Οι Δήμοι της Μεσσηνίας… σιωπούν για τη σημασία της σημερινής ημέρας
Πολιτισμός δεν είναι μόνο τα πολιτιστικά. Είναι κάθε πτυχή της κοινωνίας. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων. «Θα συναντηθούμε ξανά για να τιμήσουμε τη ζωή τους που τόσο βίαια και αιφνίδια διέκοψαν. Για να θυμίσουμε και να θυμηθούμε το πέρασμά τους απ’ αυτόν τον κόσμο της βίας και της ταχύτητας, πέρασμα που οι υποστηρικτές του φρόντισαν να συντομεύσουν», αναφέρει το σχετικό δελτίο Τύπου.
«Η ημέρα αυτή, όπως και κάθε μέρα, είναι για να μιλήσουμε για ανθρώπους, όχι για αριθμούς. Φέτος είναι επικεντρωμένη σ’ ένα από τα σημαντικότερα αίτια της φρίκης. Η Ταχύτητα Σκοτώνει. Ας σχεδιάσουμε ένα μέλλον χωρίς αυτή, είναι παγκόσμια το σύνθημα.
Θα συναντηθούμε φέρνοντας μαζί μας ένα ζευγάρι παπούτσια. Τα δικά τους παπούτσια. Τα φθαρμένα παπούτσια των ανθρώπων που τους κλείσανε το δρόμο βίαια. Ταξίδευαν στους δαιδαλώδεις δρόμους της ζωής.
Σκέψεις, μελλοντικά σχέδια, συναισθήματα, συντρόφευαν την ψυχή τους σ’ αυτό το ταξίδι της καθημερινότητας. Μια ανεπαίσθητη στιγμή άφησε το τελευταίο τους βήμα μετέωρο.
Στο σπίτι έμεινε ένα ζευγάρι άδεια παπούτσια να θυμίζει τον ταξιδευτή με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του. Κανένας θάνατος από τροχαίο δεν είναι αποδεκτός!».
Στην Καλαμάτα, απ’ ό,τι γνωρίζουμε, δεν έχει προβλεφθεί καμία εκδήλωση. Κανένας φορέας, πολιτικός ή κοινωνικός, δεν ένιωσε την ανάγκη να θυμηθεί τα δικά μας θύματα στους δρόμους της Καλαμάτας και του νομού. Κι όμως, δεν είναι μικρός ο αριθμός, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους έπειτα από ένα τροχαίο. Και το τραγικότερο είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτά συμβαίνει μέσα στις πόλεις μας.
Έρευνα του ΟΟΣΑ, η οποία εξέτασε μεγάλο εύρος τροχαίων περιστατικών, κατέληξε πως η υπερβολική ταχύτητα ευθύνεται για το 1/3 του συνόλου των ατυχημάτων ή δυστυχημάτων που σημειώνονται στους δρόμους. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, αύξηση της ταχύτητας κίνησης ενός οχήματος κατά 5% οδηγεί σε άνοδο των τροχαίων ατυχημάτων κατά 10% και των δυστυχημάτων κατά 20%.
Όταν ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο κινείται με ταχύτητα 30 χλμ./ώρα, η πιθανότητα θανάσιμου τραυματισμού πεζού τον οποίο θα χτυπήσει, είναι 10%. Εάν το αυτοκίνητο κινείται με 50 χλμ./ώρα, η πιθανότητα θανάσιμου τραυματισμού του πεζού απογειώνεται στο ποσοστό του 80%!
Και όμως, οι δρόμοι μας, που βρίσκονται εντός των κατοικημένων περιοχών, έχουν όριο ταχύτητας τα 50 χλμ./ώρα! Με αυτήν την ταχύτητα η σύγκρουση με πεζό μπορεί να αποδειχθεί , όπως προείπαμε, θανατηφόρα.
«Η σύγχρονη πόλη πρέπει να μετατραπεί σε μια γενική ζώνη ήπιας κυκλοφορίας, με όριο ταχύτητας τα 30 χλμ./ώρα. Τα σημερινά όρια σκοτώνουν, εξάλλου στην Ελλάδα έχουμε την τάση να τα ξεπερνάμε, ενώ δεν υπάρχει συστηματικός έλεγχος από την αστυνομία και τις αρχές», λέει στην «Καθημερινή» ο κ. Γιώργος Κουβίδης, πρόεδρος του Πανελλαδικού Συλλόγου «SOS τροχαία εγκλήματα».
