Οι σκιές πάνω στο πελώριο κτήριο, βαλκανικού ρυθμού baroque, που στεγάζει το Γραφείο του Πρωθυπουργού της Σερβίας, άρχιζαν να βαραίνουν, καθώς το σκοτάδι έπεφτε στο Βελιγράδι ένα όμορφο ανοιξιάτικο βράδυ του 2006.
Μέσα μόλις είχα τελειώσει την κατ’ ιδίαν συνάντησή μου με το Σέρβο πρωθυπουργό V. Kostunica και περιμένοντας το αυτοκίνητο για να επιστρέψω στην Πρεσβεία, αναλογιζόμουν την «έκρηξη ευγνωμοσύνης» του φίλου πρωθυπουργού, που μόλις μου είχε δηλώσει ότι χωρίς τις ελληνικές επενδύσεις η χώρα του θα είχε κηρύξει πτώχευση. Άλλο ένα σπάνιο, άμεσο μάθημα διακυβέρνησης από τα πολλά που είχα καταγράψει στην πολύχρονη πορεία μου, της εκπροσώπησης της Ελλάδος στο εξωτερικό. Έδειχνε ανάγλυφα, χωρίς ωραιοποιήσεις και περιστροφές, πού μπορεί να φτάσει ένας λαός από λανθασμένες επιλογές, παραδομένος στο έλεος αδίστακτων λαϊκιστών με άσβεστο πάθος για εξουσία και μόνο, ακαταμάχητο, όπλο την εκμετάλλευση της απελπισίας των απλών ανθρώπων που πείθονται να απολέσουν την ικανότητα να κρίνουν και να αποφασίζουν νηφάλια, συνθήκη όμως εντελώς απαραίτητη για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος (άραγε, θυμίζει κάτι στα καθ’ ημάς;).
Παλιότερα στην Άγκυρα και αργότερα από θέσεις ευθύνης, πρέσβης της Ελλάδος στη Σερβία (2005-2009), είχα τη μοναδική εμπειρία να ζήσω σε πρώτο πρόσωπο και πρωταγωνιστικό ρόλο τις τραγικές συνέπειες λανθασμένων επιλογών των φίλων Σέρβων.
Νωρίτερα πρέσβης στην Κύπρο (2000-2005) στρατεύτηκα ολόψυχα στην επίτευξη ενός μακροπρόθεσμου στρατηγικού στόχου, που υπηρετήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας, με συνέπεια, επίμονη και σταθερότητα, αποφέροντας μια μοναδική επιτυχία, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ως επικεφαλής του Διπλωματικού Γραφείου 5 υπουργών Εξωτερικών από διαφορετικές κυβερνήσεις (2009-2012), είχα την σπάνια ευκαιρία από άκρως επιτελική θέση να συμβάλω στη χάραξη και υλοποίηση της εξωτερικής μας πολιτικής σε κρίσιμες ώρες.
Ολοκληρώνοντας το οδοιπορικό μου στη διεθνή εκπροσώπηση της χώρας με την ύψιστη τιμή του πρέσβη στις ΗΠΑ (2012-2016), συνέβαλα με όλες μου τις δυνάμεις στην αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, με απτά αποτελέσματα, χάρη και στην αμέριστη στήριξη του ομογενειακού παράγοντα. Διαπίστωσα, όμως, και την αδυναμία του συστήματος να μετουσιώσει τις άριστες διμερείς σχέσεις σε πραγματικές ευκαιρίες οικονομικής ανάπτυξης.
Προερχόμενος από μια οικογένεια με βαθιές μεσσηνιακές ρίζες, συναντώ πάρα πολλούς φίλους από παλιά, αλλά και πολίτες της νέας γενιάς. Κοινός παρανομαστής η διαπίστωση της αδήριτης ανάγκης για αλλαγή. Δε μας αξίζει αυτό που ζούμε, γιατί οι δυνατότητές μας είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες. Κατοικούμε σε μια από τις πιο ευλογημένες γωνιές της γης, χωρίς όμως να απολαμβάνομαι το πραγματικό “μέρισμα” που μας ανήκει.
Μπορούμε καλύτερα; Ασφαλώς μπορούμε. Χρειάζεται, όμως, σχέδιο και αγώνας για την υλοποίησή του. Στον αγώνα αυτό δεν περισσεύει κανείς. Αντίθετα, επιβάλλεται συμπαράταξη όλων όσοι έχουν να κομίσουν νέες ιδέες και εμπειρίες με έμπρακτη επιτυχία στο δημόσιο βίο τους.
Ελπίζω στο επόμενο διάστημα να δοθεί η δυνατότητα πραγματικού δημόσιου διάλογου πάνω σε συγκεκριμένα σχέδια για τη δημιουργία μιας νέας Ελλάδας απαλλαγμένης από τα τραγικά σφάλματα που μας κρατούν καθηλωμενους, μιας πατρίδας ανταγωνιστικής, που θα μας κανείς υπερήφανους και, κυρίως, δε θα διώχνει τα παιδιά της.
Καλή Ανάσταση!
Του Χρίστου Παναγόπουλου
Πρέσβη ε.τ.
Αδήριτη η ανάγκη για αλλαγή
