Χθες το μεσημέρι έφυγα από την εφημερίδα και, περνώντας από την οδό Μπούτση, είδα ένα αυτοκίνητο της κοινωνικής υπηρεσίας να σταματά μπροστά στο Α’ ΚΑΠΗ. Ήταν η ώρα του συσσιτίου. Αμέσως πλησίασαν εθελοντές, αλλά και οι σιτιζόμενοι, για να μεταφέρουν τις κατσαρόλες μέσα στο κτήριο.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας περίμεναν υπομονετικά με τα τάπερ στο χέρι. Αποφάσισα να καθίσω απέναντι από την είσοδο, στο κλειστό εκείνη την ώρα καφέ, χωρίς όμως να θέλω να τους ενοχλήσω. Απλά τους παρατηρούσα.
Εκείνα τα ελάχιστα λεπτά πέρασαν από το μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις, κυρίως όμως πόσο τυχεροί είμαστε εμείς που ακόμα έχουμε ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι μας, ενώ αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα. Επίσης, πόσο τυχεροί μέσα στην ατυχία τους είναι κι αυτοί που, έστω και έτσι, βρίσκουν φαγητό, αλλά και πόσα μπράβο αξίζουν στους εθελοντές και σε όσους το προσφέρουν.
Αφού, λοιπόν, το φαγητό μοιράστηκε, άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτοι με τα τάπερ γεμάτα για να γυρίσουν στο σπίτι τους. Απέξω περίμεναν άλλοι που ρωτούσαν τι φαγητό έχει. Αρακά με πατάτες, τους απαντούσαν και έδειχναν να τους αρέσει η απάντηση.
Κάπως έτσι μοιράστηκε το συσσίτιο και το επόμενο ραντεβού δόθηκε για αύριο την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο.
Ας είναι καλά οι εθελοντές και οι Αρχές που δείχνουν αυτό το πρόσωπο!
Π.Μπ.
Αρακάς με πατάτες
