Ένας μονόλογος γνωριμίας αντί προλόγου, και μετά η κουβέντα μας, με τον Ιατρό και Πλοίαρχο ε.α. Γιώργο Κούβελα.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Σίδνεϊ-Αυστραλίας από υπέροχους Έλληνες γονείς, τον Γιάννη και τη Χρυσούλα Κούβελα. Αποφοίτησα ως ιατρός από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ταυτόχρονα με την εκπαίδευσή μου στη Στρατιωτική Ιατρική σχολή ΣΣΑΣ, όπου αποφοίτησα στο βαθμό του Σημαιοφόρου Ιατρού ΠΝ.
Ειδικεύτηκα στην Παθολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην Γ´ Πανεπιστημιακή Παθολογική κλινική. Μετεκπαιδεύτηκα στις λοιμώξεις στο Πανεπιστήμιο Ludwig Maximilian του Μονάχου, στη Γερμανία.
Διετέλεσα Διευθυντής της Β΄ Παθολογικής Κλινικής στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Αποστρατεύτηκα οικειοθελώς με το βαθμό του Πλοιάρχου του Πολεμικού Ναυτικού το 2022, μετά από περίπου 35 χρόνια ενεργού υπηρεσίας.
Σήμερα, ασχολούμαι με την εποπτεία και τη διαχείριση μονάδων φροντίδας ηλικιωμένων. Η υπέροχη σύζυγός μου είναι η Αμαλία Αλεξοπούλου, MD, Δερματολόγος-Αφροδισιολόγος, Διευθύντρια του Δερματολογικού Τμήματος και Επικεφαλής του Κέντρου Αισθητικής Δερματολογίας σε υπερσύγχρονο ιδιωτικό νοσοκομείο στην Khobar, Σαουδική Αραβία. Είμαστε ευλογημένοι που έχουμε μια υπέροχη κόρη, τη Μελίνα Κούβελα».
Να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από τη μακρινή Αυστραλία;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Σίδνεϊ, το 1970,όπου πήγαινα σε αυστραλέζικο σχολείο. Στην Ελλάδα ήρθαμε όταν ήμουν έντεκα χρονών, όλη η οικογένεια. Έχω έναν αδελφό μεγαλύτερο πέντε χρόνια και μια αδελφή μικρότερη τρία χρόνια. Γυρίσαμε λοιπόν στην Ελλάδα, έχοντας την Αθήνα ως βάση μας, το 1981. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες εικοσιπέντε χρόνια στην Αυστραλία, όπως και πολλοί Έλληνες εκείνη την εποχή. Ο πατέρας μου είναι από το Μαυρομμάτι Παμίσου και η μητέρα μου από την Εύα, το Ναζήρι που το έλεγαν παλαιοτέρα. Η μητέρα μου ήταν δασκάλα, τελείωσε το Αρσάκειο στην Αθήνα και ο πατέρας μου τη Σχολή Αστυφυλάκων, αξιωματικός τότε. Με το που τελείωσαν τις σχολές τους έμειναν πολύ λίγο στην Ελλάδα και μετά έφυγαν στην Αυστραλία.
Στην ουσία τα παιδικά τρυφερά σου χρόνια ήταν στην Αυστραλία, οι επαφές σου με την Ελλάδα;
Κοίτα, ήμουν μέχρι έντεκα χρονών στην Αυστραλία, όμως τα καλοκαίρια ερχόμασταν στην Ελλάδα, στο χωριό Μαυρομμάτι και στην Εύα, στους παππούδες και στις γιαγιάδες. Μπούκα, στην παραλία, η κλασική εικόνα με τους παππούδες, υπέροχες στιγμές. Είχαμε το πατρικό του πατέρα στο Μαυρομμάτι, της μητέρας μας στην Εύα κι αναλόγως περνούσαμε τα καλοκαίρια μας. Μετά, όταν ήρθαμε πλέον μόνιμα στην Ελλάδα συνεχίσαμε το ίδιο μοντέλο, το οποίο δεν σταμάτησε ποτέ. Τα εξοχικά – πατρικά, έχουν ανακαινιστεί με βάση την αγάπη που έχουμε για τον τόπο. Σε αυτή τη φάση σήμερα, η βάση μας είναι το πατρικό της μητέρας μου στην Εύα.
