Το Νοέμβριο του 2023 βρέθηκα στις φιλόξενες αίθουσες του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Καλαμάτας, ενός σχολείου ξεχωριστού, με τους ενήλικες μαθητές (οι περισσότεροι εκ των οποίων εργάζονται) να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι γιατί βρίσκονται εκεί, και μαζί με τους καθηγητές τους να έχουν έναν κοινό στόχο: να ολοκληρώσουν κάτι που άφησαν στη μέση πριν από χρόνια.
Κι
ενώ βρισκόμουν στην αίθουσα και άρχισα να βγάζω κάποιες φωτογραφίες για τις
ανάγκες του ρεπορτάζ, παρατήρησα μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία έκρυβε συνεχώς
το πρόσωπό της, θέλοντας να μη φανεί.
Φυσικά, σεβάστηκα την επιθυμία της και δεν τη φωτογράφησα, όμως φεύγοντας και
περπατώντας στους ψυχρούς διαδρόμους του σχολικού συγκροτήματος, ένιωσα
θαυμασμό για όλα αυτά τα άτομα, και κυρίως για την ηλικιωμένη κυρία, που δεν τα
παράτησαν και επέστρεψαν στα θρανία.
Διαβάζοντας στη συνέχεια για δράσεις του σχολείου, έβλεπα στις φωτογραφίες να εμφανίζεται και το γλυκό πρόσωπο της ηλικιωμένης κυρίας, οπότε αποφάσισα να επιστρέψω το απόγευμα της Πέμπτης για να τη συναντήσω.
Στην αίθουσα γινόταν μάθημα Αγγλικών, με τους μαθητές να παρακολουθούν την καθηγήτρια και την ηλικιωμένη, φυσικά, να μη λείπει από την παράδοση, αφού, όπως έμαθα στη συνέχεια, κάνει τα πάντα για να μη χάνει μάθημα.
Έπειτα βρέθηκα στο γραφείο της διευθύντριας Γεωργίας Γάλλου, με την οποία μιλήσαμε για την πορεία του σχολείου αυτό το διάστημα, τους μαθητές και το Erasmus, ενώ εμφανίστηκε δειλά δειλά και η ηλικιωμένη που είχε ειδοποιηθεί για το σκοπό της επίσκεψής μου. Ύστερα από λίγο, δε, εμφανίστηκε το πρώτο χαμόγελο στο πρόσωπό της, που φανέρωνε έναν γλυκό άνθρωπο. Αυτή, λοιπόν, είναι η κυρία Γεωργία.
Όπως μας είπε, είναι 77 ετών, γεννήθηκε στην Αρκαδία και σε νεαρή ηλικία μετακόμισε στην Καλαμάτα, όπου εργάστηκε για δεκαετίες στην Καπνοβιομηχανία Καρέλια.
Μητέρα δύο αγοριών και γιαγιά 5 εγγονιών, επειδή είχε την ατυχία να έχει έναν αυστηρό δάσκαλο, από φόβο, όπως και πολλά ακόμα παιδιά τότε στην τάξη της, σταμάτησε το σχολείο. Τα χρόνια περνούσαν, όμως το απωθημένο της καθημερινά τη βασάνιζε και δεν ήταν άλλο από το να τελειώσει το σχολείο. «Έμαθα για το συγκεκριμένο σχολείο από μια γειτόνισσα και ήρθα φοβισμένη» μας λέει, αφού ο φόβος από το δάσκαλο που την έκανε να αφήσει το Δημοτικό δεν έχει φύγει από μέσα της. Βλέποντας, μάλιστα, ξανά τους καθηγητές τον αισθάνθηκε πάλι, όμως με τον καιρό ξεπεράστηκε, «αφού εδώ είναι όλα αλλιώς» εξήγησε η κα Γεωργία.
Από την πρώτη μέρα τής άρεσε το σχολείο και όσο περνούσε ο καιρός, της άρεσε ακόμα περισσότερο, τη γέμιζε και δεν ήθελε να χάνει μάθημα. Έτσι καθημερινά από τις 4.30 το απόγευμα έως τις 8.30 το βράδυ καθόταν στα θρανία, με την οικογένειά της να στηρίζει την απόφασή της. Μάλιστα, ο σύζυγός της πολλές φορές τη συνόδευε μέχρι το σχολικό συγκρότημα.
Στην αρχή, μας είπε, δεν το έλεγε στο μικρό της γιο, καθώς φοβόταν ότι μπορεί να μη του αρέσει αυτή της η απόφαση. Όταν του το είπε, όμως, χάρηκε κι αυτός, με την κα Γεωργία να αισθάνεται ακόμα πιο απελευθερωμένη και έτοιμη να ολοκληρώσει ένα όνειρό της.
Τα δύο χρόνια που φοίτησε ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και τώρα που θα ολοκληρώσει, με την απόκτηση του απολυτηρίου της, θα της λείψει το σχολείο. Ωστόσο, σκέφτεται να συνεχίσει και την επόμενη χρονιά ως εθελόντρια.
Σύμφωνα με την ίδια, ένιωσε αγάπη τόσο από τους συμμαθητές της όσο και από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, ενώ πέραν των μαθημάτων, συμμετείχε και στις εκδρομές που πραγματοποιήθηκαν
Σε εκείνο το σημείο η κα Γάλλου πρόσθεσε ότι ήταν πολύ ενεργή σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου, ενώ ήταν αυτή που συσπείρωνε τους συμμαθητές της και αποτέλεσε παράδειγμα θέλησης για όλους.