Ο κ. Κουβίδης αναφέρεται σε διεθνείς τάσεις μείωσης και ελέγχου της ταχύτητας μέσα στις πόλεις, όπως στη Σουηδία («χώρα που κατασκευάζει αυτοκίνητα» μας λέει με νόημα) όπου το γενικό αστικό όριο ταχύτητας έχει πέσει στα 40 χλμ./ώρα, την πρωτεύουσα της Σλοβενίας Λουμπλιάνα (που έχει γεμίσει πεζόδρομους και δρόμους περιορισμένης ταχύτητας) ή τη Νέα Υόρκη, όπου ο δήμαρχος Μπιλ ντε Μπλάζιο έχει εξαγγείλει την πολιτική «Όραμα Μηδέν», δηλαδή το στόχο μηδενισμού των τροχαίων μέσα στη μεγαλούπολη.
«Οι πόλεις έχουν σχεδιαστεί για τα αυτοκίνητα και όχι για τους ανθρώπους. Αυτό πρέπει να αλλάξει», τονίζει ο πρόεδρος του Συλλόγου «SOS τροχαία εγκλήματα».
Ο Σύλλογος Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων σημειώνει ότι οι Δήμοι πρέπει να ορίσουν, μέσα στις περιοχές γενικής κατοικίας, ζώνες με όριο 20-30 χλμ./ώρα και να προχωρήσουν σε σωστή ενημέρωση των κατοίκων.
«Εμείς δε μιλάμε για τροχαία ατυχήματα. Πρόκειται για δυστυχήματα, εγκλήματα ενός ολόκληρου τρόπου ανάπτυξης των πόλεων, των υποδομών, της κοινωνίας. Όταν οι κυβερνήσεις ανησυχούν περισσότερο για τις πωλήσεις αυτοκινήτων, παρά για τους νεκρούς και τους τραυματίες των τροχαίων, τι να πει κανείς;», αναρωτιέται ο κ. Κουβίδης.
Τα σημαντικότερα τροχαία αφορούν πεζούς, ποδηλάτες και δικυκλιστές. Όταν η εκπαίδευση -που δε φτάνει να λέγεται παιδεία- δεν παρέχεται από μικρές ηλικίες, τι να περιμένουμε; Και η παιδεία, φυσικά, δε λύνει τίποτα. Αλλά δεν είναι καιρός να αποκτήσουμε σχετικά διδακτικά αντικείμενα στο σχολείο;
Και γιατί το υπουργείο Εσωτερικών θέλει να αφήσει τους ΟΤΑ έξω από την οδική ασφάλεια; Να αναλάβουν και οι ΟΤΑ το ρόλο που τους αναλογεί -με ποινές αν χρειαστεί- για το χώρο ευθύνης τους. Να αναπτυχθούν και στηριχθούν -οικονομικά και θεσμικά- πρωτοβουλίες που αφορούν στην εκπαίδευση των νέων σε θέματα οδικής ασφάλειας. Να αναλάβουν, επιτέλους, Δήμοι και Τροχαία τις ευθύνες τους σχετικά με την κατάσταση των πεζοδρομίων (κακή συντήρηση, μετατροπή τους σε ζώνες στάθμευσης, τραπεζοκαθίσματα κ.λπ.), ώστε να μην απειλούν τη ζωή των πεζών.
Όσον αφορά στο παρόν, ας βάλουμε στο παιχνίδι τα μέσα ενημέρωσης. Καμπάνιες ολοκληρωμένες, καμπάνιες συνεχείς -βίαιες κι επιθετικές ίσως- και όχι σπασμωδικές κι ευκαιριακές θα λογικεύουν κάθε ανεγκέφαλο μπαμπά που σκοτώνει το γιο και την κόρη του, κάθε μάνα που χρησιμοποιεί ως αερόσακο το παιδί της, κάθε νέο που αποφασίζει να μετοικίσει στις γειτονιές του Αγίου Πέτρου, επειδή στη ζωή του μόνο μετράει η κοινωνική επίδειξη.
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης
