Το Τρέιλερ Ελεύθερης Έκφρασης «Ουέικφηλντ» ετοιμάζεται για νέα καλλιτεχνικά ταξίδια…
Είχα ακούσει για ένα πολύ ιδιαίτερο “φεστιβάλ” ποίησης σε ένα μικρό ορεινό χωριό, με το μαγευτικό όνομα Δρυόπη. Φέτος, μάλιστα, είχαμε πει με τη φίλη Γεωργία που μου μίλησε γι’ αυτό, να το επισκεπτόμουν, αλλά ο Αύγουστος πέρασε χωρίς να το(ν) καταλάβουμε και η αβέβαιη φευγαλέα “υπόσχεση” δεν τηρήθηκε (αυτή τη φορά). Ποιός έχει την υπομονή να περιμένει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι όμως; Εγώ πάντως όχι και ευτυχώς, γιατί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, έστω και τηλεφωνικά, τον Δημήτρη Χιλλ και όσα δημιουργεί, αλλά και κάποια από αυτά που σκέφτεται, με ορμητήριο αυτή τη μικρή γωνιά της Μάνης.
Ο ίδιος προέρχεται από μια ευρύτερα γνωστή κοσμοπολίτικη και μεγάλη οικογένεια, με τα επτά συνολικά αδέλφια μεγαλωμένα με εναλλακτικό βιωματικό και ελεύθερο τρόπο -έστω κι αν το απώτερο όνειρο της μητέρας Νίκης, για τη δημιουργία οικολογικής κοινότητας δεν ευοδώθηκε. Το αγρόκτημα στη Δρυόπη πάντως είναι σε αυτή την κατεύθυνση, καθώς όπως μεταξύ αστείου και σοβαρού, λέει ο Δημήτρης, η οικογένειά του αποτελεί από μόνη της ένα χωριό και όταν συγκεντρώνονται όλοι, ζωντανεύει, ενώ οι δράσεις που γίνονται εκεί το καλοκαίρι το κάνουν σημείο αναφοράς για περισσότερο κόσμο. Βρίσκεται σε ένα καταπράσινο περιβάλλον με μοναδικούς γείτονες (σε απόσταση μη οπτικής επαφής) ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τσοπάνων (τη δεκαετία του 1960 το χωριό εγκαταλείφθηκε και το μόνο που το θυμίζει είναι καμιά δεκαριά ερειπωμένα σπίτια). Ένα χτήμα με πέτρες και φραγκόσυκα μεταμορφώθηκε, σχεδόν αποκλειστικά με προσωπική δουλειά, σε έναν μικρό παράδεισο…
Από το 2007, ήδη 18 χρόνια, ο Δημήτρης Χιλλ αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί, ενώ πριν από τρία χρόνια ένα λογοτεχνικό διήμερο άνοιξε νέους ορίζοντες. Στο επίκεντρο βρίσκεται το «Τρέιλερ Ελεύθερης Έκφρασης Wakefield», ένα διπλό συρόμενο όχημα μεταφοράς αλόγων που μεταμορφώθηκε με μαγικό τρόπο, λες, σε σκηνή! Το όνομα επιλέχθηκε από το αγαπημένο του ανάγνωσμα και τον ήρωα του Ναθάνιελ Χόθορν, πριν συνειδητοποιήσει ότι «Ουέικφηλντ» σημαίνει πεδίο αφύπνισης… Στην πρώτη εκείνη εκδήλωση η αδελφή του και γνωστή ηθοποιός, Σοφία Χιλλ, διάβασε το ομώνυμο διήγημα και ακολούθησε συζήτηση με το κοινό, με επίκεντρο το ερώτημα γιατί ο κος Ουέικφηλντ εξαφανίστηκε χωρίς προφανή λόγο για 20 χρόνια;
Έκτοτε το αναλόγιο στο ατμοσφαιρικό “Wakefield” με τα ηλιακά φωτάκια και τις όμορφες περικοκλάδες είναι ανοικτό όλες τις Τετάρτες του Αυγούστου, φιλοξενώντας απαγγελίες ποιημάτων, αναγνώσεις κειμένων, θεατρικά και σκετς, τραγούδια ή ό,τι άλλο θέλει να μοιραστεί ο καθένας και μάλιστα είναι …υποχρεωτικό, με τους απροετοίμαστους να ανεβαίνουν για να διαβάσουν έστω και τις λίγες γραμμές ενός χαϊκού από το διαθέσιμο καλάθι με τα βιβλία. Ακόμη και ο Βίκτωρ, ένα από τα άλογα του Δημήτρη ανεβαίνει στη σκηνή, απολαμβάνοντας τη διαδικασία και το χειροκρότημα! Μερικές φορές, και στο μέλλον ίσως γίνεται συχνότερα, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα ότι το «Wakefield» είναι κινητό, η ποίηση του Δημήτρη Χιλλ και των φίλων του ταξιδεύει…
