Το Σαββατοκύριακο παρακολούθησα δύο κρίσιμα ματς στα πρωταθλήματα Α΄ και Β΄ Τοπικής κατηγορίας. Η απόφασή μου να βρεθώ στο χώρο των κερκίδων ήταν ατυχής και θα εξηγήσω γιατί. Όπως προανέφερα, οι αγώνες ήταν κρίσιμοι και είχαν συναρπαστική εξέλιξη, ενώ σημειώθηκαν αρκετά γκολ. Όπως σε κάθε ματς υπάρχουν αμφισβητούμενες φάσεις (πέναλτι, γκολ, οφσάιντ, κ.ά) έτσι και στις παραπάνω συναντήσεις έγιναν δύο καθοριστικές φάσεις. Οι φάσεις αυτές έγιναν αφορμή για φραστικές επιθέσεις προς τους διαιτητές, αλλά και ρίψη αντικειμένων προς τον αγωνιστικό χώρο.
Μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα, αναρωτήθηκα και στις δύο περιπτώσεις αν το ποδόσφαιρο είναι πολιτισμός.
Με πιο δικαίωμα «φίλαθλοι» βρίζουν διαιτητή ή βοηθό διαιτητή και το ματς συνεχίζεται κανονικά. Η διοργανώτρια αρχή ορίζει παρατηρητές στους αγώνες, μήπως θα έπρεπε να υπάρχουν παρατηρητές και στην κερκίδα;
Επίσης όταν υπάρχει φραστική επίθεση από την κερκίδα προς τους διαιτητές ή πέφτουν βροχή τα αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, γιατί ο «άρχοντας» του ματς δεν διακόπτει την συνάντηση;
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το γήπεδο είναι χώρος εκτόνωσης. Θα μας επιτρέψουν να διαφωνήσουμε.
Συχνό φαινόμενο οι φραστικές επιθέσεις φιλάθλων σε διαιτητές στα γήπεδα της Μεσσηνίας …
