Έμοιαζε με ραντεβού στα…τυφλά. Ένας φίλος μας μίλησε για την εικαστικό Χριστίνα Αγγελοπούλου και μας προέτρεψε να μιλήσουμε μαζί της. Όταν πήγα στο καφέ της συνάντησης, φανταζόμουνα διάφορα πράγματα για την ίδια. Η συνάντηση, όμως, μαζί της, ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Στην αρχή ξεκινήσαμε με τα διαδικαστικά. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, καθηγήτρια εικαστικών σε σχολεία της Καλαμάτας, συμμετοχή σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα και στην επαρχία, όπου παρουσίασε το έργο της.
Μικρή ήθελε να γίνει μαθηματικός, μετά μηχανικός αεροσκαφών, αλλά την κέρδισε η τέχνη, αφού, όπως σχολίασε, από μικρή ζωγράφιζε, έφτιαχνε σκίτσα. Έζησε για αρκετά χρόνια στην Αθήνα, αλλά βαρέθηκε κάποια στιγμή και προτίμησε την αποκέντρωση. Εξάλλου, η Μεσσηνία είναι ο τόπος της, η θάλασσα η αφορμή που την έφερε πίσω.
Βέβαια, μπορεί να συστήνεται ως εικαστικός, αλλά, με την κουβέντα, αποδείχτηκε ότι διατηρεί την ίδια τρέλα με τα μαθηματικά, τη θεωρία του χάους, τα φράκταλς, είναι ερωτευμένη με την επαφή που έχει με τα παιδιά, ενώ αγάπη της ήταν και το ψαροντούφεκο.
Η Χριστίνα Αγγελοπούλου πιστεύει στη μη κανονικότητα, αυτό που χαρακτηρίζουμε ως κοινή λογική, αφού μέσα από τα έργα της ψάχνει τις δεύτερες και τρίτες λύσεις στο πρόβλημα. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από ένα συνεχές πήγαινε έλα μεταξύ χώρου, χρόνου και μνήμης.
Τη σημασία της τελευταίας επιχείρησε να θίξει στην πρώτη της προσωπική δουλειά. Προσπάθησε να αναμοχλεύσει ένα ζήτημα που απασχόλησε τα πρωτοποριακά ρεύματα της τέχνης των αρχών του 20ου αιώνα (τη σχέση χώρου και χρόνου) ταυτόχρονα όμως αποτέλεσε την αφορμή για να αναλογιστεί κανείς τη σημασία της μνήμης στη διαμόρφωση της προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας σήμερα.
Πηγή του έργου της το κίνημα του υπερρεαλισμού αλλά και εν γένει της μοντέρνας τέχνης. Η τέχνη της χαρακτηρίζεται από πρωτοποριακά και ρηξικέλευθα στοιχεία, ενώ, διακρίνεται για το συνδυασμό διαφορετικών τεχνικών που χρησιμοποιεί, καθώς και από μία διαρκή αναζήτηση νέων μεθόδων σύνθεσης.
Εκτός απ’ όλα τα παραπάνω η Χριστίνα Αγγελοπούλου αρέσκεται να παίζει και με τη γραφή, την ποίηση, αν και γνωρίζει ότι, όπως και στη ζωγραφική, ουδείς ξεγελάει φυσικά το χρόνο.
Έτσι, ακόμα και το ελληνικό τραγούδι συμβιβάστηκε μαζί του: «Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει/Χρονοποιός ας είναι η λέξη/γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα/κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα», τραγουδούσε ο Σαββόπουλος που έπαιξε με το δικό του τρόπο. Επιμένει, όμως και να εδώ να χαλάει και να ξαναφτιάχνει τα…δεδομένα.
Η κουβέντα μας έφερε και σε κοινούς χώρους για την οργάνωση της κοινωνίας, τον Καστοριάδη. Κλείνω με την παρατήρησή της ότι από τη στιγμή που στα σπίτι μας υπάρχουν τηλεοράσεις και όχι βιβλιοθήκες, τα δίκια αυτού του κόσμου θα βγουν στον αφρό, από το άτομο και μικρούς ανθρώπινους πυρήνες. Ως τίτλο της συνέντευξης χρησιμοποιούμε ένα απόσπασμα του αγαπημένου της Μαξ Ερνστ…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
