Πρόσφατα έφυγε από κοντά μας ο φίλος μας Δημήτρης Θεοδωρακόπουλος. Ο Δημήτρης, το 3ο παιδί του Σωτήρη και της Γεωργίας, γεννήθηκε στην Ελληνοεκκλησιά του Δήμου Μεσσήνης και μαζί με τ’ άλλα δύο αδέλφια του, την Αρετή και τον Παναγιώτη, έζησε από κοντά την αγροτική ζωή μέχρι και το Δημοτικό Σχολείο. Στη συνέχεια αποφάσισαν να σπουδάσουν και τελείωσε το Γυμνάσιο – Λύκειο σε Μεσσήνη – Καλαμάτα – Αθήνα και τη Σχολή Τοπογράφων Μηχανικών στη Θεσσαλονίκη.
Αφού εργάστηκε στην αρχή για μικρό χρονικό διάστημα ως ελεύθερος επαγγελματίας, στη συνέχεια και για όλα τα υπόλοιπα χρόνια δούλεψε στην ΔΕΥΑ Καλαμάτας, στην οποία άφησε το στίγμα του και πολλές από τις δυνάμεις του.
Γνώρισα τον Δημήτρη από τα φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, γιατί είχαμε επιλέξει να σταθούμε στην κοινωνία μέσα από τις ίδιες πολιτικές και ιδεολογικές ανησυχίες για να βελτιώσουμε και ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Ο Δημήτρης, λαϊκό παιδί από αγροτική οικογένεια, ήταν πάντα σεμνός, σαφής, διορατικός και προπάντων υπομονετικός, προσπαθώντας να πείσει με τα επιχειρήματά του κάθε συνομιλητή του. Όποιος τον γνώριζε, καταλάβαινε ότι είχε να κάνει μ’ έναν αξιόλογο άνθρωπο, γνώστη των πραγμάτων, αγωνιστή, που σ’ αγκάλιαζε με τις σκέψεις και τις απόψεις του, μιας και ασχολιότανε με τα μικρά και τα μεγάλα με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Έσκυβε με το δικό του τρόπο σε κάθε άποψη, γιατί πίστευε ότι έχει δίκαιο και πρέπει να το μοιραστούν όλοι μαζί.
Σε οποιαδήποτε δράση κι αν τον συναντούσες ήταν ένας πραγματικός φίλος, γιατί ήταν ηθικός, έντιμος, δίκαιος, αξιόπιστος, εργατικός, ακούραστος και πάντα χαμογελαστός για να δώσει κουράγιο στους άλλους. Γι’ αυτό και στη δουλειά του στη ΔΕΥΑΚ αγαπήθηκε από τους συναδέλφους του, τίμησε τον ρόλο του σαν δημόσιος υπάλληλος και σαν επιστήμονας προσφέροντας κοινωνικό έργο, κάτι που ήθελε πάρα πολύ και το εξέφρασε μέχρι την τελευταία στιγμή.
Το αποκορύφωμα της δύναμής του και των χαρακτηριστικών του εκφράστηκε ιδιαίτερα στο τελευταίο 12μηνο που έδωσε τη μάχη με τη δύσκολη αρρώστια με θάρρος, υπευθυνότητα, ωριμότητα, υπομονή, αισιοδοξία και, προπάντων, αξιοπρέπεια.
Ευτυχώς έφυγε από τη ζωή προλαβαίνοντας με τη γυναίκα του, την Τζένη, ν’ αφήσει τα πλούσια χαρακτηριστικά του στο γιο του Σωτήρη.
Ο Δημήτρης, αν και θα μας λείψει πολύ με τα έξυπνα καλοπροαίρετα πειράγματά του, είναι σίγουρο ότι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που και να θέλεις δεν ξεχνιέται ποτέ. Είναι απ’ αυτούς που πρότασσε το εμείς από το εγώ.
Οφείλουμε, όσοι τον αγαπήσαμε, να συνεχίσουμε τον αγώνα για τις αρχές και τις αξίες που μαζί του συζητούσαμε και συνδιαμορφώναμε, έστω και αν είχαμε διαφορετικές προσεγγίσεις.
Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.
Νίκος Πατσαρίνος
Για τον Δημήτρη Θεοδωρακόπουλο
