Πλούσιο 10ήμερο πρόγραμμα, με εντυπωσιακά έργα σύγχρονου χορού από διακεκριμένους ξένους και Έλληνες καλλιτέχνες 
Το 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα πραγματοποιηθεί 14-23 Ιουλίου 2017 με ένα πλούσιο πρόγραμμα υψηλού επιπέδου, παράλληλων εκδηλώσεων σε διάφορες γωνιές της πόλης, καθώς και εκπαιδευτικών σεμιναρίων.
Αναλυτικά η «ταυτότητα» των κεντρικών παραστάσεων που θα εκτυλιχθούν επί σκηνής του Μεγάρου Χορού από καταξιωμένες ξένες και ελληνικές ομάδες (σ.σ. ο Ανύποπτος Χρόνος του Κινητήρα και της Αντιγόνης Γύρα θα φιλοξενηθεί στην κεντρική πλατεία), αποκαλύπτοντας τη μαγεία του σύγχρονου χορού όχι μόνο ως υψηλή συναρπαστική τέχνη που απογειώνει το σώμα, αλλά και σε ρόλο κατόπτρου που επαναπροσδιορίζει την κοινωνική πραγματικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις:
 
•Το Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο – Μπαλέτο της Λoρραίνης, θα παρουσιάσει τρία έργα: της εμβληματικής μορφής του μεταμοντέρνου χορού Τρίσας Μπράουν, του Μερς Κάννιγχαμ, πολυβραβευμένου πειραματιστή και καινοτόμου στην εισαγωγή νέων τεχνολογιών και της Ματίλντ Μοννιέ, εξέχουσας προσωπικότητας της γαλλικής και διεθνούς σκηνής, που ανανεώνει διαρκώς την τέχνη του χορού.
-Rose-variation της Mathilde Monnier: Το έργο Rose δημιουργήθηκε το 2001 για το Βασιλικό Μπαλέτο της Σουηδίας. Όλα είναι ντυμένα στα ροζ: η σκηνή, τα σκηνικά αντικείμενα, οι χορευτές. Η αναδημιουργία του, το Rose-variation, αποδομεί το λεξιλόγιο του κλασικού μπαλέτου, διαμορφώνοντας νέες κινήσεις.  Κινούμενοι με την ακρίβεια ενός κορ ντε μπαλέ, οι 24 χορευτές γίνονται σολίστ, καθένας εκ των οποίων συνδημιουργεί το μέρος του με τον χορογράφο.
Τη δομή του έργου υποστηρίζει η μουσική –Σονάτα για πιάνο αρ. 17 του Μπετόβεν– που παίζεται επί σκηνής σε ροζ πιάνο από έναν ντυμένο στα ροζ πιανίστα.
 
-Εγκατάσταση Opal Loop/Cloud Installation #72503 (1980) της Trisha Brown: Η χορογράφος εκκινεί από την ιδέα μιας αέναης χορευτικής φράσης, η οποία μέσω της κίνησης looping επιστρέφει στο κέντρο του χώρου. Κάθε ένας από τους 4 χορευτές και χορεύτριες ανταποκρίνεται αυτοσχεδιαστικά, με τον δικό του τρόπο, σε αυτό το ανοιχτού τύπου σχέδιο. Εδώ η χορευτική φράση τελειώνει και επανεκκινεί με απαλές κινήσεις που μεταφέρονται από τα σώματα τεσσάρων χορευτών και σβήνουν η μία μέσα στην άλλη. Αυτή η ρευστή αλληλουχία κινήσεων, που δύσκολα διακρίνεται μέσα στη διαρκώς μεταβαλλόμενη «γλυπτή ομίχλη» της Φουτζίκο Νακάγια, καθιστά το έργο ένα ποιητικό σχόλιο της Μπράουν πάνω στον εφήμερο χαρακτήρα της χορευτικής τέχνης.
 
-Sounddance του Merce Cunningham: Το έργο, που βρίσκεται στον αντίποδα της ομοιομορφίας και της αρμονίας που απαιτεί η τέχνη του μπαλέτου, έχει αγαπηθεί εξίσου από κοινό και κριτικούς! Πρόκειται για μια γρήγορη και δυναμική δημιουργία «οργανωμένου χάους», που αποδίδεται από 10 χορευτές. Η σκηνή χωρίζεται στη μέση από τις πλούσιες πτυχώσεις ενός χρυσού παραπετάσματος, με την υπογραφή του Μαρκ Λάνκαστερ. Έτσι διασπασμένος (ή συμπυκνωμένος), ο χώρος αναδεικνύει την πυκνή και φρενήρη χορογραφία που μοιάζει με μικροσκοπικό χορευτικό σύμπαν, ιδωμένο σαν μέσα από μικροσκόπιο.
(Παρασκευή 14, & Σάββατο 15. 7. 2017, στις 22:00,  ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ)
 
•CCN2-Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο της Γκρενόμπλ:
TORDRE του Rachid Ouramdane
TORDRE σημαίνει συστρέφω. Ένα δυνατό ντουέτο, για δύο γυναίκες, σαν εκτυφλωτικό φως, που δείχνει τι συνιστά τη μοναδικότητα. Με αυτό το διπλό πορτρέτο, που έκανε πρεμιέρα το 2014, ο Ρασίντ Ουραμντάν σχολιάζει την ευαίσθητη αμφιταλάντευση της κίνησης ανάμεσα στην ποίηση και τη θεραπεία. Στην αρχή το έργο ξεγελάει. Υπό τους ήχους του αμερικάνικου μιούζικαλ να αστείο κορίτσι του Ουίλλιαμ Ουάιλερ, φέρνουν συνειρμικά στο μυαλό το κυρίαρχο πρότυπο ομορφιάς του Μπρόντγουεϋ, ενώ οι δύο χορεύτριες εφορμούν στη σκηνή. Δηλώνεται έτσι η συστροφή του τίτλου, καθώς η εικόνα του σώματος γίνεται πιο εσωτερική, εύθραυστη. Το έργο βρίσκει νόημα στην ασταμάτητη περιδίνηση της Λόρας (Lora Juodkaitè) ή στον πρόσθετο βραχίονα της Άννι (Annie Hanauer). Αντλώντας από τις εμπειρίες των χορευτριών του, ο Ουραμντάν αναπτύσσει μια χορογραφική γλώσσα στην παρυφή του συναισθήματος, μαρτυρώντας παράλληλα την ικανότητα που έχει καθένας, καθετί να ξεπερνάει τις δυσκολίες, να βγαίνει από τη φυλακή του, να αλλάζει την πραγματικότητα, αντί να την υπομένει.
(Σάββατο  15.7.2017, στις 20:00,  ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ)
 
-ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ: ΑΝΥΠΟΠΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Χορογραφία: Αντιγόνη Γύρα και η ομάδα Ο Ανύποπτος Χρόνος είναι ένα ερευνητικό καλλιτεχνικό εγχείρημα το οποίο δημιουργήθηκε από την ομάδα επαγγελματιών και ερασιτεχνών του Κινητήρα κατά τη διάρκεια ενός χρόνου. Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο ποίημα του Χρήστου Πολυμενάκου, που εξερευνά τη διάρκεια του χρόνου σε σχέση με τη στιγμή όπου ξαφνικά όλα αλλάζουν – λίγο ή πολύ.
Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων κινείται κυκλικά, μαζί, σε όλη τη διάρκεια του έργου, ενώ η κυκλικότητα αυτή, που δημιουργείται από την αίσθηση του αντικειμενικού χρόνου, διακόπτεται από μικρά ή μεγάλα γεγονότα δημιουργώντας ανατροπές. Η παράσταση κουβαλά τη συλλογική μνήμη όλων των ανθρώπων που κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς πέρασαν από τις πρόβες της, οι οποίες ήταν –και είναι– ανοιχτές στα μέλη της ομάδας του Κινητήρα αλλά και στους καλεσμένους Έλληνες και ξένους που ζουν κατά καιρούς μέσα στο στούντιο. Συμμετέχουν πάνω από 20 χορευτές.
(Κυριακή 16.7.2017, στις 20:00, ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ)
 
•ΟΜΑΔΑ ΧΟΡΟΥ ΖΗΤΑ,  ΑΛΑΣΚΑ της Ίριδας Καραγιάν
Το έργο ΑΛΑΣΚΑ σχεδιάζεται πάνω στις επιφάνειες των σωμάτων και στο χώρο ανάμεσά τους. Η χορογραφία είναι σαν ένας μηχανισμός που λειτουργεί σε συνθήκες εναλλασσόμενων ταχυτήτων.
Σε έναν άδειο λευκό χώρο, πέντε σώματα κινούνται σε διαρκή επαφή, γλιστράνε το ένα πάνω στο άλλο, ενεργοποιούν και δέχονται κινητικά ερεθίσματα και δημιουργούν χώρους, δράσεις ανάμεσα στο φανταστικό και το ρεαλιστικό. Πρωταρχικό σημείο της έρευνας του έργου είναι η εμπειρία της επαφής των σωμάτων με βασικό άξονα την αφή. Συμμετέχουν πέντε χορευτές και χορεύτριες. Η Ίρις Καραγιάν Το 2010, απέσπασε το α΄ βραβείο χορογραφίας Jarmila Jebrakova στο New Europe Festival 2010, με τα έργα A Time to Mourn (2009) και Leg acy (2010).
(Δευτέρα 17.7.2017, στις 20:00, ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ)
 
•    Vertigo Dance Company, Yama της Noa Wertheim σε συνεργασία με τη Rina Wertheim-Koren
Yama (πρώτη παρουσίαση, 2016): Το αποτύπωμα της ανθρώπινης δραστηριότητας στο οικοσύστημα, η αλληλεξάρτηση και η ικανότητα αναγέννησης είναι τα σημεία εκκίνησης για τη χορογράφο Νόα Βέρτχαϊμ, που στο καινούργιο της έργο Yama παρατηρεί την πηγή κάθε κίνησης και τον αντίκτυπο που έχει στο περιβάλλον.
Η Ομάδα Χορού Vertigo, με έντονη παρουσία στη διεθνή σκηνή, ιδρύθηκε το 1992 από τη Νόα Βέρτχαϊμ και τον Άντι Σα’αλ, και ανάμεσα σε άλλα βραβεία που έχει αποσπάσει, το 2013 βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού του Ισραήλ. Μέσα από τις παραστάσεις της η Ομάδα θέλει να αφυπνίσει την κοινή γνώμη για θέματα κοινωνικά και κοινοτικά, να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά και ταυτόχρονα να διευρύνει τα όρια της σωματικής έκφρασης των χορευτών. Η χορογράφος Νόα Βέρτχαϊμ δημιουργεί ένα κολάζ περίπλοκων και μοναδικών έργων, ένα εντυπωσιακό ρεπερτόριο από πρωτότυπες συνεργατικές δημιουργίες που προσκαλούν το κοινό σε ένα μαγευτικό ταξίδι. Η κίνηση, ως καλλιτεχνική και φυσική πηγή έμπνευσης, θέλει να ενισχύσει την ευρύτερη και όσο το δυνατόν πιο συνειδητή συμμετοχή στα κοινά, ώστε να προστατέψει τον πλανήτη μας. Συμμετέχουν εννέα χορευτές και χορεύτριες.
(Τρίτη 18.7.2017, στις  22:00, ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ)
 
•    Ομάδα Σύγχρονου Χορού Creo, απόγειος της Πωλίνας Κρεμαστά
Η παράσταση απόγειος αφηγείται ένα ταξίδι χορού και μουσικής. Μια περιπλάνηση από το χθες προς το σήμερα, από το μαζί προς τη μνήμη, το συναίσθημα, την κάθαρση και τη λύση. Οι χορευτές περιπλανιούνται πάνω σε έξι «τοπία» νεόκτιστων χορών και σαρώνουν το χώρο και το ρυθμό με τα κινητικά τους μοτίβα. Οι δύο μουσικοί επί σκηνής συμπληρώνουν την κίνηση και την αφήγηση, επιλέγοντας είτε να αποδομήσουν είτε να επαναδομήσουν τα παραδοσιακά ακούσματα, ανασυνθέτοντας με αυτό τον τρόπο νέα.
Η παράσταση αποτελεί μια πρώτη αποτύπωση των αποτελεσμάτων της ομώνυμης έρευνας που διεξάγει τα τελευταία τρία χρόνια η χορογράφος. Μέσα από τη μελέτη των παραδοσιακών ελληνικών χορών και των σύγχρονων τεχνικών αποκαλύπτεται η «απόγειος/εκ της γης» κίνηση και αρθρώνεται μια νέα κινητική πρόταση. Η αγωνία που γεννά και θέτει η εν λόγω δουλειά συμπυκνώνεται στο πάντα επίκαιρο ερώτημα: Ποια στάση οφείλουμε να κρατήσουμε απέναντι στην παράδοση; Η Πωλίνα Κρεμαστά με το έργο GODOT πήρε πρώτο βραβείο (Silver Snowflake) στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σεράγεβο το 2012.
(Τετάρτη 19.7.2017, στις 20:00, ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ) 
 
•Meeting You των Helena Franzén & Ori Flomin
To έργο Meeting You πραγματεύεται το θέμα της φιλίας και της συντροφικότητας. Πρόκειται για μία θαυμάσια σπουδή πάνω στην έκφραση δύο σωμάτων, στη βουβή και απολύτως ειλικρινή επικοινωνία μεταξύ δυο έμπειρων χορευτών. Το θέμα παρουσιάζουν ο Όρι Φλόμιν και η Χελένα Φρανσίν, παλιοί φίλοι, χορευτές, χορογράφοι και καθηγητές χορού από τη Σουηδία με διεθνή καριέρα και συμμετοχές.
(Παρασκευή 21 & Σάββατο 22.7.2017, στις  20:00, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ)
 
 
•Moving Into Dance Mophatong, Romeo & Juliet / REBELLION & JOHANNESBURG της Jessica Nupen
Στο χοροθεατρικό Ρωμαίος & Ιουλιέττα / ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΓΙΟΧΑΝΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ, η Νοτιοαφρικανή χορογράφος που έχει την έδρα της στη Γερμανία Τζέσσικας Νιούπεν αφηγείται με προκλητική διάθεση, το κλασικό αριστούργημα του Σαίξπηρ, τοποθετώντας το στους δρόμους του Γιοχάνεσμπουργκ και της υποκουλτούρας του. 
Το συναρπαστικό αυτό έργο βρίσκει το ρυθμό του στο πνεύμα της πόλης και στο διαρκώς μεταβαλλόμενο πολιτιστικό τοπίο της. «Το Γιοχάννεσμπουργκ μας καλεί σε καθημερινή επανάσταση, ενάντια στην απάνθρωπη ιστορία της πόλης μας, και αναζητούμε τα ζωντανά στοιχεία της, τη χαμένη προσωπικότητά της, τους μύθους και τους ήχους περασμένων εποχών. Εξεγειρόμαστε ενάντια στο παρόν, στους ηγέτες μας, στους συμπολίτες μας που μειδιούν ηλιθιωδώς κι ανασηκώνουν τους ώμους. Γιορτάζουμε με διάθεση χαλαρή, μουσική και αστεία με γνωστούς και άγνωστους, στους δρόμους της πόλης. Εξεγειρόμαστε αναζητώντας την ταυτότητά μας, την έκφρασή μας, την κοινότητά μας, τη θέση μας» λέει η ομάδα.
Η Νιούπεν χρησιμοποιεί το χοροθέατρο για να πειραματιστεί με την ατομικότητα και τη συλλογικότητα σε καθεστώς συγκρούσεων, ενώ αντιμετωπίζει την επανάσταση όχι ως πράξη βίας αλλά ως αντίσταση στο στάτους κβο. 
 
Παράλληλα με την παράσταση προβάλλεται και η ομότιτλη ταινία, σε σκηνοθεσία της Leila El’Kayem και χορογραφία της Jessica Nupen, που έχει αποσπάσει βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ San Francisco Dance Film, 2016.
(Παρασκευή 21.7.2017, στις 22:00, ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ) 
 
•Three Times Rebel της Marina Mascarell
Το έργο διερευνά τις απαρχές της ανισότητας των φύλων και τον αυθαίρετο τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκαν οι σχετικές αντιλήψεις στη σύγχρονη κοινωνία. Μέσα από επισταμένη αναζήτηση σε έργα λογοτεχνίας, ντοκιμαντέρ, εκθέσεις και συνεντεύξεις με ειδικούς, η Ισπανο-ολλανδή Μαρίνα Μασκαρέλ συνειδητοποίησε την ανάλγητη φύση της ανισότητας. Αυτή η πλευρά αντανακλάται στον ευτελισμό του γυναικείου σώματος, στη χρήση στερεοτύπων στην εκπαίδευση ή στη βία που περνάει υποσυνείδητα και υπόγεια στην καθημερινότητά μας.
Στο έργο Three Times Rebel η χορογράφος καταδύεται στα βάθη του συστήματος που έθρεψε τις σύγχρονες προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, τις διακρίσεις, τη συμβολική βία, τον τρόπο που κληρονομείται και κατασκευάζεται το φύλο. Το έργο –ένα χορευτικό ντοκιμαντέρ όπου κάθε σωματική επαφή είναι και άβολη και ενοχλητική– αναφέρεται ιδιαίτερα πάνω στην υποτιθέμενη εξομάλυνση της βίας εναντίον των γυναικών μέσω του σύγχρονου χορού. Η Μαρίνα Μασκαρέλ κέρδισε το σημαντικό βραβείο χορού BNG Bank 2015 ως ανερχόμενο ταλέντο και πρόσφατα υπήρξε υποψήφια για το βραβείο Nederlandse Dansdagen.
(Σάββατο 22.7 στις 22:00, &  Κυριακή  23.7.2017, στις 20:30 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ)
 
•ΟΝΕ ΟΝΕ ΟΝΕ του Γιάννη Μανταφούνη και της Aoife McAtamney
Στο διαδραστικό έργο One One One ο χορογράφος Γιάννης Μανταφούνης σε συνεργασία με την Ιρλανδέζα Ίφε Μακατάμνυ προσκαλεί τον θεατή να μοιραστεί μαζί του το χρόνο, σε έναν κοινό χώρο, με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο. Τον προσκαλεί να καθίσει σε μία καρέκλα απέναντί του, να μείνει εκεί όση ώρα θέλει και να κοιταχτεί στα μάτια  με τον χορευτή.
Η επικοινωνία, σημαντικό στοιχείο στη δουλειά του χορογράφου, είναι το έναυσμα αλλά και η πρακτική του One One One. Μέσα από το κοινό βλέμμα γεννιέται ένας κόσμος αισθήσεων. Οι καλλιτέχνες μεταφράζουν τα συναισθήματα του κοινού, τα μετατρέπουν σε κάτι άλλο και τα αποδίδουν ως χορευτική δομή. Η συνεργασία μεταξύ του χορευτή και του κοινού γίνεται πλέον αναπόφευκτη…
Ο Γιάννης Μανταφούνης βραβεύτηκε, το 2015, ως «εξαιρετικός χορευτής» (Danseur exceptionnel) στα Ελβετικά Βραβεία Χορού. 
(Κυριακή 23.7.2017, στις 11:00, ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ -θα ανακοινωθεί το ακριβές σημείο)
 