Το ναυτικό και η ιατρική πως μπήκε στη ζωή σου, αυτό ήθελες;
Όταν οι γονείς πήγαν στην Αυστραλία, στην αρχή δούλευαν δυο-τρεις δουλειές. Η μητέρα μου τα απογεύματα δούλευε και σαν δασκάλα. Τότε δεν υπήρχαν Έλληνες δάσκαλοι αποσπασμένοι στην Αυστραλία. Η μητέρα μου λοιπόν ήταν ιδιωτική δασκάλα που εκπαίδευε τα παιδιά στα ελληνικά και είχε εκπαιδεύσει παρά πολλά παιδιά, μέχρι που έφτιαξε και το πρώτο ιδιωτικό φροντιστήριο-σχολειό ελληνικών στην Αυστραλία.
Τώρα, για το πώς μπήκε η ιατρική στη ζωή μου, καλό ερώτημα. Ο πατέρας μου, δυστυχώς, μετά από κάποια χρόνια στην Αυστραλία έπαθε ένα εργατικό ατύχημα και υπέστη ακρωτηριασμό της δεξιάς άκρας χείρας και συνάμα, τραυματισμό στο αριστερό χέρι. Ο αδελφός μου είχε γνωρίσει τον πατέρα μου με τα δυο του χέρια, εγώ όμως γεννήθηκα το ‘70 κι ο πατέρας μου είχε ήδη πάθει το ατύχημα δυο χρόνια πριν. Δεν γνώρισα τον πατέρα μου με τα δυο του χέρια. Παρ όλα αυτά δεν στερήθηκα τίποτα, όμως αυτό μου δημιούργησε την ανάγκη, το λέω απλοϊκά, να «θεραπεύσω» τον πατέρα μου, όταν μεγαλώσω, να γίνω δηλαδή γιατρός. Τότε ήταν που μου μπήκε η ιδέα να γίνω γιατρός, για να κάνω καλά τον πατέρα μου.
Τρυφερό και όμορφο μου ακούγεται, έρχεστε Ελλάδα, νέα ζωή;
Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα ήμουν 11 χρονών, ουσιαστικά ξεκίνησα από την πρώτη Γυμνασίου. Τα ελληνικά μου ήταν καλά λόγω της μητέρας μου που ήταν δασκάλα. Όταν πήγα σχολείο με βοήθησαν πολύ τα αρχαία ελληνικά, δηλαδή άρχισα να μαθαίνω τη γραμματική καλύτερα. Στα μαθηματικά, στη φυσική, στη χημεία ήμουν πολύ καλός. Στις Πανελλήνιες, παρ’ όλο ότι με τα μόρια έπιανα πολύ καλή θέση στην Ιατρική Αθηνών, εγώ είχα βάλει πρώτη τη Στρατιωτική Ιατρική που είναι στη Θεσσαλονίκη. Είχα μπει σε πολύ καλή θέση, έβδομος.
Γιατί στρατιωτική Ιατρική;
Πρώτον ήθελα να γίνω γιατρός και κατόπιν επηρεάστηκα από ένα ξάδελφο του πατέρα μου, τον Ηλία Κούβελα που ήταν καθηγητής πανεπιστημίου Πατρών, στον τομέα της νευρωφυσιολογίας. Επηρεάστηκα επίσης και από το γεγονός ότι είχαμε στο σόι μας στρατιωτικούς, οι οποίοι έφθασαν και στο βαθμό του στρατηγού. Τέλος, με επηρέασε ο πατέρας μου, λέγοντάς μου ιστορίες για τους πολέμους, την κατοχή, τον εμφύλιο κλπ.
Συνδύασα λοιπόν όλα αυτά κι έτσι επέλεξα τη στρατιωτική Ιατρική.
