Ένα ακόμα ξεχωριστό εργαστήριο προστέθηκε στον πεζόδρομο της Κουτσομητοπούλου
Με το που τελείωσε τις σπουδές της στα οικονομικά διορίστηκε σε τράπεζα, μια δύσκολη δουλειά με πίεση, με την ίδια να νιώθει ότι δεν τη γεμίζει, να ψάχνει διεξόδους και να βρίσκει τελικά αυτό που της αρέσει, έχοντας ωστόσο κάποιους ενδοιασμούς για το αν θα πρέπει να αφήσει κάτι σχετικά σίγουρο για ένα ρίσκο.
Τελικά, πήρε το ρίσκο, έφυγε από μια δουλειά που δεν την ικανοποιούσε και αποφάσισε να κάνει ένα όνειρό της πραγματικότητα…
Η παραπάνω περιγραφή ταιριάζει σίγουρα σε πολλά άτομα, όμως, δυστυχώς, λίγα είναι αυτά που τολμούν να τα «τινάξουν όλα στον αέρα» και να ρισκάρουν για μια τρέλα.
Μια τέτοια περίπτωση είναι η Μαρίνα Αδαμοπούλου, η οποία για χρόνια εργαζόταν στον τραπεζικό χώρο και έπειτα από σκέψεις, αλλά παράλληλα παίρνοντας εφόδια για να αισθάνεται περισσότερο σίγουρη, γύρισε σελίδα και έφτιαξε το ADAMA, ένα εργαστήριο που δημιουργεί προϊόντα από δέρμα στον πεζόδρομο της Κουτσομητοπούλου.
Η κα Αδαμοπούλου μάς υποδέχθηκε στο εργαστήριό της, με ένα βινύλιο να παίζει στο πικάπ, τη μυρωδιά από δέρμα να κυριαρχεί στο χώρο και την ίδια ήρεμη και αθόρυβη να φτιάχνει εκείνη τη στιγμή μια θήκη για κινητό.
-Πείτε μας ποια είστε…
Ονομάζομαι Μαρίνα Αδαμοπούλου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, μέσα στα δέρματα και τις κόλλες, αφού οι παππούδες μου ήταν υποδηματοποιοί στου Ψυρρή. Ήθελα να σπουδάσω στην Καλών Τεχνών, αλλά τελικά ακολούθησα τον συνηθισμένο για την ηλικία μου τότε δρόμο των πανελληνίων. Βρέθηκα, λοιπόν, στην Κοζάνη, όπου σπούδασα Χρηματοοικονομικά. Στη συνέχεια κατάφερα να μπω στον τραπεζικό κλάδο και να δουλέψω για 18 περίπου χρόνια σε τράπεζα.
-Από μικρή, λοιπόν, μέσα στα δέρματα με ένα κενό… Πώς επέστρεψαν;
Ενώ εργαζόμουν στην τράπεζα παρακολούθησα τη σχολή υποδηματοποιίας του Απόστολου Κουλουμάση. Όταν τελείωνα με τη δουλειά μου, έπαιρνα το τρένο και πήγαινα εκεί μέχρι το βράδυ. Είχε πολύ ενδιαφέρον και ουσιαστικά ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Βέβαια, το παπούτσι είναι ένα δύσκολο αντικείμενο, αλλά αυτό το κάνει να έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον.
-Κι ενώ εργάζεστε στην τράπεζα το μυαλό σας ήταν ήδη αλλού;
Ναι, και έψαχνα με ποιον τρόπο θα τα καταφέρω, αφού ήθελα να έχω μια σιγουριά. Κάπου εκεί γνωρίζω και το σύζυγό μου, Γιάννη Παπαθεοδωρίδη, που διατηρούσε τότε στην Καλαμάτα κατάστημα με εμπόριο υποδημάτων.
Στη συνέχεια ζήτησα και πήρα μετάθεση από την Αθήνα στη Μεσσήνη και ακολούθως στην Καλαμάτα, ενώ ξεκίνησα δειλά δειλά να φτιάχνω κάποια σανδάλια, τα οποία έδινα στο μαγαζί του συζύγου μου, το οποίο ήδη είχε μετονομάσει σε «Σανδάλια στη Στοά».
Από το άγχος της δουλειάς παθαίνω ένα αυτοάνοσο και κάπου εκεί κάτι γυρίζει μέσα μου και αποφασίζω ότι πρέπει να κάνω κάτι άλλο. Έτσι ξεκινάω να πάρω επάρκεια στα Παιδαγωγικά για να μπορώ να διδάξω αν θέλω στην εκπαίδευση, ενώ συνέχισα κάνοντας μεταπτυχιακό στην Εγκληματολογία.
Κάποια στιγμή βρέθηκα στη Σχολή Κεραμικής εδώ στην Καλαμάτα και ο εκπαιδευτής Ηλίας Χριστόπουλος μου είπε ότι δε θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του να κάνει μια δουλειά που δεν τον κάνει ευτυχισμένο.