«Δίχως άλογο» κάτω από τα άστρα και προς ηχογράφηση
Το φετινό καλοκαίρι οι εκδηλώσεις και οι προοπτικές μεγάλωσαν. Στις 25 Αυγούστου 2025 παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο κοινό στο θεατράκι της Δρυόπης ο κύκλος τραγουδιών, που έγραψε ο Δημήτρης Χιλλ, «Δίχως άλογο» αφιερωμένος στον Σαγιάλ, το άλογό του που έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια (το όνομά του σημαίνει δέντρο στη μέση της ερήμου). Ο Γιώργος Καλούδης έπαιξε τσέλο και λύρα, η Ρουθ Χιλλ κανονάκι, ο Δημήτρης Ζέρβός ντραμς και κρουστά και ο Δημήτρης με τη Σοφία Χιλλ τραγούδησαν. «Δε χτύπησε κινητό ούτε σηκώθηκε για καταγραφή, αλλά ο κόσμος πήρε μαζί του την εμπειρία και τη μουσική», λέει με ικανοποίηση ο δημιουργός για αυτή τη βραδιά, που έγινε σε ένα περιβάλλον υποβλητικό κάτω από τα άστρα, διήρκεσε σχεδόν μιάμιση ώρα, με την ερμηνεία 16 τραγουδιών, τα οποία μίλησαν στην ψυχή των παραβρισκομένων, αλλά προβλημάτισαν κιόλας. Είναι λίγο θλιβερά παραδέχεται ο Δημήτρης, καθώς μοιράζεται λίγους στίχους μαζί μας: “έλα μαζί μου για να πάμε πιο βαθιά τη θλίψη μας να βρούμε” και “πόση σοφία κουβαλάει ένα παιδί και πώς τη χαραμίζει”.
Η ποίηση και η μουσική ήταν πάντα στη ζωή του Δημήτρη, αλλά είχε διαπιστώσει την αδυναμία να γράψει τραγούδια, ένα …κάστρο που έχει πέσει εδώ και πέντε χρόνια, ανοίγοντας ένα νέο κύκλο δημιουργίας. Βασισμένη στο σάζι, που είναι το όργανο των τροβαδούρων της Ανατολής και των ασίκηδων, η μουσική του Δημήτρη μετακινήθηκε, δυτικότροπα, χωρίς να έχει ανατολίτικο ηχόχρωμα, προσεγγίζοντας τα έντεχνα ακούσματα. Στα πλάνα είναι η συλλογή «Δίχως άλογο» να ηχογραφηθεί το Δεκέμβριο, χωρίς όμως αυτό να είναι αυτοσκοπός για τον Δημήτρη Χιλλ. «Χαίρομαι γιατί πήραν το δρόμο τους και τα τραγούδια μου, αλλά αυτό που μου αρέσει είναι να παίζονται στο Wakefield. Η πραγματική μου απόλαυση είναι να παίζονται ζωντανά στη φύση. Γι’ αυτό προτιμώ και να λέω όχι ποιητικές βραδιές, αλλά ποίηση στη φύση», εξηγεί ο ίδιος, ενώ ιδιαίτερα ενθαρρυμένος από την ανταπόκριση, σκέφτεται πολύ σοβαρά να «ανοίξουν» οι εκδηλώσεις και με άλλες καλλιτεχνικές και πνευματικές δράσεις, αλλά και σε μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών-φίλων. Η εκδήλωση της 25ης Αυγούστου απέδειξε ότι η υποδοχή και η φιλοξενία λειτούργησαν ομαλά, η σκηνή μεγάλωσε, αλλά και οι θέσεις αυξήθηκαν κοντά στις 100, προσθέτοντας αχυρόμπαλες δίπλα στα διαζώματα του μικρού πέτρινου θεάτρου! Έτσι, ο Δημήτρης Χιλλ σκέφτεται για του χρόνου και για το μέλλον περισσότερες συναυλίες, ερασιτεχνικό θέατρο, παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, παραστάσεις καραγκιόζη κ.α., αλλά και τη σύσταση πολιτιστικού και λαογραφικού συλλόγου, ιππικού ομίλου, ακόμα και ενός μικρού εκδοτικού οίκου, με “μαγιά” υλικό για βιβλία δικά του και φίλων που έχουν συγκεντρωθεί…
Ο Δημήτρης Χιλλ έχει κυκλοφορήσει τέσσερα δικά του βιβλία, τις ποιητικές συλλογές «Ωραιότητα» το 2004από τις εκδόσεις «Ιωλκός» και «Κιθαιρώνας» (2018, εκδ. Άγρας) και τα πεζά «Γκεμπελία» (πρόκειται για το όνομα ορεινής φυλήςκαι αφορά αναμνήσεις από τα ταξίδια του στην έρημο Σινά) το 2016, και το πιο καινούργιο το 2020 «Το καΐκι», αμφότερα από τις εκδ. Άγρας.