Υπάρχει διάφορα μεταξύ της στρατιωτικής Ιατρικής και της Ιατρικής;
Ναι υπάρχει. Για να τιμήσει η χώρα τη Θεσσαλονίκη, οι παραγωγικές σχολές που βγάζουν αξιωματικούς με την ειδικότητα της στρατιωτικής Ιατρικής είναι εκεί. Η ακαδημαϊκή μας εκπαίδευση γινόταν με όλους τους άλλους συμφοιτητές μας στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, όμως μετά γυρίζαμε πίσω στη μονάδα μας, εσώκλειστοι, για να κάνουμε όλη τη στρατιωτική εκπαίδευση, πειθαρχία, σκοπιές, αναφορές, τιμωρίες, πορείες κλπ. Να φανταστείς ότι και στο Πανεπιστήμιο πηγαίναμε ένστολοι, για να δίνουμε το καλό παράδειγμα.
Ιατρός παθολόγος με μετεκπαίδευση στη λοιμωξιολογία;
Καταρχάς επέλεξα την παθολογία γιατί έχει μεγάλο εύρος και κατόπιν επέλεξα την εξειδίκευση στη λοιμωξιολογία. Έτσι εκπαιδευτικά στη λοιμωξιολογία στο εξωτερικό, δηλαδή με απόσπαση, γιατί ήμουν ενεργός αξιωματικός. Πήγα στη Γερμάνια για τρία χρόνια συνολικά και μετά πήγα να κάνω ένα ακόμα πιο εξειδικευμένο κομμάτι της λοιμωξιολογίας στην Καλιφόρνια, όπου μπήκα πιο βαθειά σε πιο βαριές λοιμώξεις.
Είπαμε για την ιατρική εκπαίδευση, θα ήθελες να πούμε και λίγο για τη στρατιωτική;
Ναι βεβαίως, σαν αξιωματικός όταν τελείωσα την Ιατρική στη Θεσσαλονίκη, ο πρώτος μου βαθμός ήταν σημαιοφόρος Ιατρός και ακλουθούσα τους βαθμούς μου και όλες τις υποχρεώσεις που πρέπει να παρακολουθήσεις στην πορεία σου στο πολεμικό ναυτικό. Δεν ήταν μόνο η εξειδίκευση, ήταν και διάφορα αλλά σχολεία που έπρεπε να κάνω όπως πχ το σχολείο καταδυτικής Ιατρικής, που έπρεπε όλοι οι γιατροί του ναυτικού να έχουν κάνει. Εκεί σε εκπαιδεύουν τα ΟΥΚ ώστε να γίνεις αυτοδύτης, σε κάποιο βαθμό βέβαια που να αντέχουμε. Επίσης, για να καταλάβεις, το προσωπικό έπρεπε να μπει σε πλοίο. Έκανα σε φρεγάτα ενάμιση χρόνο, στη φρεγάτα ΑΙΓΑΙΟΝ, σαν γιατρός. Υπάρχουν πάρα πολλά σχολεία που πρέπει να κάνει ένας στρατιωτικός Ιατρός. Επίσης, έκανα και Αεροπορική Ιατρική και μάλιστα ένα μέρος της εκπαίδευσης έγινε εδώ, στην Καλαμάτα.
Ξεκίνησες σημαιοφόρος και έφτασες το βαθμό του πλοιάρχου και σήμερα ιδιωτεύεις, να πούμε και λίγα πράγματα γι’ αυτό;
Όλα αυτά που έκανα ήταν πάντα με μόνο γνώμονα την πρόσφορα. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι όσο θα είμαι στο ναυτικό, θα είμαι για το ναυτικό και για την πατρίδα, όταν όμως συμπλήρωσα περίπου τα συντάξιμα χρόνια και μπορούσα στο βαθμό του πλοιάρχου να κάνω αίτημα αποστρατείας, το έκανα και η αλήθεια είναι ότι το αποδέχτηκαν επειδή το ήθελα εγώ, διότι η διοίκηση δεν το ήθελε, γιατί ήταν ευχαριστημένοι από την πορεία μου, ιδιαίτερα την περίοδο του covid που ανέλαβα να στήσω όλο το λοιμωξιολογικό τμήμα και όλο το covid τμήμα, στο ναυτικό νοσοκομείο. Ήταν μία περίοδος πάρα πολύ δύσκολη. Έφτασε όμως η στιγμή να μπορέσω να ζήσω κι άλλες περιπέτειες στη ζωή μου, όσο μου επιτρέπουν τα χρόνια.