Σε ενιαία παράσταση έργα δύο χορογράφων: It’s Always Here του Adi Boutrous και Scarabeo, Angles and The Void του Andrea Costanzo Martini
•It’s Always Here του Adi Boutrous
Ο Άντι Μπούτρους είναι άραβας χορογράφος και χορευτής. Τα έργα του μιλάνε για τη μειονοτική του ταυτότητα για το πώς είναι να ζει ως Άραβας στην ισραηλινή κοινωνία. Στο συγκεκριμένο έργο αποφάσισε να «παραμερίσει» το ζήτημα της μειονοτικής ταυτότητας και να επικεντρωθεί στην έρευνα της σωματικότητας. Με τη χορογραφία του, που έχει στοιχεία αυτοσχεδιασμού contact και χιπ χοπ, ως προς την ένταση των κινήσεων και τη δεξιοτεχνία, δείχνει την ταυτότητα που έχει το σώμα. Χορεύει με έναν Εβραίο χορευτή, και μαζί δημιουργούν μία κοινή, αμοιβαία ταυτότητα. Στο έργο παρουσιάζονται σχέσεις ανθρώπινες, συναισθηματικές, χειριστικές που αντικατοπτρίζουν κυρίως την ισραηλινή ταυτότητα αλλά και την πανταχού παρούσα σχέση πλειονοτήτων και μειονοτήτων.
Πρόκειται για ένα σωματικά απαιτητικό έργο που αντιπροσωπεύει την προσπάθειά του να βρει σταθερότητα, σιγουριά και ισορροπία στην κοινωνία του Ισραήλ.
Ο Άντι Μπούτρους, με το έργο του What Really Makes Me Mad, απέσπασε, το 2013, το α΄ βραβείο στο φεστιβάλ Shades of Dance.
 
•    Scarabeo, Angles and The Void  του Andrea Costanzo Martini
Ο γεννημένος στην Ιταλία χορογράφος Αντρέα Κοστάντζο Μαρτίνι σπούδασε σύγχρονο χορό και μπαλέτο. Έργα του έχουν παρουσιαστεί και βραβευθεί σε διεθνή Φεστιβάλ όπου, σε πολλά από αυτά, έχει εκπροσωπήσει το Ισραήλ.
Στα ιταλικά Scarabeo είναι ο σκαραβαίος, που για τους αρχαίους Αιγύπτιους υπήρξε σύμβολο του κύκλου της ζωής και της αναγέννησης, αλλά επίσης το επιτραπέζιο παιχνίδι Scrabble, όπου γράμματα χρησιμοποιούνται παραπάνω από μία φορές για να σχηματίσουν διαφορετικές λέξεις με διαφορετικό νόημα σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Κατά τη χορογραφική διαδικασία, σκέφτηκε να μεταχειριστεί το σώμα του χορευτή αποκλειστικά ως φυσικό αντικείμενο και όχι ως πηγή συναισθημάτων,  έτσι δημιούργησε το υλικό των κινήσεων, και ύστερα έκανε διαφορετικούς συνδυασμούς για να δομήσει μια ξεκάθαρη λογική αφήγησης.
Ο Αντρέα Κοστάντσο Μαρτίνι το 2013, στον διεθνή διαγωνισμό της Στουτγάρδης τιμήθηκε με α΄ βραβείο ως χορευτής και χορογράφος για το σόλο του What Happened in Torino. Τον Δεκέμβριο του 2016 απέσπασε το β΄ βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό χορογραφίας του Ισραήλ για το σόλο Occhio di bue.
(Κυριακή 23.7.2017, στις 19:00, ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ)