Άγνωστο πλέον το κόστος του αυτοκινητόδρομου Κόρινθος – Καλαμάτα
«Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Ο αφορισμός ανήκει στον Άγγλο ποιητή και συγγραφέα, Σάμιουελ Τζόνσον. Όσοι το κάνουν, χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό ως όχημα είτε για να πλουτίσουν σε βάρος πολιτών είτε για να εξυπηρετήσουν διαφόρων ειδών συμφέροντα.
Το θράσος τους είναι, δε, τόσο μεγάλο, που εκτοξεύουν με περισσή ευκολία κατηγορίες για μειοδοσία, ενδοτικότητα και ό,τι άλλο. Ένα από τα… θύματα είναι και όσοι υποστηρίζουν ότι επί της ουσίας οι – ανά τη χώρα- αυτοκινητόδρομοι- που κατασκευάζονται- εξυπηρετούν πρώτα τις ανάγκες των εργολάβων και μετά τις όποιες ανάγκες της χώρας, φροντίζοντας, βεβαίως, στο μεσοδιάστημα να εξαφανίσουν, ως μη παραγωγική, κάθε σκέψη για εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης.
Το θέμα της εισαγωγής μας είναι η συμπεριφορά του Δημοσίου απέναντι στην κοινοπραξία “Μορέας” και στον αυτοκινητόδρομο που κατασκευάζει. Θα θέλαμε κάποτε ένας υπουργός να έχει τα… καρύδια να μας πει δημόσια, πόσο στοίχισε τελικά αυτός ο δρόμος, αφού κάθε τρεις και λίγο βγαίνουν στον αφρό νέες υποχρεώσεις.
Το παρακάτω ρεπορτάζ είναι του Γιώργου Λιάλιου από τη χθεσινή «Καθημερινή». Διαβάστε το και ο καθένας μπορεί να βγάλει όποια συμπεράσματα θέλει:
«Στη λεπτή γραμμή μεταξύ της νομιμότητας και… της απευθείας ανάθεσης κινείται η απόφαση του υπουργείου Υποδομών να αναθέσει σειρά νέων εργασιών στην κοινοπραξία “Μορέας”.
Οι εργασίες δε σχετίζονται με την ολοκλήρωση του αυτοκινητόδρομου Κορίνθου – Τρίπολης – Καλαμάτας και Λεύκτρου – Σπάρτης, αλλά πρόκειται για μικρά οδικά έργα κοντά στους κόμβους του, αρμοδιότητας των τοπικών Δήμων. Η απόφαση προσφέρει μεν επιπλέον έργο στον κατασκευαστή και… χαρά στους τοπικούς δημάρχους, επιβαρύνει όμως τον προϋπολογισμό του έργου με άγνωστο ποσό και θέτει “εκτός αγοράς” έργα σε μια δύσκολη περίοδο για τον κατασκευαστικό κλάδο.
Σύμφωνα με τις 5 συμβάσεις παραχώρησης, με τις οποίες το 2007 ανατέθηκε σε ιδιώτες η ανακατασκευή και εκμετάλλευση του βασικού οδικού δικτύου της χώρας, το Δημόσιο μπορεί να αναθέσει στους παραχωρησιούχους την εκτέλεση κάποιων συμπληρωματικών εργασιών (με επιπλέον κόστος, φυσικά) που δεν μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί, όταν αυτές είναι αναγκαίες για την ολοκλήρωση των έργων.
Μέχρι σήμερα σε γενικές γραμμές τέτοιες εργασίες αφορούσαν στη διάσωση αρχαιοτήτων (που ανακαλύφθηκαν κατά την κατασκευή του δρόμου) ή την επίλυση κάποιου σοβαρού προβλήματος (όπως η ανάθεση στην Ολυμπία Οδό της κατασκευής των “σημείων συνάντησης” δρόμου και σιδηροδρομικής γραμμής).
Κατ’ εξαίρεση το 2012 ανατέθηκε στον “Μορέα” η επισκευή της παλαιάς εθνικής οδού Μεγαλόπολης – Καλαμάτας ύστερα από κατολίσθηση, καθώς δεν υπήρχε εύκολη εναλλακτική οδός.
Πού, όμως, βρίσκεται το όριο; Προ δεκαημέρου ο υπουργός Υποδομών, Χρήστος Σπίρτζης, έδωσε εντολή στον “Μορέα” για την εκτέλεση σειράς νέων εργασιών. Όπως προκύπτει από την απόφαση, πρόκειται για έργα που ζήτησαν οι Δήμοι:
Στο τμήμα Λεύκτρου – Σπάρτης έναν επιπρόσθετο κόμβο (Φουνταίικα), τη γεφύρωση ενός παραπόταμου, προκειμένου οι κάτοικοι του Λογκανίκου να έχουν πρόσβαση στους ελαιώνες τους, τη διαπλάτυνση της παράπλευρης οδού προς Καστόρι.
Στην Καλαμάτα, την ολοκλήρωση του δρόμου από το τέλος του έργου έως την οδό Αθηνών (355 μέτρα) με κυκλικό κόμβο, 250 μέτρα παράπλευρης οδού, την ασφαλτόστρωση 270 μέτρων αγροτικού δρόμου και την κατασκευή μιας πεζογέφυρας.
Τα έργα αυτά θα έπρεπε να είχαν εκτελεστεί από το Δήμο Καλαμάτας, ο οποίος, σύμφωνα με την απόφαση, δήλωσε “αδυναμία”. Ακόμη, τη σύνδεση του κόμβου Λαίικων με τη συνοικία Πλακωτά (550 μέτρα) μέσω της εσωτερικής περιφερειακής οδού και την κατασκευή κυκλικού κόμβου στην παλαιά εθνική οδό, στον οικισμό Πηδήματος.
Το επιχείρημα της απόφασης ανάθεσης είναι ότι τα έργα αυτά πρέπει να κατασκευαστούν από το Δημόσιο, καθώς είναι υποχρεωμένο από τη σύμβαση παραχώρησης να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη πρόσβαση στον αυτοκινητόδρομο.
Σύμφωνα, όμως, με τη λογική αυτή, οι συμβάσεις παραχώρησης θα μπορούσαν να μετατραπούν σε “δεξαμενές” απευθείας αναθέσεων για την κατασκευή ή βελτίωση τοπικών δικτύων οπουδήποτε κοντά σε παραχωρημένο αυτοκινητόδρομο (μετατρέποντας τον εκάστοτε υπουργό Υποδομών σε “τοπικό ήρωα” σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού).
Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, ότι από την απόφαση του υπουργείου Υποδομών απουσιάζει κάθε αναφορά σε εκτιμώμενο κόστος, αντίθετα με ό,τι συνέβη σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις (λ.χ. στην επισκευή του δρόμου στη Μεγαλόπολη)».
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