Στην ερώτησή μου γιατί κρυβόταν όταν είχα επισκεφθεί το σχολείο για πρώτη φορά, απάντησε ότι ντρεπόταν, κάτι που έχει αλλάξει πλέον, αφού ολοκληρώνει το στόχο της και πλέον νιώθει γεμάτη.
Κλείνοντας, τη ρώτησα τι θα έλεγε σε κάποιον που για τον χ ή ψ λόγο σταμάτησε το σχολείο, αλλά περνά από το μυαλό του η σκέψη να επιστρέψει. «Χάνεις πολλά… Στη ζωή μου συνάντησα πολλές δυσκολίες επειδή δεν είχα τελειώσει το σχολείο. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να μη βρεθούν στη θέση μου τα παιδιά μου, κάτι που τελικά κατάφερα, ενώ πλέον κάνω ό,τι μπορώ για τα εγγόνια μου», απάντησε η κα Γεωργία.
Η συμμαθήτρια
Σύμφωνα με την κυρία Έφη Ηλιοπούλου, η κα Γεωργία είναι ένας καταπληκτικός, δοτικός άνθρωπος που της πρόσφερε απλόχερα αγάπη και στοργή, ενώ τη συγκινεί που θα την αποχωριστεί, καθώς ολοκληρώνεται η φοίτηση στο σχολείο, ωστόσο θα επιδιώξει να μη χαθούν.
Μιλώντας γενικότερα για το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Καλαμάτας, δήλωσε ικανοποιημένη από αυτό. Η εμπειρία, είπε, ήταν υπέροχη, ενώ φεύγει «με ωραίες αναμνήσεις» και κρατά «στην καρδιά της τους καθηγητές».
Θέλησε, δε, να ευχαριστήσει ιδιαίτερα τον κ. Κώστα Αλευρά, ο οποίος ήταν ένας εκπληκτικός καθηγητής κι από αυτόν έμαθε Μαθηματικά, ενώ γνώρισε την Πολωνία, αφού τη βοήθησε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα Erasmus.
Έκλεισε δε, λέγοντας ότι θα της λείψει το σχολείο και θα επιδιώξει να το επισκέπτεται συχνά.
Η διευθύντρια
Μιλώντας στη συνέχεια με τη διευθύντρια του σχολείου για τη χρονιά που φεύγει, σημείωσε ότι η καθεμία είναι ξεχωριστή, άλλες με προβλήματα κι άλλες με ιδιαιτερότητες. Ήταν ένα παραγωγικό σχολικό έτος, οι 45 περίπου μαθητές έμαθαν πολλά πράγματα, αλλά αυτό που παρατήρησε ήταν οι περισσότερες απουσίες. Βέβαια, είναι κάτι που κατανοεί, διότι οι περισσότεροι ωφελούμενοι εργάζονται. Έτσι κάποιες φορές έλειπαν, «αλλά σίγουρα όχι επειδή ήθελαν να χάσουν το μάθημα» σχολίασε.
Το ξεχωριστό φέτος, πρόσθεσε, ήταν ότι μέσω προγράμματος Erasmus βρέθηκαν στην Καλαμάτα και παρακολούθησαν τα μαθήματα δύο μαθητές από σχολείο ενηλίκων της Ισπανίας. Επίσης, στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας μέσω του ίδιου προγράμματος βρέθηκαν καθηγητές από την Ισπανία, την Ιταλία, την Τουρκία, αλλά και τη Σουηδία.
Δύο, δε, μαθητές του σχολείου ταξίδεψαν μαζί με δύο καθηγητές στην Πολωνία και παρακολούθησαν τα μαθήματα εκεί, όπως επίσης στην Τουρκία ταξίδεψαν για εκπαίδευση πέντε καθηγητές.
Σχολιάζοντας ότι παρατηρούμε μια εξωστρέφεια του σχολείου, μας απαντά ότι «είναι στη φιλοσοφία αυτών των σχολείων. Αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση οι μαθητές και είναι κάτι σημαντικό. Οι μαθητές εδώ έρχονται εντελώς διαφορετικοί σε σχέση με το πώς είναι όταν ολοκληρώνουν τη φοίτηση. Είναι η μεταμορφωτική δύναμη. Έρχονται χωρίς αυτοπεποίθηση, φοβισμένοι, επειδή δεν έχουν τελειώσει το σχολείο, όμως φεύγουν γεμάτοι σιγουριά ότι πλέον μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους με νέα δεδομένα».
Ρωτώντας για την κυρία Γεωργία, για την οποία δήλωσε χαρούμενη που την είχε μαθήτρια, μας είπε ότι ήρθε συνειδητοποιημένη στο σχολείο, «είναι ένας δυνατός χαρακτήρας και όταν βάλει κάτι ως στόχο, τον πετυχαίνει, κι αυτό το έδειξε και μέσα στην τάξη».
Πρόσθεσε δε, ότι έδινε συμβουλές στους συμμαθητές της όταν της το ζητούσαν, ενώ είναι πολύτιμη για το σχολείο, αφού διακρίνεται από ήθος.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
