Προτάσεις και απόψεις για τη σύνδεσή τους με το σαϊτοπόλεμο
Η ανθρώπινη τραγωδία που έπληξε τη Μεσσηνία και ειδικότερα τους Δήμους Καλαμάτας και Μεσσήνης τις ημέρες του Πάσχα, έχει παγώσει την τοπική κοινωνία. Όλοι μας ψάχνουμε να απαντήσουμε το “πώς” και το “γιατί”. Να δώσουμε μια λογική εξήγηση στα όσα συνέβησαν. Δύσκολο εγχείρημα και το πιθανότερο είναι να μείνει αναπάντητο.
Από την άλλη πλευρά, η Δημοτική Αρχή Καλαμάτας δεν έχει προβεί σε καμία ανακοίνωση, ενώ η δημοτική παράταξη «Ανοιχτός Δήμος – Ενεργοί Πολίτες», σύμφωνα με τον Σταμάτη Μπεχράκη, θα θέσει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, σε συνδυασμό με τα μέτρα ασφαλείας που θα πρέπει να λαμβάνονται κατά τη διάρκεια διεξαγωγής του σαϊτοπόλεμου.
Πάντως, αν κρίνουμε από τα τηλεφωνήματα που λάβαμε, ο χώρος στην πλατεία Όθωνος δεν πληροί όλες τις προϋποθέσεις ασφαλείας, ενώ και οι εικόνες με μικρά παιδιά να ρίχνουν σαΐτες δημιουργούν φοβικούς συνειρμούς.
Βέβαια, η κουλτούρα των βαρελότων, των αυτοσχέδιων μικρών ή μεγάλων βομβών, είναι διάσπαρτη σε όλη την Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και απόψεις που τη συνδέουν, ειδικότερα, με το έθιμο του σαϊτοπόλεμου.
Για την πληρέστερη ενημέρωση των πολιτών ζητήσαμε τη γνώμη του Χρήστου Ζερίτη, ο οποίος έχει ασχοληθεί επισταμένως με το τοπικό δρώμενο. Όπως σχολίασε χαρακτηριστικά, «φαίνεται πως κάποιοι “άκαπνοι” που θέλουν να το παίξουν “χωροφύλακες” και “παιδονόμοι”, πήρανε αφορμή τα θλιβερά περιστατικά της μεγαλοβδομάδας στην περιοχή μας και παίζουν το παιχνίδι της κατάργησης του σαϊτοπόλεμου. Παραβλέπουν πως είναι διαχρονικό έθιμο της Καλαμάτας, που αντιστάθηκε στην κάθε εξουσία και έχει βαθιά τις ρίζες του στην τοπική κοινωνία, αλλά και έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές Καλαματιανών. Το αν κάποιοι απρόσεκτοι και με επιπόλαιη συμπεριφορά συνεχίζουν να κατασκευάζουν βαρελότα και λοιπά εκρηκτικά, αυτό δε συνδυάζεται με τον σαϊτοπόλεμο και είναι τελείως ξεκομμένο. Εξάλλου, τα εκρηκτικά δεν είναι σημερινό φαινόμενο, αλλά έρχεται από τα πρώτα επαναστατικά χρόνια του 1821, και ερμηνεύεται και λαογραφικά.
Όσον αφορά και αυτούς που σχολιάζουν αρνητικά τη ρίψη σαϊτών από μικρά παιδιά και εφήβους, ας μάθουν, διότι μάλλον δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ τους το σαϊτοπόλεμο, πως κανένα άσχετο παιδί δε ρίχνει σαΐτες και πως όλα τα παιδιά, είναι παιδιά σοβαρών σαϊτολόγων, και τις σαΐτες τις ρίχνουν με την επίβλεψη των γονιών τους. Και βέβαια, οι σαΐτες είναι πιο ήπιες και πιο στρωτές από αυτές των ενηλίκων. Εφέτος τα δύο μικρά από το “Κρυφό σχολειό” τα βοήθησαν, όπως κάθε χρόνο, οι πατεράδες τους, και τα τέσσερα εφηβάκια από το “Κούγκι”, τα πρόσεχαν παρόντες δύο έμπειροι ενήλικες.
Όσο για το κάψιμο του Ιούδα, απαντώ πως ο λαός μας καίγοντας και ανατινάζοντάς τον καίει και ανατινάζει τον κάθε προδότη και ρουφιάνο και καμιά σχέση δεν έχει με τους Εβραίους και το Ισραήλ. Το κάψιμο του Ιούδα δεν το χρηματοδοτεί ο Δήμος μας, αλλά η τσέπη των λαϊκών ανθρώπων που τηρούν και συνεχίζουν τις παραδόσεις.
Ας μη γινόμαστε παπαγαλάκια των διαδόχων των εμπνευστών της “Πατρικής Διδασκαλίας”, που μέχρι σήμερα τους προκαλεί αλλεργία κάθε τι που είναι λαϊκό και πηγάζει από το λαό. Αν περίμενε ο λαός μας να ψυχαγωγηθεί με βάση του τι αρέσει στην εξουσία και τι όχι, τότε θα χορεύανε μποσανόβες σε γλυκανάλατες βεγγέρες, φορώντας παπιγιόν και στενούς κορσέδες.
Το έθιμο του σαϊτοπόλεμου και η ανατίναξη του Ιούδα είναι πραγματικά λαϊκά έθιμα και ο λαός μας τα διέσωσε μέχρι σήμερα, ενάντια στη συνεχή και ακατάσχετη “μπουρδολογία” αυτών που θέλουν να τον ξεκόψουν από τα έθιμά του.
Είναι έθιμα απολύτως ασφαλή, αρκεί να ακολουθούνται- όπως και γίνεται απ’ όλα τα σημερινά μπουλούκια- απλοί κανόνες ασφαλείας. Όσον αφορά στα εκρηκτικά και τα βαρελότα, που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, ας μαθαίνουν οι γονείς και οι δάσκαλοι τα παιδιά πως αυτό το έθιμο είναι επικίνδυνο και ας κοιτάξουν οι αρμόδιοι να ελέγξουν αυτούς που πουλάνε ελεύθερα τα υλικά κατασκευής τους.
Δυστυχώς και κρίμα υπήρξαν θύματα. Ας γίνει μάθημα στους επίδοξους βομβιστές και στον περίγυρό τους. Και ας μη στραφούν τα σημερινά ήθη κατά των εθίμων. Ας έχουμε όλοι μας τα λόγια του Σεφέρη στο μυαλό μας, που έγραφε πως “κόβοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να κόβουμε ένα κομμάτι από το μέλλον”».
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
