Το 2004 μιλούσαμε για διαφθορά, διαπλοκή και δικαιοσύνη. Και το 2008 για τα ίδια λέγαμε και το 2010 και το 2015 και το 2016, γιατί τα τρία «δ» αερικά και βρες τα. Πολύ φοβάμαι ότι και το 2026 για τα ίδια θα λέμε. Και πάει λέγοντας. Φάκελοι για ανοιχτά τραύματα, μεγάλες δουλειές, ονόματα, γαϊτανάκια και κυκλώματα. «Τι κάνατε εσείς, τι κάνουμε εμείς…». Πάντως, η… περικλοκάδα η ελληνική με άλλα υποστυλώματα δημιουργεί νέα φυλλώματα.
Το θέμα δεν είναι το παρελθόν, το οποίο δεν ξεχάσαμε, δε διαγράψαμε. Το θέμα δεν είναι ούτε τα λερά και τα καθαρά, οι λίστες ή ο ήλιος της δικαιοσύνης, που θα λάμψει.
Αυτό γίνεται στην τραγωδία, όπου οι θεατές, έχοντας συμμετάσχει ψυχικά στο πάθος του ήρωα, φεύγουν βέβαιοι ότι λειτουργούν οι θεϊκοί, καθαρτήριοι μηχανισμοί. Σε μια Ελλάδα που ζει κάθε μέρα πραγματικές τραγωδίες (όχι μίμηση), η κάθαρση κάνει νερά, γιατί οι εντυπώσεις παίζουν γερά.
Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι ηθικό ούτε ατομικό. Δεν έχει να κάνει με την απροσδιόριστη τιμή της Αριστεράς, έστω κι αν δεν έχει προλάβει να βραχεί ως το λαιμό από την εξουσία. Δε μας ενδιαφέρει, για την ακρίβεια, καμιά «τιμή», δεξιάς ή αριστερής κοπής.
Δύο επί σκηνής. Τρίτος παίκτης ο λασπότοπος.
Α.Π.
Στο ίδιο έργο θεατές…
