Μια άκρως ενδιαφέρουσα ημερίδα διεξήχθη χθες το πρωί στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας, με θέμα «Ενδοσχολική βία -Θεσμός διαμεσολάβησης» και συντονιστές τη Φεβρωνία Εξακουστίδου και τον Αναστάσιο Αργυρόπουλο
Ομιλητές της εκδήλωσης ήταν η Αθανασία Κουτσούκου, ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος, με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, η Βασιλική Μάλαμα, φιλόλογος- δασκάλα με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή, η Γεωργία Καρούντζου, συντονίστρια Δράσεων Πρόληψης της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Πελοποννήσου, η Αγγελική Γιαννάτου, φιλόλογος- διευθύντρια του 2ου Γυμνασίου Ασπροπύργου- εκπαιδεύτρια Διαμεσολάβησης, ενώ πραγματοποιήθηκε και Βιωματικό Εργαστήριο με εκπαιδεύτριες την Αγγελική Γιαννάτου και Μαρία Κωτσέλη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την κα Καρούντζου, ο θεσμός της πρόληψης επί της ουσίας άρχισε να λειτουργεί τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ μέχρι σήμερα η συγκέντρωση στοιχείων δεν είναι και τόσο εύκολη, γιατί οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι το πρόβλημα δεν είναι σημαντικό και τα περιστατικά που υπάρχουν προσπαθούν να τα κρύψουν κάτω από το χαλί.
Κοινή συνισταμένη των ομιλητών ήταν ότι η ενδοσχολική βία και ο εκφοβισμός μεταξύ των μαθητών έχει αρχίσει να γίνεται αντικείμενο προσοχής, συζήτησης και μελέτης και στην Ελλάδα. Θεωρείται πλέον κοινωνικό πρόβλημα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα σχετικών ερευνών που διεξάγονται σε σχολεία της χώρας.
Οι όροι που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν το φαινόμενο είναι: «ενδοσχολική βία», «εκφοβισμός» και «θυματοποίηση». Ορίζουν μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.
Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις τα περιστατικά βίας και εκφοβισμού στα σχολεία δεν αντιμετωπίζονται κατάλληλα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας αποσιωπούνται, διότι θεωρείται ότι εκθέτουν και στιγματίζουν τους θύτες, τα θύματα και το κύρος του σχολείου.
Γενικά, παρατηρείται έλλειμμα ενημέρωσης, περιορισμένη ευαισθητοποίηση και σχετική άγνοια για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, καθώς οι γονείς μιλούν ελάχιστα για το πρόβλημα με τα παιδιά τους, οι μαθητές-θύματα συχνά αντιδρούν με απόσυρση και αποφεύγουν να ζητήσουν βοήθεια από τους ενήλικες και, τέλος, οι εκπαιδευτικοί συζητούν ελάχιστα στην τάξη τις συμπεριφορές βίας και εκφοβισμού.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