Η ποίηση μοιάζει να είναι η ίδια η ζωή του Δημήτρη Χιλλ, όπως κάποια καλοκαιρινή μέρα που έμεινε έκθαμβος αφήνοντας στην άκρη τις δουλειές για να απολαύσει μαζί με τη μητέρα του μια βραδιά που το φεγγάρι πρόβαλε πάνω από το κυπαρίσσι της αυλής, στεφανώνοντάς το με φως και ασημίζοντας ταυτόχρονα τη θάλασσα στο βάθος…
Σινά ή Δρυόπη…
Παρ’ ότι η φύση αποτέλεσε κεντρικό στοιχείο για όλη την οικογένεια Χιλλ, ο τόπος που καθόρισε τον Δημήτρη, είναι το όρος Σινά, η ζωή των μοναχών και των Βεδδουίνων. Ήταν 12 χρονών όταν βρέθηκε στο ιερό βουνό της Αιγύπτου για ένα θρησκευτικό προσκύνημα με την οικογένειά του και επέστρεφε εκεί με κάθε ευκαιρία. Ξαναπήγε ένα χρόνο μετά για ένα μήνα και στα 14 για έναν χρόνο και για άλλο ένα χρόνο αυτόνομα σε ηλικία 20 ετών. Συμμετείχε στις λειτουργίες και στην τράπεζα του μοναστηριού, στις δουλειές στα μετόχια, όπως το άνοιγμα πηγαδιών, το χτίσιμο οικημάτων και μαντρών, οι καλλιέργειες και η συγκομιδή, ελιών ή άλλων καρπών, ανάλογα με την εποχή, η εκπαίδευση των καμηλών.
Επί χρόνια βίωνε έναν διχασμό, πιστεύοντας ότι ο προορισμός του ήταν να ξαναγυρίσει εκεί, ωστόσο η τελευταία επίσκεψη το 2019 που ήταν με σκοπό να μείνει μόνιμα στην περιοχή του Σινά, αποδείχθηκε σκέτη απογοήτευση και η εικόνα που αποκόμισε θλιβερή, ενώ παρακολουθεί με ανησυχία τα πολιτικά γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω από τη Μονή του Σινά. Διαπίστωσε ότι η τεχνολογία έχει αλλοιώσει την απλή ζωή και αλλοτριώσει τους ανθρώπους. Οι ηλεκτρικές γεννήτριες πετρελαίου κάλυπταν την ηρεμία της ερήμου, στις σκηνές των Βεδδουίνων εξέχουν κεραίες, οι οθόνες έχουν αιχμαλωτίσει τους ντόπιους, με τα παιδιά τους να τσεκάρουν κάθε τόσο τα κινητά τους που φόρτιζαν…
Όχι ερημίτης
Τίποτα δεν μου λείπει από την πόλη και τίποτα δεν με δυσκολεύει, αποκρίθηκε αυτοματικά στα δύο αυτονόητα ερωτήματα ο Δημήτρης Χιλλ, σχετικά με την απόφασή του να ακολουθήσει τον δικό του τρόπο ζωής σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Για τον ίδιο δεν υπάρχει μοναξιά ή ρουτίνα στη Δρυόπη. Κάθε πρωί που ανοίγει τα μάτια του και την πόρτα του σπιτιού του ο Δημήτρης νοιώθει ότι βλέπει κάτι καινούργιο και θαυμάζει με την ίδια έκπληξη και ένταση την ομορφιά που τον περιβάλλει. Το αίσθημα της βαρεμάρας του είναι άγνωστο, καθώς άλλωστε είναι πολύ απασχολημένος με τη φροντίδα των αλόγων του, τις καθημερινές εργασίες και τις δημιουργικές του ασχολίες “πάντα αφήνω κάτι που δεν προλαβαίνω” εξηγεί χαρακτηριστικά. Ίσως κάποιοι παρεξηγούν, αλλά ο Δημήτρης δεν είναι ερημίτης, και η απόφαση του να ζήσει μόνιμα στο Σινά δεν ήταν για να γίνει ασκητής, αλλά για περισσότερη κοινωνικότητα που δεν είχε μένοντας στη Μάνη. Πάντως μέσα από εκείνη την αρνητική εμπειρία συνειδητοποίησε ότι το σπίτι στη Δρυόπη είναι πράγματι ο δικός του παράδεισος και έκτοτε διαμένει εκεί με όλη του την καρδιά. «Αν τα όνειρά σου είναι μικρά μπορείς να τα πραγματοποιήσεις, αν έχεις όμως πολύ μεγάλες προσδοκίες τότε θα απογοητευτείς” αποφαίνεται ο Δημήτρης, ενώ στα «κέρδη του» συγκαταλέγει ότι στη φύση δεν μπορείς να έχεις ύφος, να παριστάνεις κάποιον και δεν ακολουθείς τεχνητές συμβάσεις, είσαι καθαρά ο εαυτός σου.
Ο ίδιος διαπιστώνει ότι η φύση λείπει από τους περισσότερους ανθρώπους, όμως πιστεύει ότι δεν ξέρουν ότι μπορούν να κάνουν ένα ανάλογο βήμα αλλαγής, καθώς είναι «τοξινωμένοι από την πόλη» και χρειάζεται τουλάχιστον ένας χρόνος για να αφήσουν πίσω το θόρυβο, τις πλασματικές ανάγκες και εξαρτήσεις, με τις οποίες τους έχει εμποτίσει ο αστικός τρόπος ζωής!
Συμβαίνει πολλές φορές οι άνθρωποι να επιλέγουν τη φύση για να απομακρυνθούν από τον κόσμο, αλλά αυτή δεν είναι η περίπτωση του Δημήτρη Χιλλ. «Μακάρι να έχουμε αγάπη προς τον άνθρωπο. Δεν μου αρέσει όταν λένε ότι καλύτερα συνεννοείσαι με τα ζώα. Πρώτα απ’ όλα είναι ο άνθρωπος», τονίζει ο ίδιος.
Κατασκευές οργάνων και ξυλογλυπτική…
Η κατασκευή οργάνων είναι μια από τις ικανότητες του Δημήτρη Χιλλ. Τέχνη που γνώρισε και επέλεξε να κάνει από πολύ νεαρή ηλικία, εκκινούμενος από το ενδιαφέρον του για το μπουζούκι και τον ήχο του (αν και μουσικά τελικά τον κέρδισε το σάζι). Μαθήτευσε σε ηλικία 18 χρονών στη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσε εκείνο τον καιρό η οικογένεια, σε έναν από τους κορυφαίους μάστορες, τον Γιάννη Αλεξανδρή, ο οποίος κατάλαβε τη διάθεση του πιτσιρικά να μάθει την τέχνη. Έτσι, περνώντας απ’ όλα τα στάδια της παραδοσιακής μαθητείας, όπως …σκούπισμα, καφέδες και άλλες αγγαρείες, ο Δημήτρης έμαθε να φτιάχνει παραδοσιακά έγχορδα όργανα (μπουζούκια, λαούτα, μπαγλαμάδες, λύρες, σάζια κ.α.). Συνολικά υπολογίζει ότι έχει φτιάξει μερικές δεκάδες όργανα, τα οποία έχουν ταξιδέψει σε διάφορες χώρες του κόσμου. Μέσα από τη κατασκευή των οργάνων ο Δημήτρης έμαθε να φτιάχνει και ξύλινα καλλιτεχνήματα και μοναδικά παιχνίδι, τα οποία διέθετε στο παρελθόν σε εκθέσεις και μπαζαάρ.
Μια νυχτερινή βόλτα με άλογο είναι το παν…
Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τον Δημήτρη Χιλλ είναι η αγάπη για τα άλογα, η οποία …προήλθε από την αγάπη του για τις καμήλες, τα ζώα που γνώρισε και θαύμασε στο Σινά. Κι επειδή καμήλες ήταν δύσκολο να αποκτήσει στην Ελλάδα, «δέχθηκε» ως κοντινή εναλλακτική τα άλογα, με τα οποία άρχισε να δένεται, φτάνοντας πλέον σε πραγματική λατρεία. Οι καμήλες είναι γάτες και τα άλογα σκύλοι, αποφαίνεται, θέλοντας να δώσει από τη μια τα στοιχεία ανεξαρτησίας που έχουν οι πρώτες, παρ’ ότι εκπαιδεύονται. Με τα άλογα η σύνδεση μπορεί να φτάσει σε απαράμιλλο επίπεδο και λειτουργεί η 6η αίσθηση, όταν φτάνουν άλογο και αναβάτης να λειτουργούν σαν ένα. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται να περάσουν 5-6χρόνια κι αν-σε όποιον συμβεί…
Εν τέλει, «η ποίηση, η μουσική, η ομορφιά, η φύση, όλα είναι πολύ ωραία, αλλά το να παίρνεις το άλογό σου και πας μια βραδινή βόλτα, αυτό δε συγκρίνεται με τίποτα άλλο!» εκμυστηρεύεται ο Δημήτρης…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