Ιδιωτεύεις πλέον, σχέδια, όνειρα;
Πάντα ήμουν ανήσυχος. Όταν ένας γιατρός ηλικιακά μπορεί ακόμα να προσφέρει και έχει όλη την εμπειρία των προηγούμενων ετών, είναι στην καλύτερη παραγωγική του φάση κι έτσι αρκεί να το θέλει, του ανοίγονται πάρα πολλές πόρτες. Η σύζυγός μου είναι δερματολόγος, μετεκπαιδευμένη και αυτή στη Γερμάνια και Αμερική και έτσι ανοίξαμε τα φτερά μας μαζί.
Μετά από πρόταση, δοκιμάσαμε την τύχη μας στη Μέση Ανατολή, στη Σαουδική Αραβία. Αυτή η περιπέτεια-εμπειρία για την οικογένεια ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο που δεν είχα ανοίξει. Ήταν υπέροχα, μας φερθήκαν εξαιρετικά και να σου πω κι αυτό, ότι είναι ιδιαίτερα θερμοί με τους Έλληνες οι Σαουδάραβες. Έχω μια πολύ καλή εικόνα της περιοχής, Μπαχρέιν, Κατάρ, Κουβέιτ, Τουμπάι, Ομάν. Μετά από αρκετά χρόνια αποφασίσαμε να έχουμε έδρα μας την Ελλάδα. Επιστρέψαμε, δηλαδή, χωρίς να έχουμε διακόψει τις γέφυρες, γιατί είναι τόσο επαγγελματικές όσο και φιλικές, σε διαφορετική βάση πλέον.
Είπαμε αρκετά ακόμα με τον Ιατρό Γιώργο Κούβελα από το Μαυρομμάτι και την Εύα της Μεσσήνης που θα μπορούσαν να γεμίσουν όλη την εφημερίδα. Ας περιοριστούμε όμως στο δισέλιδο αυτό. Άλλωστε και οι φωτογραφίες μιλούν…
Τι είναι ο λοιμωξιολόγος και τι η λοιμωξιολογία;
Η λοιμωξιολογία αποτελεί επίσημη και αναγνωρισμένη εξειδίκευση της Παθολογίας και της Παιδιατρικής.
Λοιμώξεις χαρακτηρίζονται τα νοσήματα που προκαλούνται από μικροοργανισμούς όπως μικρόβια, ιούς, μύκητες, πρωτόζωα και παράσιτα. Κάποια από αυτά τα παθογόνα μεταδίδονται στον άνθρωπο από το περιβάλλον, από ζώα ή από άλλους ανθρώπους και κάποια προέρχονται από τον ίδιο τον ασθενή εφόσον υπάρχουν συνθήκες ή άλλα νοσήματα που ευνοούν την πρόκληση λοίμωξης. Σε κάποιες από τις περιπτώσεις τα νοσήματα μπορεί να μεταδίδονται σε άλλους ανθρώπους και απαιτούν την εφαρμογή μέτρων πρόληψης της διασποράς τους και σε κάποιες όχι.
O λοιμωξιολόγος έχει την επιστημονική γνώση πρόληψης, διάγνωσης και κατά περίσταση θεραπείας περιστατικών, στα οποία αν δεν δοθεί η απαραίτητη προσοχή, μπορεί να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του ασθενή.
Στο ευρύ φάσμα της λοιμωξιολογίας περιλαμβάνονται και οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, που εμφανίζονται σε νοσηλευόμενους ασθενείς, αιματολογικούς και ουδετεροπενικούς ασθενείς, σε ασθενείς με μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων κ.α, αλλά και λοιμώξεις που εμφανίζονται σε ταξιδιώτες (ταξιδιωτική ιατρική), στους οποίους πραγματοποιούνται προληπτικοί εμβολιασμοί και μέτρα ανάλογα με τη χώρα προορισμού τους.
Του Κώστα Δεληγιάννη