Αυτό ήταν… Κάπου εκεί αποφάσισα ότι θα τα αλλάξω όλα και θα ασχοληθώ με κάτι που κάνει κι εμένα ευτυχισμένη. Μάλιστα, είχα τη στήριξη όλων των κοντινών μου ανθρώπων.
Επίσης, είχα την τύχη πριν από κάποιους μήνες η τράπεζα να μας δώσει τη δυνατότητα να φύγουμε με εθελουσία. Κι έτσι έκλεισε ο κύκλος «τράπεζα» για μένα και ξεκίνησε το «ADAMA».
-Σημαίνει κάτι το ADAMA;
Είναι τα αρχικά από το ονοματεπώνυμό μου, όπως και «το αντάμα», που είναι το μαζί. Σκοπός μου είναι να γίνουν στο εργαστήριο κάποια μαθήματα ή ακόμα και με τουρίστες να κάνουμε μαζί κατασκευή σανδαλιών.
-Μιλήστε μας για το ξεκίνημα του ADAMA…
Όταν νοίκιασα αυτόν το χώρο δεν ήξερα ακριβώς τι θέλω να φτιάχνω, το σίγουρο ήταν ότι θα είναι κάτι από δέρμα.
Σκέφτηκα, ας πούμε, να φτιάχνω και παπούτσια, αλλά δυστυχώς εδώ υπάρχει το θέμα των υλικών. Στην Καλαμάτα δε θα έβρισκα υλικά, ενώ και online δεν τα βρίσκεις εύκολα, αφού δεν έχουν e-shop.
Επειδή, όμως, μου αρέσει να δοκιμάζω διάφορα πράγματα, ξεκίνησα με τις τσάντες και παράλληλα δοκίμαζα κι άλλα αξεσουάρ. Έφτιαξα, δηλαδή, μπρελόκ, τσαντάκια για κινητά και συνεχίζω.
-Μυρίζει δέρμα ο χώρος… Πώς γίνεται η κατασκευή;
Όλα γίνονται στο χέρι. Τα πατρόν, το κόψιμο των δερμάτων, το ράψιμο, εδώ υπάρχουν δέρματα που έχω πάρει από την Ιταλία, κάποια άλλα βακέτες από την Κρήτη, κι όλα είναι μοσχάρι χωρίς χημικά.
Πρώτα, λοιπόν, είναι η ιδέα. Έπειτα το σχεδιάζω και φτιάχνω το πατρόν και μετά κόβω το δέρμα.
Το κάθε προϊόν που δημιουργώ είναι διαφορετικό. Άλλωστε, είναι σχεδόν απίθανο να φτιάξεις, ας πούμε, μια τσάντα με το χέρι και να μην έχει μια διαφορά με την προηγούμενη, αλλά αυτό είναι και που μου αρέσει.
Γενικότερα μου αρέσουν το μίνιμαλ και οι απλές γραμμές, αλλά πάντα με καλά υλικά.
-Πού βρίσκει κάποιος τα προϊόντα σας;
Αυτή τη στιγμή δεν έχω αποθέματα προϊόντων, οπότε οι περισσότεροι που παραγγέλνουν τα έχουν δει στο Instagram, μου στέλνουν και μου τα ζητούν. Κάποια λίγα υπάρχουν στο κατάστημα «Σανδάλια στη Στοά», ενώ επίσης προϊόντα μου έχω δώσει σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο.
-Στον πεζόδρομο Κουτσομητοπούλου βρεθήκατε τυχαία; Πώς είναι η καθημερινότητα εδώ;
Βασικά όλα ξεκίνησαν μόλις είδα το συγκεκριμένο μαγαζί που ήταν ξενοίκιαστο. Το έβλεπα με το «ενοικιάζεται» και φανταζόμουν να ανοίξω εδώ το εργαστήριό μου.
Το έχω κάνει όπως το φανταζόμουν, ένας μίνιμαλ ψυχρός χώρος, με θερμά υλικά και αντικείμενα που θα κατασκευάζω.
Όσοι περνούν απέξω αντιλαμβάνονται ότι εδώ δεν είναι κατάστημα, όμως τους κάνει εντύπωση το δέρμα και σταματούν.
Ο πεζοδρόμος θέλω να πω ότι θέλει λίγη προσοχή, αφού θεωρώ ότι είναι παραμελημένος σε θέματα καθαριότητας. Κυρίως, όμως, υπάρχει πρόβλημα με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που περνούν ασταμάτητα, ασχέτως αν είναι πεζόδρομος.
Θεωρώ ότι επειδή εδώ λειτουργούν τόσες ξεχωριστές επιχειρήσεις, ακόμη και ο ίδιος ο Δήμος θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει τουριστικά, σαν Art Street, χωρίς μάλιστα να του στοιχίσει και κάτι.
-Ποια τα σχέδιά σας;
Θα ήθελα να συνεχίσω αυτό που κάνω τώρα. Μου αρέσει πολύ. Θέλω να έχω σίγουρα τα δικά μου σχέδια και το ADAMA να είναι αναγνωρίσιμο. Επίσης, να έχω το δικό μου e-shop, που είναι σε φάση υλοποίησης, και γενικά να μπορώ να ζήσω μόνο από αυτό το επάγγελμα.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
