάσεις.
Επίσης, έχω μια συνεργασία με το θέατρο “Eliart” και παίζω σε διάφορες παραστάσεις τους. Tο χειμώνα ήταν η «Επιστροφή στο Φόνο» της Αγκάθα Κρίστι. Μάλιστα, είχαμε έρθει και στην Καλαμάτα. Ακόμα, ήμουν στα «39 Σκαλοπάτια», και επίσης είχαμε παίξει στην Καλαμάτα. Επιπλέον, έχω παίξει σε διάφορα παιδικά θέατρα, όπως στο Λαμπέτη, στο Τόπος Αλλού.
-Η εμφάνιση στο Grand Hotel πώς προέκυψε και πώς σας φάνηκε;
Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αφού δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση. Το άσχημο ήταν ότι αγχώθηκα στην αρχή, γιατί σαν επαγγελματίας θέλω το αποτέλεσμα να είναι άρτιο, κι έτσι δε χάρηκα όσο θα ήθελα όλες τις μέρες των γυρισμάτων.
Η εμφάνιση προέκυψε μέσα από βιογραφικό που είχα στείλει. Συνάντησα τον κ. Βασιλειάδη που σκηνοθετεί τη σειρά, κι αφού συμφωνήσαμε, εμφανίστηκα.
-Τι σας άφησε η τηλεόραση; Είναι ένας χώρος που θα θέλατε να μείνετε; Και τελικά, είναι αυτή που κάνει έναν ηθοποιό αναγνωρίσιμο;
Μου άρεσε. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η τηλεόραση, καλώς ή κακώς, ανοίγει κάποιες πόρτες θεατρικά. Αν είσαι καλός, εργατικός, συνεπής και αγαπάς αυτό που κάνεις, θα σου δώσει την ευκαιρία για το θέατρο, από το να παλεύεις μόνος σου χωρίς να σε ξέρει κάποιος.
Είναι γεγονός ότι μέσα από την τηλεόραση μπαίνεις σε κάθε σπίτι και το κοινό σε γνωρίζει. Μετά είσαι πιο οικείος στα μάτια του, κι έτσι ίσως πιο εύκολα θα έρθει να σε δει και στο θέατρο. Το ένα βοηθά το άλλο.
-Στην Αθήνα ο κόσμος βλέπει θέατρο;
Σίγουρα ναι, απλά οι περισσότεροι πάνε στα «εμπορικά» θέατρα, με τους πιο τηλεοπτικούς ηθοποιούς, αφού, όπως σας είπα, τους αναγνωρίζουν ευκολότερα.
Θα έρθει, όμως, ο κόσμος και σε ένα μικρότερο θέατρο. Εχει κι αυτό το δικό του κοινό, και για μένα είναι κάτι σημαντικό.
-Σας ακούω ευχαριστημένη γενικότερα…
Ναι, είμαι ευχαριστημένη, παρά τις δυσκολίες και τα άγχη που έχει αυτός ο χώρος.
-Ένας νέος ηθοποιός μπορεί να ζήσει σήμερα από αυτή τη δουλειά;
Είναι γεγονός ότι είμαστε πάρα πολλοί ηθοποιοί. Σκοπός σαφώς του καθενός είναι να ζει από το θέατρο. Υπάρχουν κάποιες παραγωγές που σου επιτρέπουν να ζεις από αυτό, αλλά κατά βάση είναι δύσκολο.
Από μια δουλειά στο θέατρο δεν μπορείς να ζήσεις, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα, αυτή τη στιγμή που είμαι νέα σχετικά στο χώρο, έχω κάνει 15 παραστάσεις αυτά τα πέντε χρόνια.
-Δηλαδή, τώρα σε πόσες παραστάσεις είστε; Και πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Είμαι παράλληλα σε τρεις παραστάσεις, κι έτσι μπορώ να βιοπορίζομαι. Μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αλλά εγώ το θεωρώ πολύ δημιουργικό και μου αρέσει.
Είσαι ουσιαστικά σε ένα τρένο που σε πάει αυτό, ασχέτως αν στην αρχή φαίνεται πολύ αγχωτικό. Με ένα μαγικό τρόπο συμβαίνει!
-Τα σχέδιά σας;
Είμαι σε κάποιες συζητήσεις, όμως ακόμα δεν μπορώ να αποκαλύψω κάτι, πάντως είναι όλα καλά!
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
