Αποβλέποντες πάντοτε εις την δια παντός τρόπου βελτίωσιν των συνθηκών υπό τας οποίας δρα η ημετέρα εφημερίς, μη όντες δε διατεθειμένοι ουδενός να φεισθώμεν όπως συν τω χρόνω παρουσιάσωμεν εις το μεσσηνιακόν κοινόν τέλειον υπό πάσαν έποψιν δημοσιογραφικόν όργανον επαξίως αντιπροσωπεύον τον τόπον, προβαίνομεν λίαν προσεχώς εις σπουδαιοτάτας βελτιώσεις του «ΘΑΡΡΟΥΣ», καθιστώντες αυτό την ευπροσωποτέραν επαρχιακήν εφημερίδα.
Νέον Τυπογραφείον
Εν ταις πρώταις των βελτιώσεων, αίτινες θέλουσι γίνει εντός ολίγων ημερών επί του «Θάρρους», δέον να καταριθμηθή η τέλεια ανακαίνισις του τυπογραφείου.
Όλα τα στοιχεία μας αποστέλλονται εις τα χυτήρια Αποστολοπούλου, αντικαθιστάμενα δια νέων τοιούτων εν πρωτοφανεί ποικιλία δια τας Καλάμας.
Ημείς μόνοι οίτινες δια των έργων εσυνηθίσαμεν να ομιλώμεν είμεθα και οι ικανοί να καταρτίσωμεν το τυπογραφείον του «ΘΑΡΡΟΥΣ» οίον θα το γνωρίσωσιν οι αναγνώσται και οι πελάται μας.
Δέκα πέντε κάσσες στοιχείων όλων των στιγμών και εν μεγάλη εξ εκάστου είδους ποσότητι, θα πληρώσωσι το τυπογραφείον μας. Πεντήκοντα δε ειδών κεφαλαιωδών στοιχείων εκ των εν Ελλάδι και Ευρώπη χυτηρίων θα παρουσιάσωσι πρωτοφανή πλούτον και ποικιλίαν τυπογραφικήν εν Καλάμαις.
Όλα τα άλλα είδη του τυπογραφείου και αυτά τα διάστιχα και τα συνθετήρια και αυταί αι στοιχειοδόχοι αυξανόμεναι αντικαθίστανται.
Εις το τυπογραφείον μας με δύο λέξεις δεν επέρχεται βελτίωσις συνθηκών. Συνιστώμεν νέον ΜΕΓΑ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΝ. Το οποίον με την αγοράν και εγκατάστασιν θα στοιχίση περί τας δέκα χιλιάδας δραχμών.
Βελτίωσις ύλης
Το «ΘΑΡΡΟΣ» ούτω καινουργές εις σχήμα ανταποκρινόμενον εις τας ανάγκας του τόπου, θα βελτιώση το ειδησεολόγιόν του δια της αυξήσεως του προσωπικού του, θα αναπτύξη δε τας ε Αθηνών τηλεγραφήματά του και τας εξ Αθηνών ανταποκρίσεις του.
Θα εγκαταστήση ανταποκριτάς εις όλα τα κέντρα με ενδιαφέρον και ενθουσιασμόν συμπράττοντας εις την επίτευξιν του δημοσιογραφικού ιδανικού μας.
Ειδήσεις πολιτικαί, εμπορικαί, κοινωνικαί πρώτης τάξεως, θα περικοσμώσι το φύλλον μας, το οποίον θα αντικαταστήση τελείως πλέον τον αθηναϊκόν Τύπον.
Τας θυσίας ταύτας έχομεν πεποίθησιν ότι θα εκτιμήση το κοινόν και η πόλις θα σπεύση να παράσχη την ανάλογον υποστήριξιν προς το φύλλον τούτο το οποίον διεξάγει ανιαρόν και πολυδάπανον αγώνα υπέρ κατισχύσεως ιδεών ωφελίμων και προοδευτικών.
ΜΕ ΝΕΑΝ ΖΩΗΝ
«ΘΑΡΡΟΣ» 4 Νοεμβρίου 1905
Από της προσεχούς Τρίτης ποιούμεθα έναρξιν της νέας εκδόσεως του «Θάρρους» με τα στοιχεία του εντελώς νέου τυπογραφείου μας.
Με ποίας θυσίας κόπων και χρήματος επιτυγχάνεται η ανακαίνισις αύτη κρίνομεν περιττόν να είπωμεν προς τους νοήμονας αναγνώστας μας.
Οι σκόπελοι κατά των οποίων παλαίει η σοβαρά δημοσιογραφία, η στενώς προ πάντων περιορίζουσα την δράσιν της εις τα όρια των επαρχιών, είναι τοις πάσι μεν αντιληπτοί, προ πάντων δε εις εκείνους οίτινες έστω και παροδικώς ανεμίχθησαν εις τον αχάριτα και αγνώμονα τούτον μοχλόν πάσης κοινωνικής και πολιτειακής προόδου.
Πόσας απογοητεύσεις δοκιμάζει ο ατυχής δημοσιογράφος, πόσας αδίκους μομφάς συναντά εις το εθνικόν ή τον τοπικόν αγώνα του, πόσους στεφάνους εξ ακανθών αισθάνεται περί την κεφαλήν ενώ ήλπιζεν εις δάφνας και επιδοκιμασίας, δεν είναι του παρόντος.
Αρκεί να είπωμεν ότι μαραίνεται αιωνίως κουράζων το πνεύμα και ζητών επωφελή δράσιν προς την κοινωνίαν, δια να συναντήση εν τοις πολλοίς καθ’ όλου αδιάφορον την κοινήν γνώμην, παρερχομένην πολλάκις μετά μυστηριασμού και μορφασμών το πολύμοχθον έργον του!
Είναι τούτο, ας το πιστεύωσι πάντες, απεριγράπτως απηνής καταδίκη, της οποίας την σκληρότητα δεν δύνανται να αισθανθώσιν όσοι δεν έγραψαν εν άρθρον περιφρονηθέν.
Τοσαύτη είναι η εκ τούτου εσωτερική αθυμία και η απογοήτευσις, ώστε εάν τις φιλοσοφήση, θα πεισθή ότι δεν έχουσι πολύ άδικον οι υποστηρίζοντες ότι και αυτό το κατασταλτικόν σύστημα της επιβολής ποινής εις τα δια του Τύπου τελούμενα αδικήματα, είναι εντελώς άχρηστον δια τους εξ επαγγέλματος δημοσιογράφους, θεωρουμένης επαρκούς της κοινωνικής αποδοκιμασίας όπως καταστείλη τας εκνόμους ροπάς.
Και όμως είναι αδύνατον πάλιν να εκτιμήσωσιν οι μη μεμυημένοι εις τα μυστήρια του Τύπου οποίας εντάσεως μονομανία είναι η έφεσις του δημοσιογραφείν, οποίον ανίατον πάθος καταντά δια τον εκ φύσεως δημοσιογράφον το γράφειν.
Πλειστάκις υφίσταται ζημίας, υφίσταται μείωσιν ηθικού κύρους, υποφέρει καταδιώξεις και διωγμούς, χάνει τους φίλους, πολλαπλασιάζει τους εχθρούς του και όμως εμμένει εν τη πάλη και δεν εννοεί να αφήση τον κάλαμον πριν τον ίδιον αφήση η πνοή.
Εάν πολλαπλασιασθώσιν αι φροντίδες και αι ανάγκαι του βίου τον χωρίσουν από την δημοσιογραφίαν, πάλιν η έμπνευσις του δημοσιογράφου δεν αποθνήσκει. Θα κλέψη μίαν ώραν δι’ ένα άρθρον, δι’ ένα χρονογράφημα, δια μίαν κρίσιν δι’ εν ζήτημα. Θα το πραγματευθή, θα το συζητήση, θα το κρίνη. Εάν τις υπήρξε δημοσιογράφος και διήλθε μακρά έτη τη ζωής του ύστερον ιδιωτεύων, χωρίς να γράψη, υπάρχει το ασφαλές γνώρισμα, ότι ούτος ποτέ δεν είχε δημοσιογραφικήν ιδιοφυίαν.
Ας μη πλανώνται λοιπόν οι μέλλοντες να ίδωσι προσεχώς από το τρεμοσβύνον και αγωνιών επαρχιακόν φύλλον τη σήμερον, το αρρενωπόν και πλήρες νεανικού σφρίγους και ανοιξιάτικης περιβολής «ΘΑΡΡΟΣ» της προσεχούς Τρίτης.
Δεν οφείλεται η μεταμόρφωσις αύτη εις άλλο ελατήριον, εις άλλην δύναμιν, παρά εις μόνον εκείνον της μάγου δημοσιογραφίας τον ιδεαλισμόν, όστις θέλει πάντοτε να πλανά τους δημοσιογράφους και να τους κάμνη να ελπίζωσι και να επιστεύωσιν αποτελέσματα ζωτικώτερα, ενθαρρυντικώτερα και επί μάλλον ικανοποιητικά, από εκείνα του παρελθόντος.
Και θα ερωτήσωσιν ίσως ημάς οι αναγνώσται, ελπίζομεν μεγαλειτέρα; Όχι απαντώμεν με τα χείλη. Αλλ’ ας πιστεύωσιν, ότι τα χείλη διαψεύδει το ενδόμυχον συναίσθημα, το οποίον δεν εγκαταλείπει τους με ωρισμένον σκοπόν αγωνιζομένους και προς ωρισμένον τείνοντας τέλος.
Είναι αληθές ότι η ελπίς και η απελπισία δεν αναφέρεται ολόκληρος εις τον εγωισμόν ημών. Το έργον της κοινής γνώμης είναι μέγα και ασκεί μεγάλην επίδρασιν εις την έκβασιν και την τύχην των προσπαθειών του Τύπου.
Αλλ’ από της προσεχούς Τρίτης δυνάμεθα να διακηρύξωμεν ότι πράττομεν το εφ’ ημάς, δίδοντες εις την κοινωνίαν ανεπηρέαστον ρυθμιστήν και ερμηνέα του δημοσίου φρονήματος. Δεν μένει τίποτε άλλο δια να συντελεσθή το έργον και επαληθευθώσι αι ελπίδες. Παρά η έμπρακτος της κοινωνίας εκδήλωσις ότι αισθάνεται και εκτιμά τον δίκαιον υπέρ αυτής και του κοινού συμφέροντος αγώνα του «ΘΑΡΡΟΥΣ».
TO EΡΓΟΝ ΜΑΣ
«ΘΑΡΡΟΣ» 8 Νοεμβρίου 1905
Προ ολίγων ημερών εισήλθομεν εις την δευτέραν χιλιάδα του αύξοντος αριθμού του «ΘΑΡΡΟΥΣ», τον δε ερχόμενον μήνα εισερχόμεθα εις το έβδομον έτος από της εκδόσεως αυτού.
Εις τα γεγονότα ταύτα εάν προστεθή η σημερινή μεταρρύθμισις του ημετέρου φύλλου, συντελείται εν όλον έργον, το οποίον ουδείς θα αρνηθή ότι τιμά την πόλιν των Καλαμών.
Το γεγονός, ότι η πρωτεύουσα της Μεσσηνίας κατορθώνει να κέκτηται δημοσιογραφικόν όργανον, ερμηνεύον τας γνώμας αυτής καθ’ ον τρόπον το «ΘΑΡΡΟΣ» τας ερμηνεύει, αποτελεί βαρυσήμαντον δείγμα προηγμένου πολιτικού και κοινωνικού βίου, αξίου πόλεως πεπολιτισμένης, εχούσης αυτοτέλειαν δημοσίας γνώμης και βαρυνούσης εν τη μορφώσει της καθ’ όλου εθνικής τακτικής.
Κατά τοσούτον δε μάλλον, το πλεονέκτημα τούτο της πόλεώς μας είναι άξιον ιδιαιτέρου λόγου και προσοχής, καθ’ όσον ο ασύνετος και προπετής συναγωνισμός του Αθηναϊκού Τύπου έφερεν αυτόν εις επίπεδον ολισθηρόν και επικίνδυνον, σπουδαίως μεν παραβλάπτον τα ίδια συμφέροντα, περισσότερον δε τα του έθνους.
Υπό τον προώρως αναπτυχθέντα οργανισμόν του Αθηναϊκού Τύπου, όπως προσεγγίση και υπερβή κατά την ευθυνίαν τον Ευρωπαϊκόν Τύπον, ανέθορεν η ανάγκη της υπάρξεως εκτεταμένη και επιβάλλουσα, ώστε απερρόφησε πάσαν άλλην ιδέα, περί της εκπληρώσεως του σκοπού της υπάρξεως του Τύπου.
Η αύξησις των πόρων κατήντησεν ο μοναδικός σκοπός των δημοσιογράφων του κέντρου. Η αύξησις της κυκλοφορίας είναι ιδέα καταβασανίζουσα αυτούς πάντας.
Εντεύθεν, ό,τι σαχλόν ό,τι ρυπαρόν και αγενές, έχει θέσιν εις τας στήλας του Τύπου. Και η μωροτέρα ιδέα σχολιάζεται ως η μεγαλειτέρα αλήθεια όταν ο πάτρων αυτής έχει να πληρώση πολλά.
Εντεύθεν το περιεχόμενον του Τύπου κανονίζει η αμάθεια και αι απαιτήσεις του απαιδεύτου και ευφαντάστου όχλου.
Αι εφημερίδες κατήντησαν χαλιμαί, με διηγήματα, με παραμύθια, με μυθιστορήματα, με σκάνδαλα διαρκή και αιώνια.
Ούτω γενικώς, αντί ο Τύπος να διαπλάση δημόσιον φρόνημα, να χειραγωγήση την κοινωνίαν και την πολιτείαν εις ορθάς σκέψεις και ωφέλιμα διαβήματα, αντί δια της παρρησίας να ανορθώση και δια του λελογισμένου ελέγχου να βελτιώση, κατήντησε κύμβαλον αλαλάζον, ένας κοινός καιροσκόπος, προσπαθών να εύρη πάντοτε τι αρέσκει εις τους πολλούς δια να το εγκολπωθή.
Εκ τούτου, βλέπετε, σήμερον σταυροφορίαν υπέρ των υπηρεσιών του Βασιλέως. Αύριον αναγινώσκετε αυθαδέστατα άρθρα κατά της Βασιλείας και μεθαύριον αποκαλύπτετε εις την απολογίαν του κατηγορουμένου δημοσιογράφου, ότι ύβρισε την Α.Ν. τον Βασιλέα, διότι είναι φίλος της δυναστείας!
Εξ άλλου το δυσανάλογον των πόρων απωρφάνισε την δημοσιογραφίαν των δυνατών καλάμων, εις τρόπον ώστε οι δυνάμενοι να γράψωσιν ή ενεδοίασαν και ανεχώρησαν ή παραμένοντες εις τας τάξεις της δημοσιογραφίας, βιοπαλαίουσι μόνον καταλειπόντες παν ιδανικόν.
Ο Τύπος της πρωτευούσης κατήντησε Τύπος παιδαρελίων κατά μέγα μέρος, ευφαντάστων, εστερημένων της κοινωνικής πείρας και των στοιχειωδών δημοσιογραφικών γνώσεων.
Τοιούτος ων ο Τύπος των Αθηνών, και αγνοεί την ζωήν και τας ανάγκας των επαρχιών και αδυνατεί εκ πολλών λόγων να αντιληφθή και συστήση τα ωφελιμώτερα.
Εντεύθεν, δημοσία γνώμη δεν υπάρχει. Αι δε παραφοραί του όχλου της πρωτευούσης κυβερνώσι πολλάκις το κράτος και κανονίζουσιν ύψιστα συμφέροντα του έθνους.
Εν τοιαύτη περιπτώσει γεννάται η ανάγκη της αντιδράσεως εις αυτόν τον Τύπον. Αι αδικούμεναι επαρχίαι καλούνται να αναπτύξωσι την ζωήν και την κίνησίν των και αν όχι να αντιδράσωσι, τουλάχιστον να είπωσιν εκείνο, το οποίον αποτελεί στοιχείον της υπάρξεως και της προόδου αυτών.
Ο Τύπος επομένως των επαρχιών δεν καλείται μόνον να συναγωνισθή εις την μεγάλην παλαίστραν του έθνους ως συμπολεμιστής, αλλά και πολλάκις ως αντίπαλος προς τας κακάς δοξασίας τας οποίας ή εισάγει ή υποθάλπει αυτός πάλιν ο Τύπος.
Εις την αποστολήν ταύτην του επαρχιακού Τύπου το «ΘΑΡΡΟΣ» πάντοτε ιδιάζουσαν επεδείξατο στοργήν. Δεν αφήκε κανέν έκτροπον το οποίον να μη επικρίνη πλειστάκις αντιμετωπίσαν την γνώμην ολοκλήρου του Αθηναϊκού Τύπου.
Με την συναίσθησιν του καθήκοντος βαθείαν δεν επρόδωκε ποτέ την αποστολήν την ιεράν του Τύπου, έχει δε δι’ ελπίδος, ότι αι περιστάσεις εις το μέλλον θέλουσι καταστήσει απτοτέραν την ευσυνείδητον δράσιν του.
