Απεβίωσε χθες ο Μεσσήνιος, πρώην πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, επίτιμος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής, Κωνσταντίνος Α. Δημόπουλος. Ακόμα ο εκλιπών υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, αφού ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεσθεί σε στενό οικογενειακό κύκλο. Επιθυμία του εκλιπόντος και της οικογένειάς του είναι αντί στεφάνων να ενισχυθούν οι Παιδικοί Σταθμοί του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, οι οποίοι δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της Πρυτανείας του.
Διοικητική αυτοτέλεια Πανεπιστημίου
Σύμφωνα με τον ίδιο, σε παλιότερη συνέντευξή του, «η πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει να ακούει, αλλά όχι να υπακούει στα κόμματα». Υποστηρικτής της μαχόμενης Ιατρικής και της προσφοράς των δημόσιων λειτουργών στο δημόσιο αποκλειστικά χώρο. Όπως είχε δηλώσει, αν ήταν στο χέρι του να θεσπίσει μία και μόνη αλλαγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αυτή θα ήταν η εξασφάλιση της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας του πανεπιστημίου.
Η μεγάλη του αδυναμία
Επίσης, όπως είχε αναφέρει, η μεγάλη του χαρά παρέμενε η οικογενειακή συγκέντρωση κάθε Σάββατο μεσημέρι γύρω από το τραπέζι, με όλα τα μέλη τρία παιδιά και έξι εγγόνια παρόντα. «Μπορώ να το πω τώρα πια. Η μεγαλύτερή μου δύναμη είναι ακριβώς αυτή η οικογένεια που παραμένει ενωμένη και αγαπημένη, με τον έναν να στηρίζει τον άλλον», είχε σχολιάσει.
Σ’ αυτήν την οικογένεια ήταν που προσέτρεχε και συμβουλευόταν πάντα ο καθηγητής Δημόπουλος για όλες τις βασικές αποφάσεις που καλείτο να πάρει. «Ζητώ πάντα τη γνώμη της γυναίκας μου και των παιδιών μου, γιατί ξέρω ότι θα είναι γνώμη σωστή, ειλικρινής και δίκαιη». Όχι πως λείπει η κριτική, αν κάτι δεν τους φαίνεται καλό. «Ιδιαίτερα την κόρη μου την Ιωάννα την αποκαλώ “εισαγγελέα”, γιατί πραγματικά είναι πολύ αυστηρή, αλλά αντικειμενική», σχολίασε.
Στο ίδιο αυτό οικογενειακό περιβάλλον και στο ήρεμο κλίμα που του εξασφάλιζε ο κ. Δημόπουλος λέει πως οφείλει το γεγονός ότι άσκησε στην Ελλάδα μια Ιατρική μαχόμενη. «Δηλαδή, άσκησα το επάγγελμα παράλληλα με το νοσοκομείο, αλλά στο νοσοκομείο προσέφερα όλες μου τις υπηρεσίες. Ποτέ δεν πήγα σε ιδιωτική κλινική, γιατί πιστεύω ότι οι δημόσιοι λειτουργοί οφείλουν να είναι αφιερωμένοι στο Δημόσιο.
Όπως πιστεύω ότι όλοι οι άρρωστοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στον καθηγητή, ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης, γι’ αυτό και πάντα κάνω δύο φορές την εβδομάδα εξωτερικό ιατρείο στο Σισμανόγλειο ή στο Λαϊκό μόνος μου, στο οποίο με βλέπει όποιος θέλει χωρίς να πληρώσει τίποτα. Πιστεύω πως αυτό είναι υποχρέωση των γιατρών και των καθηγητών ιδιαιτέρως».
Γεννήθηκε κι έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Σιτοχώρι της Μεσσηνίας. Ένα ορεινό χωριό με καταπληκτική θέα και 20 όλους κι όλους (σήμερα) κατοίκους.
Ο πατέρας του, δάσκαλος στην αρχή, παπάς αργότερα, ήταν άνθρωπος δημιουργικός, παραγωγικός, που αγαπούσε το σύνολο, την κοινωνία και ήθελε να προσφέρει στους συνανθρώπους του. «Είχε ένα καλό ανάστημα, μια όμορφη παρουσία, ήταν τέλειος ψαλμωδός της βυζαντινής μουσικής και μπορώ να πω όπου πήγαινε άφηνε έργο». Η μάνα, μια ήσυχη γυναίκα που διατηρούσε στο σπίτι το ήρεμο εκείνο κλίμα που επέτρεπε στον πατέρα να εργάζεται συνέχεια στην ενορία του.
Ο μικρός Κώστας τελείωσε το Δημοτικό και τα πέντε χρόνια του Γυμνασίου στη Χώρα Τριφυλίας, όπου μετακινήθηκε ο πατέρας του, και τα δύο τελευταία χρόνια του Γυμνασίου στην Κυπαρισσία. Καλός μαθητής και με λογοτεχνικές τάσεις είχε την πρώτη του διάκριση στα 17, όταν η έκθεση που έγραψε με θέμα… «Το παιδομάζωμα» πήρε το δεύτερο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
