Δίνουν την ευκαιρία στους κοινωνικά αποκλεισμένους να προσφέρουν
Έστω κι αν η κρίση στο χώρο της ψυχικής υγείας «παγώνει» την αισιοδοξία τους
Αρκετοί υπήρξαν οι λόγοι που μας οδήγησαν τις προηγούμενες ημέρες μέχρι τον ξενώνα «Η Κιβωτός», μέλος του ευρωπαϊκού προγράμματος ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης «Ψυχαργώς», στο παλαιό Νοσοκομείο Καλαμάτας.
Κατ’ αρχάς, όλα εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν πως η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η υγεία στη χώρα μας έχει πάρει διαστάσεις προβλήματος ανθρωπιστικής φύσης (ανάμεσά τους και δημοσίευμα του εγκυρότερου ξένου ιατρικού περιοδικού Lancet που μιλά για την ελληνική κρίση στην υγεία).
Άλλωστε, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Υπάρχουν 4 εκατομμύρια Ελλήνων που βρίσκονται σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας με ετήσια έσοδα λιγότερα των 4.000 ευρώ, 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, 750.000 πολίτες που είναι ανασφάλιστοι χωρίς καμία πρόσβαση στο ΕΣΥ (ανάμεσά τους και χιλιάδες παιδιά που δεν έχουν καν εμβολιαστεί), η αύξηση κατά 30% των ασθενών που προσέρχονται στα κρατικά θεραπευτικά ιδρύματα τα τελευταία 4 χρόνια και πολλά άλλα.
Επίσης, είναι η κρίση που έχει ξεσπάσει στο χώρο της ψυχικής υγείας, στο περίφημο πρόγραμμα «Ψυχαργώς», η οποία εμφανίζεται πρωτίστως ως οικονομική, αλλά είναι εξίσου κρίση θεσμική και κρίση κοινωνικής πολιτικής. Η αλληλεπίδραση και των τριών αυτών παραμέτρων λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην όξυνσή της.
Τέλος, είναι τα σχέδια για την ανοικοδόμηση του νέου Δημαρχείου στους χώρους του ξενώνα και η τύχη του. Για το τελευταίο φαίνεται ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού ο ξενώνας ανήκει στο Γενικό Νοσοκομείο Καλαμάτας.
Από εκεί και πέρα, η παραπάνω κατάσταση στο χώρο της Υγείας έχει επηρεάσει κατά καιρούς και την εύρυθμη λειτουργία του ξενώνα. Μειωμένο προσωπικό, λειψή χρηματοδότηση, αλλά και αδιαφορία δημόσιων δομών για την τύχη των ανθρώπων που φιλοξενούνται εκεί.
Τα προηγούμενα χρόνια τόσο η ΔΕΠΑΚ όσο και ο Αθλητικός Φορέας συνεργάζονταν στενά με το προσωπικό, βοηθώντας μέσω διάφορων προγραμμάτων και τους ανθρώπους που φιλοξενούνται εκεί.
Η αίσθηση που μας δημιουργήθηκε από τη σύντομη επίσκεψη ήταν ότι υπάρχουν κι άλλα ζητήματα. Όμως, το επιστημονικό προσωπικό με το οποίο μιλήσαμε (Ελευθερία Λαγούδη -ψυχολόγος, Αναστασία Μανούσου – κοινωνική λειτουργός και Παναγιώτα Κυριακοπούλου – νοσηλεύτρια) δεν το ενδιαφέρουν τα προβλήματα, αλλά μαζί με τα υπόλοιπους εργαζόμενους πώς θα κάνουν τη ζωή όσων φιλοξενούνται εκεί καλύτερη.
Ξεχάσαμε ότι υπάρχουν και πολίτες που ξεκινούν καθημερινά τον αγώνα τους με τη βεβαιότητα πως, όσο και αν επικρατεί για κάποιες περιόδους η ασχήμια και η μαυρίλα μέσα από αυτήν τη «μασονία της μετριότητας» που μας κυβερνά, η ουσία της προσπάθειας βρίσκεται αλλού.
Η ουσία της προσπάθειας είναι να τους παρακάμψεις όλους αυτούς και να πορευτείς σαν να μην υπάρχουν. Σαν να ζεις στην Ουτοπία –ή σαν τουρίστας στην κόλαση. Αυτό κάνουν. Δε δίνουν σημασία. Αγαπούν τη δουλειά τους και όταν ασχολούνται με αυτήν, νιώθουν δυνατοί.
Βέβαια, ψυχανεμίζονται τα δύσκολα μελλούμενα, αλλά προς το παρόν χαμογελούν και εργάζονται…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
