Αν το σκεφτεί κανείς, οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τη συμπόνια. Όχι μόνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα – όλες αυτές οι σπαραξικάρδιες ιστορίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, που είναι να σηκώνει κανείς το κεφάλι και να κοιτάζει πάνω από τον τοίχο της μακαριότητάς του, στη δυστυχία των άλλων.
Αυτό το μήνυμα, που έκανε τα Χριστούγεννα κάπως καταθλιπτικά, έχει παραπέσει. Έχει επικρατήσει αυτό που κατ’ εξοχήν κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος: ψώνια.
Όταν λοιπόν διαβάζω για την εορταστική ατμόσφαιρα της εποχής φράσεις όπως «κάθε χρόνο και πιο… ζεστά ζει η Καλαμάτα τις γιορτές στους δρόμους και στις γειτονιές, με εκδηλώσεις για κάθε ηλικία και διάθεση», σκέφτομαι ότι είναι μοιραίο και φυσιολογικό να γιορτάζουμε ερήμην του ξένου πόνου.
Σκέφτομαι επίσης, πως αν κάτι σημαίνουν για μένα αυτές οι ιστορίες, είναι η υπενθύμιση πως υπάρχει ένα τείχος που μας χωρίζει από την ξένη δυστυχία, η οποία είναι ταυτοχρόνως ξένη και δική μας.
Δεν θα μας κοπεί η όρεξη, θα φάμε και γαλοπούλα και ό,τι άλλο προβλέπουν τα πατροπαράδοτα έθιμά μας, μόνο που δεν είναι ανάγκη να ακολουθήσουμε αυτή την επιθετική ιδέα της οικογένειας ως υπερήφανου απρόσβλητου κάστρου. Λέω να κλείσω λοιπόν όπως ξεκινά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο: ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Καλωσορίστε το και βάλτε του να φάει. Θα μας κάνει όλους λίγο καλύτερους.
Α.Π.
Το τείχος που μας χωρίζει…
