Οι μοναδικές επενδύσεις είναι σε καφέ, φαγάδικα και… πολυεθνικές
Μπορεί η ανάπτυξη να περνάει μέσα από νεοφυείς επιχειρήσεις, από την τεχνολογία και το μοντέρνο επιχειρείν, ωστόσο στην Ελλάδα οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι σχεδόν «κολλημένες» στο χώρο της εστίασης, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Ο παραπάνω κανόνας επιβεβαιώνεται κατά απόλυτο σχεδόν τρόπο, αν παρακολουθήσει κανείς τις τελευταίες επιχειρηματικές δραστηριότητες στην πόλη της Καλαμάτας.
Αυτό, λοιπόν, που έχουμε ως εξέλιξη είναι μία μεταφορά καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος από την οδό Νέδοντος στη Σιδηροδρομικού Σταθμού, το άνοιγμα και πάλι του πρώην καφέ «Ρουαγιάλ» στη στοά Λόντου με νέα διεύθυνση, η επέκταση του καφεκοπτείου της επιχείρησης «Σπίνος» στην οδό Αντωνοπούλου, το άνοιγμα καταστημάτων ανάλογου ενδιαφέροντος στην οδό Αμφείας, στα «Παπλωματάδικα», αλλά και στην οδό Υπαπαντής, η λειτουργία γνωστής αλυσίδας καλλυντικών στην πρώην Γενική Τράπεζα στη Σιδηροδρομικού Σταθμού και, τέλος, το άνοιγμα στις 5 Δεκεμβρίου του πολυκαταστήματος ένδυσης Η&M στο παλιό κτήριο του ΟΤΕ.
Βέβαια, οι δύο τελευταίες επενδύσεις αναμένεται να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τα ανάλογα τοπικά μαγαζιά ένδυσης, αφού οι τιμές που θα προφέρουν τα προϊόντα τους αναμένεται να είναι άκρως ανταγωνιστικές έναντι των μικρών επιχειρήσεων.
Αν παρακολουθήσει κάποιος τη γενικότερη κατάσταση στην τοπική αγορά, θα διαπιστώσει ότι, σύμφωνα με στοιχεία του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας, οι μοναδικές επιχειρήσεις που παρουσιάζουν θετικό ισοζύγιο, τόσο το 2013 όσο και το 2014, είναι αυτές της παροχής υπηρεσιών. Πέρυσι είχαμε 340 εγγραφές και 286 διαγραφές και φέτος μέχρι το τέλος Οκτωβρίου είχαμε 265 εγγραφές και 221 διαγραφές.
Κοινώς: αυτό που ενδιαφέρει και το Μεσσήνιο επιχειρηματία είναι να ανοίξει καφετέρια ή σουβλατζίδικο! Βέβαια, δε σημαίνει πως όλες οι επιχειρήσεις εστίασης θα κρατηθούν εν ζωή. Εκείνο, όμως, που οδηγεί τους επιχειρηματίες να επενδύουν κεφάλαια, είναι η καραμέλα για άνοδο του τουρισμού που θα παρασύρει και αυτόν τον τομέα.
Σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην καπνίζουν τσιμινιέρες, αλλά θα ανάψουν νέες ψησταριές. Θα ανοίξουν σουβλατζίδικα και πιτσαρίες, θα δουλέψουν νέοι στα ντελίβερι. Αλλά και πιο πίσω: η κτηνοτροφία θα δώσει περισσότερο κρέας στην αγορά, τα σφαγεία θα δουλεύουν νύχτα, τέλος πάντων όλο το κύκλωμα του κρέατος (και της πατάτας, προτηγανισμένης και μη) θα σηκώσει τεράστιο τζίρο.
Το φοβερό είναι ότι πέραν αυτού δεν υπάρχει κάτι άλλο, γραμμένο σε χαρτί, ενταγμένο σε κάποια πολιτική. Επίσης, υποτίθεται ότι η δημοσιονομική εξυγίανση θα απελευθερώσει πόρους και δυνάμεις και θα δημιουργήσει αναπτυξιακούς αυτοματισμούς. Καμία αντίρρηση. Όμως, κάποιος πρέπει να κάνει κάτι για όλα αυτά, να πατήσει κουμπιά, να κινήσει νήματα, να βελτιώσει το οικονομικό περιβάλλον.
Προσπαθούμε να ανακτήσουμε ανταγωνιστικότητα, συμπιέζοντας τα κόστη εργασίας, θέτοντας στο περιθώριο την καινοτομία και την έρευνα. Όμως, όσο και αν μειώσουμε τους μισθούς, οι γείτονες θα έχουν χαμηλότερους-δεν μπορεί να είναι εκεί το πλεονέκτημα.
Αν υπήρχε ένα κεντρικό σχέδιο, θα έπρεπε να ευνοεί την καινοτομία, την ίδρυση νέων μικρών επιχειρήσεων, τις έξυπνες λύσεις στον τουρισμό, στην τεχνολογία και στις υπηρεσίες. Τίποτα από όλα αυτά…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
